Ted Regklis: «Για να γράψεις soundtrack, χρειάζεται κοινή γλώσσα με τον σκηνοθέτη»

Ο Θοδωρής Ρέγκλης (o Ted Regklis!) γεννήθηκε στην Κρήτη το 1986 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές πιάνου στο Ελληνικό Ωδείο και τη Μουσική Σχολή Χαράλαμπου Εκμετζόγλου και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα του London College of Music στο Αθηναϊκό Ωδείο. Από το 2005, γράφει μουσική για μικρού μήκους ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, ενώ αργότερα συνέχισε και σε βιντεοπαιχνίδια. Το 2013 άρχισε να συνεργάζεται με την Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ενώ μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει 5 προσωπικούς δίσκους.

Δεν είναι φαν των συνεντεύξεων και του επίκεντρου. Προτιμά να μιλά μέσω της μουσικής του, η οποία είναι η γλώσσα που μπορεί να χωρέσει εντός της όσα τον απασχολούν, ακόμα και εκείνα για τα οποία μπορείς κάποια στιγμή…να μετανιώσει.

Οι λακωνικές και ουσιαστικές του απαντήσεις απηχούν ένα σημαντικό κομμάτι του χαρακτήρα του: ευγένεια, σοβαρότητα, ειλικρίνεια.

«Όλοι δηλώνετε ιδιότητα», έγραψε και τραγούδησε ο Νικόλας Άσιμος. Όταν σε ρωτούν «με τι ασχολείσαι», λοιπόν, εσύ τι απαντάς;

Λέω μουσικός, απλά. Στην αρχή είχα κόμπλεξ γιατί δεν το θεωρούσα δουλειά, ένιωθα άνεργος. Αργότερα έπαψα να ντρέπομαι και όλα ήταν καλύτερα.

Πώς μπήκε η μουσική στην ζωή σου; Τι ακούσματα είχες μικρός και πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι;

Η μουσική μπήκε στη ζωή μου επειδή οι γονείς μου έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν ερασιτεχνικά, ελληνικά κυρίως τραγούδια. Οπότε υπήρχε ερέθισμα. Μετά βέβαια, εγώ το πήρα πολύ σοβαρά το πράμα και δεν ξεκολλούσα. Είχαμε από νωρίς υπολογιστή στο σπίτι και ξεκίνησα να μαθαίνω να γράφω μουσική σε προγράμματα, πιο παιδικά στην αρχή και μετά λίγο πιο επαγγελματικά. Ή θα ήμουν πάνω από κάποιο μουσικό όργανο (πιάνο, αρμόνιο, κιθάρα) ή πάνω στον υπολογιστή.

Τελικά δε μου βγήκε σε κακό. Για την ώρα.

Ονόμασε πέντε αγαπημένους σου δίσκους όλων των εποχών, στους οποίους συχνά επιστρέφεις.

Ακούω ελάχιστη μουσική, καλώς ή κακώς. Απο το Youtube και μετά, μπαίνω και γράφω κάτι που έχω όρεξη να ακούσω, και μετά αφήνομαι στη μαύρη τρύπα των suggestions. Συνήθως ανακαλύπτω ωραία πράγματα έτσι. Άλλες φορές, καταλήγω χωρίς να το καταλαβαίνω να βλέπω συνταγές, είναι παντού! Επίσης, ακούω αρκετή μουσική στο Bandcamp. Για να γυρίσω στην ερώτηση όμως, συχνά τριγυρίζω σε ρεμπέτικα, Bach και καθολικές χορωδίες.

Ποια είναι η δυσκολία και, παράλληλα, το γοητευτικό του να γράφεις μουσική για ταινίες-σειρές; Ποια είναι η «ιεροτελεστία» που ακολουθείς προσωπικά; Από τι αντλείς έμπνευση;

Η μεγάλυτερη δυσκολία είναι η επικοινωνία. Να βρεις κοινή γλώσσα με το σκηνοθέτη και να καταφέρεις να κάνεις καλλιτεχνικό διάλογο. Αν δε γίνει αυτό τότε ο καθένας βαράει στο γάμο του καραγκιόζη και στο τέλος προσευχόμαστε για το καλύτερο. Ιεροτελεστία δεν έχω. Έναν καφέ φίλτρου βαζω το πρωί και κρατάει ως το απόγευμα. Έμπνευση αντλώ απο τα πάντα.

