Νίκος Αλιάγας: Το πάθος για τον φακό, η «δύσκολη» Τζολί και το προφητικό «κλικ» Daft Punk

Ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής της γαλλικής τηλεόρασης Νίκος Αλιάγας μίλησε στην γαλλική Le Figaro για το πάθος που έχει για την ασπρόμαυρη φωτογραφία, αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων ποια σταρ του Χολιγουντ αρνήθηκε να τη φωτογραφίσει, αλλά και το προφητικό καρέ των Daft Punk…

Ο έλληνας δημοσιογράφος έχει κάνει και έκθεση αλλά και βιβλίο με τα διάσημα πορτραίτα του που που δεν αφορούν μόνο επώνυμους διεθνούς βεληνεκούς αλλά και καθημερινούς ανθρώπους που φωτογραφίζει τα καλοκαίρια του στην Ελλάδα.

Αποκάλυψε μάλιστα ποια είναι η μοναδική star που αρνήθηκε να την τραβήξει φωτογραφία αλλά την «κατάφερε» με τη δεύτερη.

Πότε αντιλήφθηκε το πάθος του για τη φωτογραφία;

«Ήρθε πολύ γρήγορα όταν ήμουν παιδί. Υπήρχαν πάντα φωτογραφικές μηχανές στο σπίτι και ο πατέρας μου μού είχε αγοράσει μια μικρή, όχι ακριβή, Kodak Instamatic.

Έχω υπερμνησία, μπορεί να ξεχάσω τα ονόματα αλλά θυμάμαι τις εικόνες, τα πρόσωπα και τους ήχους μιας φωνής. Μικρός, πριν να κοιμηθώ, δεκάδες εικόνες της ημέρας έρχονταν στο μυαλό μου και ήμουν σε θέση να θυμηθώ ασήμαντες λεπτομέρειες όπως το χρώμα του πουκάμισου του παντοπώλη, τη θέα από ένα παράθυρο, τη γωνία του ηλιακού φωτός στις 4 μ.μ. Έχω μόνιμα φωτογραφική μνήμη».

Ήταν ο τρόπος γραφής μου. Δεν είχαμε πολλά χρήματα, διάβαζα πολύ και οι γονείς μου αγόρασαν τηλεόραση πολύ αργότερα όταν ήμουν περίπου 10 ετών. Θυμάμαι ακόμα τις εικόνες από τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τις ιστορίες των παιδιών. Ένιωσα την ανάγκη να επαναφέρω αυτό που κράτησε η μνήμη μου.

Οι εικόνες για τις οποίες που μιλούσα διαρκώς στους γονείς μου είχαν να κάνουν από τα χέρια της γιαγιάς μου μέχρι τις κάλτσες που έμειναν στο πάτωμα. Πράγματα που συνήθως δεν ενδιαφέρουν κανένα. Ανέκαθεν φωτογράφιζα τα χέρια των μεγαλύτερων, σαν να ήταν ένας τρόπος να τα κρατήσω μαζί μας για πάντα. Το πέρασμα του χρόνου δεν με αφήνει αδιάφορο, δεν με τρομάζει, αλλά φοβάμαι ότι δεν τον αναγνωρίζω πια (…) Η επιθυμία μου μέσα από τις φωτογραφίες μου είναι να αποτυπώσω και να διατηρήσω αυτό που νιώθω».

Αποχωρίζεται άραγε ποτέ τη φωτογραφική του μηχανή;

«Είναι όλο και πιο σπάνιο, ειδικά αφού ολοένα και περισσότεροι άνθρωπο μου ζητούν να τους φωτογραφίζω. Αλλά δεν θέλω να το κάνω επαγγελματικά, το κάνω μόνο από πάθος.

Ακόμα και όταν ετοιμάζω ένα βιβλίο ή μια έκθεση, παραμένει η έκφραση του παιδικού μου πάθους. Δεν υπάρχει μέρα που να μην περνάω μία ή δύο ώρες για να μεταφέρω τις φωτογραφίες που τράβηξα στον υπολογιστή μου. Και αυτό διότι κάνω τα πάντα μόνος μου, από τη λήψη έως την επεξεργασία. Αυτό χρειάζεται χρόνο. Μπορεί να συμβεί όταν δουλεύω σε παλιές φωτογραφίες, να τις ανακαλύψω ξανά γιατί το βλέμμα εξελίσσεται συνεχώς».

