Δεν θέλουμε ούτε επαναστάτες του πληκτρολογίου, ούτε νοσταλγούς του Εμφυλίου

Η χώρα μας είναι αντιμέτωπη με μια βαθιά κρίση, που καμιά τεχνητή ένεση αισιοδοξίας δεν μπορεί να συγκαλύψει.

Αυτή δεν αφορά μόνο την πανδημία αλλά και όλα τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί τα προηγούμενα χρόνια.

Οι οικονομικές και κοινωνικές πληγές των μνημονίων απέχουν από το να έχουν επουλωθεί και σε αυτές προστίθενται αυτές που αφήνει η πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα που λαμβάνονται για αυτήν.

Μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον, ιδίως όταν τελειώσουν οι κάθε λογής έκτακτες ενισχύσεις.

Η νεολαία αισθάνεται ότι δεν έχει προοπτική αντιμέτωπη και με την κρίση της εκπαίδευσης και με την αγωνία για το μέλλον.

Υπάρχει μεγάλη και σωρευμένη κούραση από τους αναγκαστικούς περιορισμούς και τις απαγορεύσεις.

Μέσα σε όλο αυτό το τοπίο σωρεύονται ουσιαστικά τα υλικά μελλοντικών κοινωνικών εκρήξεων.

Υπάρχει θυμός, οργή, αγανάκτηση και δεν υπάρχει ούτε ελπίδα ούτε όραμα.

Και αυτός είναι ο χειρότερος συνδυασμός, γιατί οδηγεί σε ξεσπάσματα χωρίς προοπτική.

Γιατί συντηρεί τη λογική της βίας ως εκτόνωσης.

Γιατί κάνει τους ανθρώπους απλώς να αναζητούν εχθρούς – και όταν δεν τους βρίσκουν να τους κατασκευάζουν.

Γιατί διαμορφώνει τη δυνατότητα ενός διαρκούς διχασμού.

Προσοχή διχασμού, όχι κοινωνικών αντιθέσεων.

Κοινωνικές αντιθέσεις θα υπάρχουν πάντα.

Και μπορούν να είναι και κινητήρια δύναμη ιστορικής προόδου, όταν οδηγούν σε οργανωμένα κινήματα και οράματα για περισσότερη δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ο διχασμός όμως σημαίνει μια κοινωνία που απλώς εχθρεύεται τον εαυτό της και τελικά τρώει τις ίδιες τις σάρκες.

Με τους μισούς να θεωρούν εχθρό τον «μπάτσο» και τους άλλους μισούς τον πιτσιρικά με την κουκούλα.

Και σήμερα αυτό τον κίνδυνο αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας.

Γι’ αυτό το λόγο και χρειάζεται, περισσότερο παρά ποτέ, πολιτική υπευθυνότητα από όλες τις πλευρές.

Δεν έχουμε ανάγκη από «επαναστάτες του πληκτρολογίου».

Ιδίως όταν αυτοί το προηγούμενο διάστημα διαχειρίστηκαν τη μεγαλύτερη ιστορική αποτυχία της ελληνικής Αριστεράς.

Δεν έχουμε ανάγκη από δήθεν αγωνιστικές προτροπές που δεν παραπέμπουν σε κάποια συγκεκριμένη διεκδίκηση ή σε μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, αλλά απλώς στο να συντηρηθεί μια «κοινωνική αναταραχή» από την οποία υποτίθεται ότι θα ωφεληθεί η αντιπολίτευση.

Δεν έχουμε ανάγκη από την αναγόρευση της τζάμπα μαγκιάς και της «πολιτικής σέλφι» με δήθεν αγωνιστικό περιεχόμενο.

Γιατί αυτό δεν φτιάχνει κλίμα μόνο για αγώνες, αλλά και για μπάχαλα και τυφλή βία και οι εκ των υστέρων διαχωρισμοί καμιά σημασία δεν έχουν.

Και ας μην αυταπατώνται ότι θα φτιάξουν τις νέες «Πλατείες». Γιατί αυτές δεν ήταν κομματική έμπνευση αλλά δημιουργία της κοινωνίας. Δεν στηρίχτηκαν στη βία αλλά στην ανάγκη.

Ζήτησαν δημοκρατία και γνώρισαν τη βία ενός πρωθυπουργού που τη μία μέρα είπε «λεφτά υπάρχουν» και την άλλη ανακοίνωνε Μνημόνιο.

Όμως, δεν έχουμε ανάγκη και από τη νοσταλγία του Εμφυλίου.

Δεν χρειαζόμαστε επιστροφή ούτε στον χωροφύλακα ούτε στα πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων.

Θα μας κάνει ζημιά εάν κυριαρχήσει η αντίληψη ότι αυτό που χρειάζεται είναι «να μαζέψουμε τους απείθαρχους».

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει όλη η χώρα μια μεγάλη Πλατεία Νέας Σμύρνης.

Η δημοκρατία δεν μπορεί να γίνεται αστυνομοκρατία.

Την Παρασκευή έχει μια σημαντική συζήτηση στη Βουλή.

Είναι ευθύνη του πρωθυπουργού και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να αναζητήσουν δρόμους συνεννόησης και να αποφύγουν το διχασμό.

Να αναγνωρίσουν και να εργαστούν από κοινού ώστε να σταματήσει η αστυνομία να ταυτίζεται με τον αυταρχισμό.

Να δώσουν το μήνυμα ότι αγανάκτηση δεν σημαίνει μπάχαλο αλλά διεκδίκηση.

Να ανοίξουν τη συζήτηση για μια κοινή εθνική προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Αφήνοντας στην άκρη στενούς κομματικούς υπολογισμούς.

Κοντολογίς να δείξουν πώς πρέπει να συζητάμε και σαν κοινωνία.

Με διαφορές, με αντιπαραθέσεις, με συγκρούσεις επιχειρημάτων αλλά όχι με διχασμό.