Η εποχή μας έχει πολλή αγριάδα, κάτι που είναι ιδανικό για έμπνευση, αλλα ξύνει επικίνδυνα κάθε μαλακό αισθητήριο. Κάποιες σταθερές έμπνευσης είναι ο θάνατος και οι κομπίνες που βρίσκει ο άνθρωπος, για να φτιάξει νόημα στη ζωή του.

Πώς προέκυψε η συνεργασία για το τρέιλερ των Παράσιτων και πώς για τη νέα σειρά του Mega; Για ποια διάσημη ταινία θα ήθελες να είχες την ευκαιρία να γράψεις εσύ το soundtrack;

Αυτή η δουλειά προέκυψε απο μια μακρά συνεργασία που έχω με ένα αμερικανικό agency, το οποίο ασχολείται κυρίως με μουσική trailers. Η σειρά προέκυψε γιατί μου το ζήτησε ο Βαρδής Μαρινάκης που τη σκηνοθετεί και με τον οποίο μέσα απο πολλές συνεργασίες έχουμε αναπτύξει αυτή την κοινή γλώσσα που λέγαμε.

Το αγαπημένο σου soundtrack ταινίας ποιο είναι;

Αυτό που κάθε φορά πετάγεται στο μυαλό μου σε αυτή την ερώτηση είναι το Devil’s Advocate του James Newton Howard. Αν το ακούσεις, είναι σα να βλέπεις την ταινία.

Μια τυπική μέρα του Ted Regklis σε τι ρυθμούς κινείται;

Η μέρα ξεκινάει με καφέ ή τσάι τελευταία, αρκετό. Προσπαθώ να κινούμαι λίγο ειδικά τώρα με την πανδημία γιατί αλλιώς καταστροφή. Μετά δουλειά. Ξεκινάω με τα updates που έχω να παραδώσω στη μέρα και μετά κάνω τα δικά μου. Τηλεόραση δε βλέπω. Όχι απο σνομπαρία, απλά δεν έχει συχνά κάτι του γούστου μου. Να διαβάσω (βιβλία) δυσκολεύομαι, φεύγει το μυαλό μου πολύ εύκολα.

Κατάφερα όμως τελευταία και διάβασα το «Sapiens» και το «Homo Deus» του Harari, φοβερό. Τώρα προσπαθώ να μαζέψω μυαλό και να διαβάσω το «Μόνο Λίγα Χιλιόμετρα» της Μαρίας Ευθυμίου, έχω δει κάποιες ομιλίες της στο Youtube και μου αρέσει.

Έχεις δώσει ποτέ live συναυλία στην ζωή σου;

Έχω δώσει αρκετές. Παλιά συμμετείχα σε διάφορες μπάντες και παίζαμε όπου βρίσκαμε.  Πολύ ωραία χρόνια, βγήκα απ’το καβούκι μου. Απο την άλλη βέβαια, έμαθα πως οι συναυλίες δεν είναι για εμένα.

Γιατί;

Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Πάντα ένιωθα ένα υπερβολικό άγχος για την έξοδο στην σκηνή. Στην τελική, δεν το ευχαριστιόμουν και τόσο, το βίωνα λίγο πολύ ως βάσανο. Και το να τραγουδάω, βέβαια, δεν ήταν η βασική μου δεξιότητα, οπότε είχα μια ανασφάλεια και ως προς αυτό. Σιγά σιγά κατάλαβα ότι προτιμώ να κρύβομαι πίσω από την μουσική, να την αφήνω να μιλάει για μένα.

Τι ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό μουσικά; Και τι μουσική ακούς αυτή την εποχή;

Αυτό τον καιρό έχουμε τη σειρά που δουλεύουμε. Θα κάνω τη μουσική και σε μια παράσταση αλλα είναι πολύ νωρίς ακόμα για να πούμε. Επίσης δουλεύω πάνω  στη μουσική για ένα video game με τους KickBack Studios, μια φοβερή ελληνική ομάδα game development.

Για να επιστρέψουμε στις…ιδιότητες, πώς ορίζεις τον καλλιτέχνη; Θεωρείς ότι είσαι καλλιτέχνης;

Καλή ερώτηση. Αν καταλαβαίνω σωστά τη λέξη, αναφέρεται σε κάποιον που παράγει καλή τέχνη (κάλλος), οπότε δε μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ έτσι απο μόνος μου, είναι λίγο παράλογο. Συνεπώς, αν κάποιος είναι καλλιτέχνης είναι κάτι που μάλλον αποφασίζει ο κόσμος και ο χρόνος.