Τελευταίο του πάθος που μοιράζεται στο Instagram είναι να φωτογραφίζει όλους τους συντελεστές του The Voice μπροστά και πίσω από τις κάμερες.

«Κάθε χρόνο, περνάω πολύ χρόνο με τους τεχνικούς του ήχου, του φωτισμού και της παραγωγής. Για μια ολόκληρη σεζόν, σίγουρα τους βλέπω περισσότερο από τους διαγωνιζόμενους. Ήθελα να τους κάνω ένα δώρο, αυτό της φωτογράφισης, της εκτύπωσης και της προσφοράς μιας ωραίας φωτογραφίας. Φωτογραφίζω στα γυρίσματα.

Η ιδέα μου ήρθε στη διάρκεια των διαφημίσεων στα Μουσικά Βραβεία NRJ όταν δέχτηκε να τον φωτογραφίσω ένας καλλιτέχνης όπως ο Robbie Williams λίγα δευτερόλεπτα πριν ξαναβγούμε στον αέρα. Είναι επίσης ένας τρόπος για να διαχειριστώ την πίεση της δουλειάς, το χρειάζομαι. Όταν έχω την κάμερα στο χέρι μου, όλο το άγχος μου εξαφανίζεται. Δεν με αφήνει ποτέ, την πηγαίνω παντού, ακόμη και για ψώνια».

«Δεν σκηνοθετώ τις φωτογραφίες μου. Με καθοδηγεί η χαρά του να τις βγάζω. Έχω φτάσει στο σημείο να μου λένε καλλιτέχνες ότι έρχονται στο πλατό για να τους βγάλω φωτογραφία!» λέει με χιούμορ.

Η star που του αρνήθηκε… για λίγο

«Όταν συναντούσα καλλιτέχνες στις συνεντεύξεις τύπου που δεν γνώριζα πολύ καλά όπως οι Αμερικανοί για παράδειγμα, ο άγχος μου δεν ήταν να κάνω τη συνέντευξη όσο αν θα είχα ένα καλό φως για να τους βγάλω φωτογραφία.

Στις συμφωνίες για τις συνεντεύξεις, η φωτογραφία είναι κάτι σαν προαπαιτούμενο. Κανείς ποτέ δεν μου αρνήθηκε. Μόνο μια φορά, μετά από μία ραδιοφωνική μας συνάντηση, η Αντζελίνα Τζολί δεν ήθελε να το κάνει γιατί δεν ήταν έτοιμη εκείνη τη μέρα αλλά χάρηκε πολύ όταν τα καταφέραμε λίγους μήνες μετά, όταν ξανασυναντηθήκαμε», αποκάλυψε.

Το προφητικό καρέ για του Daft Punk και η αδυναμία στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες

«Επειδή είναι διαχρονικό και περιέχει τα βασικά, την καμπύλη και τη γραμμή, τη σκιά και το φως. Το άσπρο και το μαύρο ήταν η πρώτη έκφραση της φωτογραφίας, μια στιγμή διαχρονική.

Για παράδειγμα, φωτογράφισα τα χέρια των Daft Punk πριν από μερικά χρόνια όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τους άλμπουμ, τη στιγμή που υπέγραφαν το εξώφυλλό τους.

Ήταν μία σπάνια στιγμή που μπορούσε κανείς να δει τα χέρια τους (σ.σ. είναι καλυμμένα με ειδικά γάντια στο πλαίσιο της όλης διαστημικής εμφάνισής τους).

Τη στιγμή που τράβηξα τη φωτογραφία κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ της καριέρας τους. Σήμερα, η εικόνα αποκτά άλλη διάσταση και αυτή είναι η μαγεία της φωτογραφίας. Μας συνδέει με την αλήθεια και είναι καιρός να μας δώσει την πραγματική της αξία».