Για μία ψιλή κουβέντα

Ημνήμη μας καθώς μεγαλώνουμε μοιάζει ολοένα και περισσότερο με ακατάστατη αποθήκη. Πετάμε μέσα της φύρδην-μύγδην τα πάντα. Πληροφορίες, εμπειρίες, πρόσωπα και μέρη. Και έντονα συναισθήματα και ερωτικές ακόμα συγκινήσεις. Ωσπου το παρελθόν μας, πρόσφατο κι απώτερο, καταντάει ένας χυλός, στην επιφάνεια του οποίου επιπλέουν πεντέξι – όχι παραπάνω – γεγονότα. Εκείνα που μάς έκαναν ό,τι είμαστε. Ή ό,τι νομίζουμε πως είμαστε.

Λάθος! Και το παραμικρότερο που μας συμβαίνει, προτού το ρίξουμε στην αποθήκη, το δένουμε με μια κλωστή. Και εάν χρειαστεί, το ανακαλούμε. Το φέρνουμε ατόφιο εμπρός μας και το εξετάζουμε εξονυχιστικά.

«Εκανα τεστ και βγήκα θετικός…». Ο φίλος μου έχει στη φωνή του ένα ελαφρό τρέμουλο. «Σε πήρα αμέσως να στο πω – θεωρείσαι στενή επαφή…». «Είμαι στενή επαφή! Προχθές ήπιαμε καφέ!».

Θυμώνω μαζί του; Προφανώς και όχι. Πρόκειται για άνθρωπο εξαιρετικά προσεκτικό, σχολαστικό θα τον έλεγε κανείς. Μένει πολύ κοντά στην εργασία του, σε μέσα μαζικής μεταφοράς έχει να μπει ένα χρόνο. Από το σουπερμάρκετ ψωνίζει διαδικτυακά. Σε πλατείες, με ρόφημα σε πλαστικό ποτήρι, δεν χασομεράει. Ούτε χαριεντίζεται στο περίπτερο… Σε σύγκριση μαζί του, εγώ είμαι ένας καμικάζι του Κόβιντ. Και να που εκείνος κινδυνεύει να κολλήσει εμένα!

Η μνήμη μου με εντυπωσιάζει. Θυμάμαι με ανατριχιαστική ακρίβεια και την ελάχιστη λεπτομέρεια. Πώς μου άνοιξε την πόρτα. Πώς κάθισα απέναντί του στο γραφείο. Πώς έβγαλα πρώτος εγώ – τι ηλίθιος! – τη μάσκα. Μας χώριζε ωστόσο απόσταση δύο, δυόμισι, μέτρων. Και τα παράθυρα ήταν τέντα ανοιχτά. Κάτι μυγάκια – τα θυμάμαι κι εκείνα – μπερδεύονταν στην κουρτίνα που θρόιζε. Σηκώθηκα να φύγω, ο φίλος μου με ξεπροβόδισε. Αγκαλιάζοντας με.

«Είχε ευτυχώς ξαναβάλει τη μάσκα του…» ολοκληρώνω την εξαντλητική μου αναφορά στη γιατρό. «Το πρόβλημα είναι πως μείνατε μαζί σχεδόν μια ώρα. Είχατε κάτι πολύ σοβαρό να λύσετε;». Να της πω ψέματα; «Ψιλή κουβέντα πιάσαμε…». «Και παίξατε κορώνα – γράμματα να νοσήσετε» μου κάνει με εκείνο το ουδέτερο, επιστημονικό ύφος που σε ταράζει χειρότερα κι από το να σου βάλει ο άλλος τις φωνές.

Η ζωή μας έχει εξελιχθεί σε θρίλερ. Στη δεκαετία του 1980 βάραγες το κεφάλι σου στον τοίχο εάν είχες κάνει περιστασιακό σεξ (αρπαχτές τις λέγαμε) χωρίς προφυλακτικό. Το 2021, μια ψιλή κουβέντα μπορεί να σε στείλει στην κόλαση. Το δε σαδιστικότερο; Από την ένοχη επαφή μέχρι το τεστ πρέπει να μεσολαβήσουν έξι μέρες. Να επωαστεί ο ιός ώστε να ανιχνεύεται…

Εικοσιτετράωρα αγωνίας. Με τη συνείδησή μου κάπως ήσυχη, αφού από το γραφείο του φίλου επέστρεψα ντουγρού στο σπίτι μου. Δεν ζω όμως μόνος μου. Τη δική μου απρονοησία πιθανόν να την πληρώσει εκείνη, που πειθαρχεί ευλαβικότατα – ένα χρόνο τώρα – σε όλους τους περιορισμούς. «Και να αρρωστήσεις, μπαμπά, ελαφρά θα την περάσεις… Αφού δεν έχεις άλλα προβλήματα υγείας…» να με εμψυχώνει η κόρη μου απ’ το σκάιπ. Κι εγώ να φέρνω στο μυαλό μου περιπτώσεις νεότερων, αθλητικότερων, οι οποίοι βρέθηκαν στα καλά καθούμενα στην εντατική. Να αναλογίζομαι παράλληλα τα εκατομμύρια των συμπολιτών μας, που συνωθούνται στα λεωφορεία, στο μετρό για να πάνε στη δουλειά τους. Που αναγκαστικά ρισκάρουν πρωί – απόγευμα. Τι ύβρις να επιβαρύνουν εν δυνάμει το σύστημα υγείας κάποιοι σαν εμένα, για μια ψιλή κουβέντα!

Ξέρετε πώς είναι να ξυπνάς και να πανηγυρίζεις επειδή νιώθεις καλά; Και το βράδυ της έκτης επιτέλους ημέρας να σου έρχεται το αποτέλεσμα του τεστ – «αρνητικό» να διαβάζεις και να θέλεις να ανοίξεις σαμπάνια; Να φτύνεις τον κόρφο σου δίχως να ξέρεις εάν ο Κόβιντ βγήκε απλώς άουτ από τη μεγάλη περιοχή ή χτύπησε δοκάρι ή απέκρουσε ο οργανισμός σου πέναλτι;

Ελπίζω η εκκλησία να έχει αναστείλει τις εξομολογήσεις. Eιδάλλως οι πιστοί θα αποκαλύπτουν φρικτές αμαρτίες. «Παπά μου, ξεγέλασα το 13033… Αγγιξα τις προάλλες και τα χείλη της κουμπάρας…». Τι τιμωρία, ποιο επιτίμιο, πόσες γονατιστές μετάνοιες επιβάλλονται για μια ψιλή κουβέντα;