«Εσύ ρε με ποιανού τη μάνα είσαι; Με του δαρμένου φοιτητή στην πλατεία ή με του δαρμένου αστυνομικού στη μέση του δρόμου;»

«Με ποιανού νεκρού τη μάνα είσαι ρε; Με του νεαρού που έφαγε χτύπημα από γκλοπ στο κεφάλι από «μπάτσο» και πέθανε ή με τη μάνα του αδικοχαμένου «Δελτά» που τον σάπισαν στον ξύλο και τον σκότωσαν κάποιοι… άγνωστοι;»

Δεν είναι φανταστικοί διάλογοι. Είναι η επόμενη ημέρα από τα θλιβερά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.

Είναι η επόμενη ημέρα μιας χώρας που θέλει να λέγεται πολιτισμένη κι όχι να είναι η «Αγρια Δύση» των Βαλκανίων.

Ναι, εκεί φτάσαμε. Να πρέπει να βάλουμε όλοι από ένα… οπαδικό κασκόλ και να βγούμε στους δρόμους να απαντήσουμε στην ερώτηση «με ποιου τη ζωή είσαι ρε».

Να πρέπει να απολογούμαστε γιατί «πονάει» το ίδιο ο φοιτητής με τον αστυνομικό ή με τον οποιοδήποτε πολίτη που έφαγε ξύλο από «μπάτσους» ή «μπαχαλαίους».

Να πρέπει να δίνουμε λογαριασμό γιατί συμπονάμε το ίδιο τις μανάδες των νεκρών στην Marfin, με τη μάνα του Παύλου Φύσσα ή του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Κι όμως, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, η συντριπτική πλειοψηφία εκτιμώ, που δεν είναι με κανέναν ή που είναι με όλους.

Ένα μεγάλο, βουβό πλήθος που δεν διαχωρίζει την ανθρώπινη ζωή, που δεν τη βάζει στο ζύγι για να δει ποια έχει μεγαλύτερο βάρος και περισσότερη αξία.

Που δεν ξεχωρίζει τις μάνες που χάνουν τα παιδιά τους και κλαίνε. Ούτε τους πατεράδες, τις γυναίκες και τις αδερφές που δεν θα ξαναδούν τους δικούς τους.

Που γι’ αυτούς η λέξη ΖΩΗ κι όχι ΘΑΝΑΤΟΣ είναι σημαντικότερη και αφορά τους πάντες. Ελληνες, πρόσφυγες, μετανάστες, άνδρες, γυναίκες, ομοφυλόφιλους.

Κάθε άνθρωπο που έχει δικαίωμα να ζήσει και δεν μπορεί να χάνει τη ζωή του και κάποιοι να χαίρονται.

Και αυτή δεν είναι άποψη ίσων αποστάσεων, όπως λένε μερικοί. Είναι η άποψη που λέει ότι η βία δεν έχει χρώμα και κομματική ταυτότητα κι ότι οι νεκροί σε επεισόδια όπως τα χθεσινά, τα προχθεσινά ή παλιότερα, δεν έχουν ταμπέλες.

Το ίδιο ταμπελάκι μπαίνει για όλους στο νεκροτομείο, στον ίδιο τάφο μπαίνουν όλοι.

Το πρόβλημα είναι εξάλειψη της βίας, κρατικής ή μη. Το πρόβλημα είναι το ξερίζωμα του μίσους που κατά καιρούς βγάζει γερές ρίζες και διαλύει την ελληνική κοινωνία.

Και βρισκόμαστε ακριβώς σε μια τέτοια στιγμή. Σε μια ιστορική ρωγμή του χρόνου που είτε θα αφήσουμε μεταπολιτευτικά κατάλοιπα να μας τινάξουν στον αέρα είτε θα γίνουμε μια σοβαρή χώρα που θα μπορούν να ζήσουν τα παιδιά μας.

Οι πολιτικές ευθύνες

Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα έχει σοβαρότατες ευθύνες για την ενστάλαξη του μίσους και του διχασμού. Όλα τα κόμματα, είτε κυβέρνησαν είτε όχι, έχουν μεγάλες ευθύνες για το χάος που ζήσαμε χθες και θα ξαναζήσουμε σύντομα.

Και η Δεξιά στην Ελλάδα έχει βαρύτατες ευθύνες γιατί αφήνει ανεξέλεγκτους αστυνομικούς να αυθαιρετούν, να σπάνε στο ξύλο πολίτες, να τους καθυβρίζουν και να μην τιμωρούνται ποτέ.

Το είδαμε και χθες. Απειρα βίντεο δείχνουν ωμή αστυνομική βία κατά διαδηλωτών. Τι θα γίνει; Μια ακόμη… ΕΔΕ και στο συρτάρι με τις υπόλοιπες;

Η Δεξιά, όπως εκφράζεται και από τη Νέα Δημοκρατία, έχει ευθύνες γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκε με τα φασιστικά σταγονίδια στην Αστυνομία, τα οποία προσβάλλουν και όσους κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Γιατί η λογική «πάμε να τους σκοτώσουμε» είναι αυτή που γεννά νέους «Κορκονέες», κι αυτή η λογική πρέπει να ξεριζωθεί.

Όμως, σοβαρότατες ευθύνες για το χάος έχει και η Αριστερά, ειδικά εκείνοι που δεν ορρωδούν προ ουδενός. Εκείνοι που εργαλειοποιούν τη δίκαιη ή άδικη (δεν έχει σημασία) απεργία πείνας του Κουφοντίνα.

Εκείνοι που καταδικάζουν με μισή καρδιά τη βία, όταν αυτή δεν προέρχεται από το κράτος.

Εκείνοι που ξέχασαν ότι επί ΣΥΡΙΖΑ έπεφτε άγριο ξύλο και είχαμε άγρια καταστολή, αλλά τα θυμήθηκαν ως δια μαγείας τώρα. Λες και άλλαξαν οι άνδρες της Αστυνομίας μέσα σε 1,5 χρόνο.

Αλλά και όλοι εκείνοι που θα ήθελαν χθες νεκρό αστυνομικό για να χαίρονται και να περιφέρουν το κεφάλι του ως τρόπαιο στα Εξάρχεια.

Ακόμη και έναν νεκρό «δικό τους» θα ήθελαν ή τον Κουφοντίνα να πεθαίνει, προκειμένου να «κάψουν την Αθήνα», προκειμένου να επαναληφθεί το 2008.

Διότι δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή, γιατί δεν τους ενδιαφέρουν οι μανάδες και οι πατεράδες των νεκρών, αρκεί να υπηρετήσουν τη λογική του μπάχαλου, του μικροκομματικού συμφέροντος.

Επιτέλους, ας βάλουμε προτεραιότητες. Ας κοιτάξουμε πρώτα να μην έχουμε θύματα, είτε αυτά είναι «ταξικοί εχθροί» είτε είναι απλοί πολίτες.

Ας «μαζευτούν» ή ας τους «μαζέψουν» τους αστυνομικούς που δέρνουν και βρίζουν πολλές φορές χωρίς λόγο και ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.

Κι ας «μαζευτούν» κι όλοι εκείνοι που θέλουν νεκρούς. Γιατί μπορεί να είναι το δικό μου ή το δικό σας παιδί. Και δεν θα έρθει κανείς από αυτούς να το κλάψει μαζί με τη μάνα του.

Headlines