Hπρόσφατη, πρωτόδικη καταδίκη του πρώην προέδρου της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, σε τρία χρόνια φυλάκιση, τα δύο με αναστολή, για «διαφθορά» και «αθέμιτη άσκηση επιρροής», ενέπνευσε στον Ισάαν Ταρούρ, τον γνωστό αρθρογράφο της «Washington Post», μία σαφώς πιο θεμιτή γραπτή άσκηση, μία προσπάθεια να σκιαγραφήσει ένα πορτρέτο κοινό τόσο στον Σαρκοζί όσο και στον Ντόναλντ Τραμπ – με πασιφανή την επιθυμία του να δει μια μέρα και τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ στη θέση του καταδικασμένου από τη Δικαιοσύνη, απαξιωμένου πολιτικού ηγέτη. «Ο πρώην πρόεδρος», ξεκινούσε η άσκηση, «ήταν μία πολωτική φιγούρα, ένας υποδαυλιστής που απολάμβανε να εκνευρίζει τους αντιπάλους του στην Αριστερά. Εντός των τειχών, δαιμονοποιούσε τους μετανάστες και τις εθνοτικές μειονότητες και πιθήκιζε τη ρητορική της Ακροδεξιάς».

«H τάση του να κουρελιάζει τους κανόνες, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών του να πολιτικοποιήσει το δικαστικό σώμα, έκανε έξαλλους τους επικριτές του. Εκτός των τειχών, έκανε πολλούς να δυσανασχετήσουν φλερτάροντας ανοιχτά με απολυταρχικούς ηγεμόνες της Μέσης Ανατολής. Η λαμπερή του σύζυγος ενέπνεε μεγαλύτερο θαυμασμό από τον ίδιο, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Τελικά, όμως, το κοινό βαρέθηκε τα καμώματά του και η στήριξη της ενθουσιώδους βάσης του αποδείχθηκε ανεπαρκής· έγινε πρόεδρος μιας θητείας, τον εκδίωξε από την εξουσία ένα εκλογικό σώμα που ανυπομονούσε να επιστρέψει σε μία «κανονικότητα». Χωρίς πια την ασπίδα της προεδρικής ασυλίας, βρέθηκε μπλεγμένος σε ολοένα και σφοδρότερες νομικές μάχες. Λυσσομανούσε κατά του «γκροτέσκου» κυνηγιού μαγισσών σε βάρος του, ήταν αδύνατο όμως να αποτρέψει το ατιμωτικό ξεκαθάρισμα».

Ευσεβείς πόθοι

Λέξεις προσεκτικά επιλεγμένες, που μόνο στην τελευταία πρόταση εκφράζουν ευσεβείς πόθους – για τον Ντόναλντ Τραμπ, όχι για τον Νικολά Σαρκοζί. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτείνει κανείς πως ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας δεν έφτανε σε λαϊκισμό των πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι, και είναι αναμφισβήτητα πολύ διαφορετικά τα πολιτικά πλαίσια μέσα στα οποία λειτούργησαν οι δυο τους. Τα πολιτικά τους στυλ έχουν όμως κάποια κοινά στοιχεία – σαν έναν αδιόρθωτο ναρκισσιστή περιγράφει ο Μπαράκ Ομπάμα τον Σαρκοζί στον πρώτο τόμο της αυτοβιογραφίας του που κυκλοφόρησε πέρυσι, «ήταν όλο συναισθηματικές εκρήξεις και υπερφίαλη ρητορική», σημειώνει χαρακτηριστικά, «τα χέρια του σε αέναη κίνηση, το στήθος του πετούσε προς τα έξω σαν μικρόσωμου κόκορα…». Τόσο ο Τραμπ όσο και ο Σαρκοζί, πλειοδοτεί ο Ταρούρ, αξίωναν απόλυτη αφοσίωση από όσους τους περιβάλλανε, αμφότεροι επίσης επιστράτευσαν μία ατζέντα διχαστική, γεμάτη οργή προκειμένου να γίνει το δικό τους. «Επειτα από την προεδρία Σαρκοζί, που έμοιαζε σαν να κινείται με ταχύτητα εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα», έγραφε πέρυσι στο CNN ο Σίριλ Βάνιερ, «η Γαλλία – όπως και η Αμερική σήμερα – παρέπαιε. Η χώρα ήταν εξαντλημένη. Για πολλούς ψηφοφόρους, τα πάθη που εξαπολύθηκαν, η τοξικότητα, ήταν πια αβάσταχτα».

