Με άρωμα γυναίκας στην εποχή του κορoναϊού

Μέσα σε αυτό τον όλεθρο  της covid εποχής που μετά βίας επιβιώνουμε, που προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε και να σταθούμε όρθιοι, υπάρχει μια φωτεινή ελπίδα, μια δύναμη που τολμάει να αναμετρηθεί με τη λαίλαπα. Αυτή τη δύναμη διακρίνω σε κάθε γυναίκα, στο πρόσωπο κάθε γυναίκας που είναι η εργαζόμενη, η μάνα, η σύζυγος. Άκουγα από μικρή τη μητέρα μου να λέει ότι η γυναίκα οφείλει πάνω απ’ όλα στον εαυτό της να είναι ανεξάρτητη και δυναμική, να σπουδάζει, να εργάζεται, να είναι γυναίκα «με τα όλα της». Άλλωστε όταν θέλει μια γυναίκα όλα τα μπορεί. Είναι στη φύση της να αντέχει τις κακουχίες και τον πόνο, όχι μόνο τον δικό της αλλά και των άλλων. Η μάνα ή η δυνάμει γυναίκα – μάνα είναι πλασμένη να αντέχει τον πόνο, σωματικό και ψυχικό και να συνδυάζει τόσους πολλούς ρόλους συνάμα, όσους  δέκα άνθρωποι μαζί. Αυτή την κρίσιμη περίοδο που όλοι διανύουμε  λόγω covid και εξαιτίας των τραγικών συνεπειών (οικονομικών, κοινωνικών, επαγγελματικών, ψυχολογικών, σωματικών) που αυτός έχει επιφέρει στη ζωή μας, η γυναίκα φαίνεται να παίρνει τα ηνία στα χέρια της για μια ακόμη φορά.

Dux femina factι, η γυναίκα ηγείται των γεγονότων, αν και σύμφωνα με τις έρευνες αποδεικνύεται ότι είναι το μεγαλύτερο θύμα της πανδημίας. Στον εργασιακό τομέα η μία στις δύο γυναίκες διαπιστώνεται ότι έχει χάσει την εργασία της. Aλλά ακόμη και εάν δεν την έχει χάσει, σημειώνεται ότι δέχθηκε σημαντικές μειώσεις στο μισθό της, ενώ οι ώρες εργασίας της, ειδικά της τηλεργασίας αυξήθηκαν δραματικά. Ωστόσο εν μέσω πανδημίας οι γυναίκες πρώτης γραμμής στον εργασιακό τομέα, όπως οι εργαζόμενες στον τομέα της υγείας και της φροντίδας, στις υπεραγορές αποδείχθηκαν όχι απλώς αντάξιες των περιστάσεων αλλά παρά τις δυσμενείς εργασιακές συνθήκες (ωράριο και μισθό) αναδείχθηκαν σε ηρωίδες.

Στην ίδια γραμμή διακρίνουμε και τις γυναίκες που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες, όπως οι ανύπαντρες γυναίκες, οι μετανάστριες, τα θύματα οικογενειακής βίας οι οποίες παλεύουν  να ισορροπήσουν μεταξύ εργασίας και οικογένειας, μεταξύ δίκαιου και άδικου, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η γυναίκα-πολυεργαλείο, ένας σάκος του μποξ πάνω στον οποίο ξεσπούν όλοι οι υπόλοιποι. Η γυναίκα που μάχεται πλέον διπλά για να κερδίσει το ψωμί της και να συμβάλλει οικονομικά στην οικογένεια της ή απλώς  να συντηρήσει με αξιοπρέπεια τον εαυτό της. Η γυναίκα που έχει αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ανθρώπων που την έχουν άμεσα ανάγκη. Η γυναίκα που όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να είναι χαρούμενη, αρεστή, αποδοτική, πρόθυμη να σηκώσει στους ώμους της τα αυξημένα οικογενειακά βάρη, για να μην ανοίξει την πόρτα  στη δυστυχία να εισβάλλει στο σπιτικό της. Η γυναίκα που υπομένει και επιμένει. Η γυναίκα που ακόμη και τώρα δεν παύει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα της,  από τη στιγμή που τηρεί ευλαβικά τις υποχρεώσεις της. Και δεν είναι μάταιοι οι κόποι της αλλά είναι οι κόποι εκείνοι που υπόσχονται να επαναφέρουν  τις ισορροπίες σε μια κοινωνία που ψυχορραγεί.

Αλάνθαστη και διαχρονική η  μνημειώδης φράση του Αριστοφάνη από τη Λυσιστράτη:  «Ουδέν εστι θηρίον γυναικός αμαχώτερον», τουτέστιν: « Δεν υπάρχει θηρίο πιο δύσκολο να πολεμήσεις από τη γυναίκα». Γυναίκες θρύλοι υπήρχαν πάντοτε. Από την Υπατία μέχρι τη Μαλάλα Γιουσαφζάι, γυναίκες που κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά, όχι επειδή είναι γυναίκες αλλά γιατί είχαν τη βαθιά συνείδηση ότι είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι που τόλμησαν να επαναπροσδιορίσουν το ρόλο τους ως προς την ισότητα αποδεχόμενες ταυτόχρονα τη διαφορετικότητά τους. Η γυναίκα της covid εποχής δίνει τον δικό της αγώνα. Μη φανταστείτε ότι σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ένα αγώνα «τύπου φεμινιστικού». Άλλωστε μόνοι σας μπορείτε να διαπιστώσετε ότι αναφέρομαι  σε έναν αγώνα νίκης της ζωής επί του θανάτου, έναν αγώνα νίκης της γυναίκας που συνεχίζει αγόγγυστα να γεννάει τον άνθρωπο, για τον οποίο εκ προοιμίου παλεύει αενάως να εξασφαλίσει έναν  βίο άξιο λόγου.

Στέλλα Τζιμπιλή – Υπ. Διδάκτωρ φιλοσοφίας-εκπαιδευτικός