Το παγόβουνο από κάτω

H εικόνα του αστυνομικού που ξυλοκοπεί τον νεαρό στη Νέα Σμύρνη είναι αποκρουστική και απαράδεκτη. Αυτό δεν αμφισβητείται. Oμως η συγκεκριμένη εικόνα δεν είναι όλη η πραγματικότητα. Και αυτό, δυστυχώς, είναι κάτι που αμφισβητείται, καθώς η δύναμη της εικόνας πάντα υπερισχύει, ιδίως λόγω των αισθημάτων αποστροφής που προξενεί η βία.

Η Αστυνομία την πάτησε στο περιστατικό της Νέας Σμύρνης. Επρόκειτο για στημένη παγίδα, όπως πληροφορούμαι, στην οποία η Αστυνομία έπεσε. Οι αστυνομικοί εκλήθησαν ύστερα από (ψευδείς, όπως απεδείχθη αργότερα) καταγγελίες για συνωστισμό στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Oταν έφθασαν, διαπίστωσαν ότι η κατάσταση στην πλατεία δεν ανταποκρινόταν στην καταγγελία που τους είχε φέρει εκεί. Πουθενά δεν υπήρχε ένα ανεξέλεγκτο πλήθος 500 ατόμων, παρά μόνο λίγες οικογένειες και παρέες, τις οποίες οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ, καλώς ή κακώς, άρχισαν να ελέγχουν. Τότε εμφανίσθηκαν περίπου 60 αναρχικοί ή αριστεριστές, άρχισαν να τους προκαλούν και τη συνέχεια την είδαμε όλοι στις οθόνες των κινητών μας.

Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω την Αστυνομία. Είναι προφανές ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν ευθύνες για τη βία που ασκήθηκε και θα καταλογισθούν, ελπίζω, από την έρευνα. Ο σκοπός μου είναι να αναδείξω το ευρύτερο θέμα που υπάρχει γύρω από το μεμονωμένο συμβάν.

Και εξηγούμαι αμέσως: Για τους γνωστούς ιστορικούς λόγους, που σχετίζονται με τη χούντα, η Αριστερά απολάμβανε ορισμένα προνόμια, τα οποία είτε απέκτησε ατύπως μέσα από την τριβή της καθημερινότητας είτε της παραχωρήθηκαν σιωπηρά, μέσω της ανοχής των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Μπορούσε, λ.χ., να διαδηλώνει όπου θέλει και όποτε θέλει, μπορούσε να κλείνει την Πανεπιστημίου με μόλις 50 άτομα, μπορούσε να κάνει κυριολεκτικά ό,τι ήθελε μέσα στα πανεπιστήμια, μπορούσε να σπάζει πεζοδρόμια, μάρμαρα, βιτρίνες, καταστήματα και τράπεζες, μπορούσε να εκτοξεύει μολότοφ στους αστυνομικούς, μπορούσε ακόμη και να δέρνει. Αυτή η ελευθεριότητα ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η αναγνώριση του λεγόμενου ηθικού πλεονεκτήματός της.

Την κατάσταση αυτή συντηρούσε ένα κοινωνικό κλίμα, που ανεχόταν όλα αυτά, εφόσον η ζωή γινόταν καλύτερη, εφόσον δηλαδή τα εισοδήματα αυξάνονταν. Αυτό όμως άλλαξε με τη χρεοκοπία, η οποία μας προσγείωσε απότομα σε μια οικονομική πραγματικότητα την οποία μέχρι τότε οι περισσότεροι αγνοούσαμε. Μέσα από τις περιπέτειες και της περιόδου εκείνης, καταλάβαμε, π.χ., ότι τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δένδρα και ότι δεν μπορείς να ζεις εσαεί με δανεικά. Καταλάβαμε, επίσης, ότι η αιτία της χρεοκοπίας ήταν ο δανεισμός του κράτους για να καλύπτει τις δαπάνες του. Καταλάβαμε, τέλος, ότι ήμασταν υποχρεωμένοι να προσαρμοσθούμε με τους κανόνες που ακολουθούν και οι εταίροι μας στην ΕΕ.

Η χρεοκοπία εξανέμισε την αίγλη της οικονομικής θεωρίας της Αριστεράς, αφού καμία από τις αριστερές προτάσεις δεν μπορούσε να μας σώσει. Καταλάβαμε ότι η προϋπόθεση, προκειμένου να έλθει ο περιπόθητος σοσιαλισμός, ήταν πρώτα να ισοπεδωθεί η οικονομία, ώστε να ξεκινήσουμε έπειτα από το μηδέν, κάτι που δεν το ήθελε κανένας. Επιπλέον, η σχεδόν πενταετής διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ κουρέλιασε και το ηθικό πλεονέκτημά της, εκτός από την οικονομική θεωρία της. Στην απομυθοποίηση συνέβαλε ακουσίως και η «Χρυσή Αυγή». Η βία της Ακρας Δεξιάς μάς έκανε να επανεξετάσουμε την ανοχή μας στη βία της Ακρας Αριστεράς: Γιατί, λ.χ., είναι κακό όταν οι χρυσαυγίτες κυνηγούν και δέρνουν τους μετανάστες και δεν είναι κακό όταν οι αριστεριστές κάνουν το ίδιο εις βάρος των δεξιών;

Ολα αυτά έκαναν το πολιτικό κλίμα να αλλάξει ριζικά: ο κόσμος – και το δείχνουν σταθερά οι μετρήσεις – θέλει αποκατάσταση της έννομης τάξης. Κουράστηκε πια από την επανάσταση της πλάκας, που εξαντλείται στο πεζοδρόμιο. Αυτή την αποκατάσταση της ισορροπίας των πραγμάτων είναι που προσπαθεί να αποτρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, εξού η υστερία περί δήθεν αυταρχισμού και αστυνομοκρατίας. Η Αριστερά αγωνίζεται να διατηρήσει τα προνόμιά της και ο στόχος της αυτός είναι στρατηγικής σημασίας. Παρόμοιες παγίδες με αυτή τη Νέας Σμύρνης θα υπάρξουν και άλλες. Ας ελπίσουμε ότι, την επόμενη φορά, η Αστυνομία θα τις χειριστεί με τον επαγγελματισμό που αρμόζει.