Κι εντούτοις, πολλοί στο κόμμα του Σαρκοζί, τους Ρεπουμπλικανούς, τη γαλλική Δεξιά, ήλπιζαν πως ο πρώην πρόεδρος (2007-2012) θα επέστρεφε για να τους σώσει, του χρόνου, στις επόμενες προεδρικές εκλογές, από την πολιτική έρημο της αντιπολίτευσης στην οποία παραμένουν από το 2012. Ακόμα και μετά την καταδίκη του, μάλιστα, κάποιοι, σαφώς λιγότεροι, επιμένουν πως μπορεί και πρέπει να το κάνει. Γιατί ναι μεν έκρινε η γαλλική δικαιοσύνη πως ο Σαρκοζί προσπάθησε το 2014 από κοινού με τον δικηγόρο του Τιερί Ερζόγκ να δωροδοκήσει έναν ανώτερο δικαστικό, τον Ζιλμπέρ Αζιμπέρ, ώστε να τους δώσει πληροφορίες για μια άλλη έρευνα σε βάρος του, με τον Σαρκοζί να υπόσχεται ως αντάλλαγμα στον δικαστικό μια ευμενή μετάθεση στο Μονακό, o πρώην πρόεδρος της Γαλλίας ωστόσο άσκησε έφεση, περιφέρει εαυτόν στα γαλλικά ΜΜΕ ως θύμα μιας «βαθιάς, σοκαριστικής αδικίας» και διαβεβαιώνει πως θα φτάσει μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προκειμένου να δικαιωθεί. Με άλλα λόγια, η ποινή που του επιδικάστηκε, ένα έτος σε κατ’ οίκον περιορισμό, με βραχιολάκι στο πόδι (το πιθανότερο, στο πολυτελέστατο διαμέρισμα που μοιράζεται με την Κάρλα Μπρούνι και την εννιάχρονη κόρη τους στο 16ο Διαμέρισμα του Παρισιού) δεν πρόκειται να εφαρμοστεί σύντομα, αν εφαρμοστεί ποτέ. Εκκρεμεί όμως μία ακόμα δίκη, δύο ακόμα έρευνες σε βάρος του, θα μπορούσε με σχετική ασφάλεια να προβλέψει κανείς πως στην ενεργό πολιτική ο Σαρκοζί δεν πρόκειται να επιστρέψει, και ο ίδιος άλλωστε δηλώνει πως δεν το επιθυμεί.

Στην αντίπερα όχθη (του Ατλαντικού), ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε την περασμένη Κυριακή στο ετήσιο Συνέδριο Πολιτικής Δράσης των Ρεπουμπλικανών (CPAC) μία εμφάνιση ουσιαστικά προεκλογική, κι ας είναι πρόσφατες οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές, άλλωστε ο ίδιος δεν δέχεται ότι έχασε σε αυτές, καυχιέται μάλιστα πως «μπορεί να αποφασίσει να νικήσει για τρίτη φορά», το 2024. Με μικρές εξαιρέσεις, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μοιάζει απόλυτα υποταγμένο στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, αυτό άλλωστε τον έσωσε δις στη Γερουσία από την καθαίρεση και τη στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι αντίστοιχα. Ο νομικός κλοιός σφίγγει όμως (και) γύρω από τον Τραμπ. Ως ιδιώτης πλέον, αντιμετωπίζει ένα βουνό από έρευνες, για ποινικές και αστικές υποθέσεις, από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες μέχρι τον ρόλο του στην επίθεση της 6ης Ιανουαρίου στο Κογκρέσο. Εκεί εναποθέτει τις ελπίδες του ο Ισάαν Ταρούρ, και μαζί του, όλο το προοδευτικό και φιλελεύθερο κομμάτι των ΗΠΑ και του κόσμου ολόκληρου. Γιατί, άλλο Σαρκοζί άλλο Τραμπ, ας μην παρασυρόμαστε – για άλλου μεγέθους επικινδυνότητα μιλάμε.

Headlines