Θέμα αρχής

Από τη μια έχουμε διάφορα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης που, αδιαφορώντας για τα πρωτόκολλα των εμβολιασμών, γνωρίζοντας τις αντιδράσεις που έχουν προκληθεί στο παρελθόν για πολιτικούς που εμβολιάστηκαν εκτός σειράς, δεν διστάζουν να τους μιμηθούν. Ενας από αυτούς, με επιστολή 669 λέξεων (!) προς την «Αυγή» για τον «υποτιθέμενο», όπως γράφει, εκτός σειράς εμβολιασμό του, αφού αυτοεπαινείται επειδή κατάφερε να κινητοποιήσει αρκετούς συμπολίτες του την ημέρα της «Μήδειας», στο τέλος μόνο που δεν λέει ότι θυσιάστηκε για να μην πάει καμία δόση χαμένη, σπεύδοντας να καρφώσει και «άλλα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης από τους όμορους δήμους» ότι έκαναν το ίδιο, προσοχή, πριν από αυτόν, εκείνος έκανε «κυριολεκτικά το τελευταίο εμβόλιο της ημέρας».

Από την άλλη έχουμε έναν 85χρονο πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος περίμενε τη σειρά του για να εμβολιαστεί συνομιλώντας με άλλους πολίτες που περίμεναν μαζί του. Δεν έκανε δηλώσεις, δεν έβγαλε σέλφι (τον απαθανάτισε ο φακός του iefimerida), δεν σχημάτισε το σήμα της νίκης, δεν θα μάθουμε αν είχε παρενέργειες. «Δίδαξε ήθος», έγραψε κάποιος. Οχι, έκανε αυτό που πάντα θεωρούσε αυτονόητο.

Το να συγκρίνουμε πρόσωπα θα ήταν εύκολο – αλλά και άδικο για εκείνους που τηρούν τους κανόνες, ιδιαίτερα αν ανάμεσά τους είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Είναι διδακτικό όμως να συγκρίνουμε νοοτροπίες. Γιατί ο Κώστας Σημίτης δεν ανακάλυψε τη σεμνότητα και την ευπρέπεια όταν αποχώρησε από την εξουσία. Τις διέθετε και όταν την ασκούσε. Αν πήγαινε να εμβολιαστεί ως εν ενεργεία πρωθυπουργός, πάλι με τον ίδιο τρόπο θα συμπεριφερόταν. Πάλι στην ουρά θα περίμενε ανταλλάσσοντας απόψεις με τους γύρω του, όχι «ανώνυμος μεταξύ ανωνύμων» όπως χθες, αλλά ίσος μεταξύ ίσων.

Αυτό δεν έχει σχέση βέβαια με την ιδεολογική του ταυτότητα, με το αν αυτός είναι αριστερός και εκείνοι που «πέτυχαν να μην πάει καμιά δόση χαμένη» (χρησιμοποιώντας τις παρατύπως οι ίδιοι) δεξιοί: το υποτιθέμενο (χωρίς εισαγωγικά) «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» (με εισαγωγικά) συνετρίβη στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν έχει σχέση ούτε με το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την πολιτική του, με την τόλμη που έδειξε ή δεν έδειξε σε κάποιες χρονικές στιγμές, με την ανοχή που έδειξε ή δεν έδειξε απέναντι σε παραβατικά φαινόμενα. Είναι απλό: αν πάρει κάποιος τηλέφωνο τον Σημίτη και του προτείνει να παρακάμψει μια διαδικασία για να ωφεληθεί ο ίδιος χωρίς να ζημιωθεί κάποιος άλλος, θα απαντήσει «όχι, ευχαριστώ, είναι θέμα αρχής».

Σε μια χώρα που βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση πόλωσης, σε μια κοινωνία που είναι χωρισμένη άλλοτε σε πατριώτες και προδότες, άλλοτε σε φίλους και εχθρούς των τρομοκρατών, αυτό το «θέμα αρχής» ακούγεται πράγματι λίγο παράταιρο. Αλλά μήπως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα;