Σάββατο 6 Μαρτίου, το πρώτο ουσιαστικά Σαββατοκύριακο με τα νέα μέτρα για τον κοροναϊό.

Με τις απαγορεύσεις στις μετακινήσεις, τα 2 χιλιόμετρα, τις κομμένες βόλτες και τον συνωστισμό σε παραλίες, πλατείες και βουνά.

Είναι, όμως, έτσι; Δημιουργήθηκε μια τέτοια κατάσταση ώστε να πούμε πως ο κόσμος… συμμορφώθηκε στις υποδείξεις και τους νόμους;

Ότι οι πολίτες φοβήθηκαν τα πρόστιμα, έκαναν τη βόλτα τους και ξανακλείστηκαν σπίτια τους;

Μια βόλτα να έκανε κάποιος θα καταλάβαινε ότι ουδέποτε εφαρμόστηκαν τα μέτρα. Το αντίθετο μάλιστα.

Συνωστισμός παντού, στους δρόμους, στα σούπερ μάρκετ, στις πλατείες, στην παραλία, στα ορεινά της Αττικής.

Και είναι αυτονόητο. Κάποιος που δεν μπορεί να πάει 2 χιλιόμετρα μακριά για να τρέξει, να κάνει τη βόλτα του, να παίξει με τα παιδιά και τον σκύλο του, που θα πάει;

Μα φυσικά στους χώρους άθλησης και βόλτας της περιοχής του, εκεί που βεβαίως πήγαν και όλοι οι υπόλοιποι.

Φαεινή ιδέα των ειδικών αυτή η απαγόρευση πραγματικά.

Διότι πώς να σταματήσεις τον κόσμο από το να βγει από το σπίτι του αυτές τις ημέρες τις ηλιόλουστες;

Πώς να τον σταματήσεις ακόμη και να διαδηλώσει για τα δίκια του, όποια κι αν είναι αυτά;

Τι να πεις στον 15χρονο ή τον 20χρονο που βράζει το αίμα του; Μην πας πουθενά;

Πώς να ζητήσεις από την οικογένεια με μωρά και μικρά παιδιά να μην βγουν έξω;

Και τι να πεις στον παππού και τη γιαγιά που μετά από ένα χρόνο εγκλεισμού δεν αντέχει άλλο; Δεν αντέχουμε όλοι μας άλλο.

Αντιλαμβάνομαι την αγωνία των επιστημόνων για την έξαρση του κοροναϊού. Και τον φόβο που έχουν όλοι ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε όλοι τόσο εύκολα από την πανδημία.

Αντιλαμβάνομαι και τις εκκλήσεις για ατομική ευθύνη, παρά το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν έλαβε πάντα τις σωστές αποφάσεις.

Σε κάποιο γήπεδο της Αττικής. Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά;

Όμως, ο κόσμος δεν αντέχει άλλο, πνίγεται, διαλύεται η ψυχολογία του και είναι σίγουρο ότι θα εκραγεί, ότι θα αντιδράσει, ότι θα βγει στους δρόμους και τις πλατείες χωρίς να μπορεί κανείς να τον σταματήσει.

Ο κοροναϊός, εκτός από τους χιλιάδες συμπολίτες μας που έχει σκοτώσει, κάτι και κάτι άλλο επίσης σοβαρό. «Σκοτώνει» τον τρόπο ζωής μας, αυτόν που μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια, που έμαθαν οι γονείς, που μαθαίνουν τα παιδιά μας από την πρώτη μέρα που γεννιούνται.

Αν ρίξει μια ματιά κάποιος στους ανθρώπους που κάθονται στις πλατείες θα το καταλάβει. Αδεια βλέμματα, φοβισμένες ματιές, οι περισσότεροι μοιάζουν με κουρασμένους… κλέφτες στιγμών.

Βγαίνουν γιατί δεν αντέχουν άλλο, αλλά φοβούνται, αγωνιούν, μετρούν τις ώρες για να ξαναμπούν μέσα.

Ακόμη και οι συνωστισμοί στις πλατείες από τους πιτσιρικάδες είναι τόσο θλιβερή εικόνα. Παιδιά που καίγονται για ζωή και δεν μπορούν να πάνε να χορέψουν, να πιούν το ποτό τους, να φλερτάρουν, αναγκάζονται με μια μπύρα στο χέρι να στέκονται όρθιοι και να μιλάνε κοιτώντας το ρολόι.

Εκτός από την ανθρώπινη ζωή που χάνεται εξαιτίας της ασθένειας, αυτή η «κλεψιά» του τρόπου που έχουμε μάθει να ζούμε, είναι επώδυνη.

Και πολύ φοβάμαι ότι όταν «ανοίξει» κάπως η αγορά, όταν μπούμε σε έναν σχετικά κανονικό ρυθμό καθημερινότητας, η δίψα για ζωή που μας στέρησε εδώ κι ένα χρόνο ο κοροναϊός, θα ξεχειλίσει με τόσο ανεξέλεγκτο τρόπο που σύντομα θα το μετανιώσουμε.

Γι’ αυτό οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο και οι κυβερνήσεις επίσης, οφείλουν να δώσουν τα πάντα για να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας. Όχι στα λόγια, αλλά με γεγονότα.

Κι αυτό σημαίνει ταχύτερο και ασφαλέστερο εμβολιασμό.

Σημαίνει ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας δια παντός κι όχι όποτε το έχουμε ανάγκη.

Σημαίνει ενίσχυση των δομών που διαμένουν πολλοί άνθρωποι μαζί, όπως τα γηροκομεία, οι φυλακές, τα σχολεία, τα ορφανοτροφεία.

Σημαίνει άμεση παραγωγή φαρμάκου κατά του κοροναϊού ώστε να προλαβαίνουμε την αρρώστια κι όχι να τρέχουμε πίσω από αυτήν.

Headlines