Κοροναϊός : Οι άνθρωποι που προσποιούνται ότι πηγαίνουν στη δουλειά για να βγουν από το σπίτι

Στην αρχή της πανδημίας, όταν η τηλεργασία πρωτομπήκε στις ζωές μας, πολλοί από εμάς αισθανθήκαμε ανακούφιση. Επιτέλους, περισσότερος χρόνος στο σπίτι, μακριά από το στρίμωγμα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις αναμονές στο πρωινό μποτιλιάρισμα. Σύντομα, όμως, ο αρχικός ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του στο συναίσθημα του πλήρους εγκλωβισμού στους τέσσερις τοίχους.

Ορισμένοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο, έδωσαν μια… αναπάντεχη λύση σε αυτό το πρόβλημα: Στον επιπλέον ελεύθερο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους το πρωί, αποφάσισαν να… συνεχίσουν να πηγαίνουν στη δουλειά. Μόνο και μόνο για να επιστρέψουν εντέλει για να δουλέψουν από το σπίτι.

«Όταν άρχισα να δουλεύω από το σπίτι, είχα ένα κενό στη μέρα μου. Στην αρχή είχα ενθουσιαστεί που είχα περισσότερο χρόνο για ύπνο. Όμως είναι πολλά εκείνα που μου έλειπαν από τις διαδρομές προς το γραφείο», εξηγεί στον Guardian η Κέρι Τζέσον, η οποία εργάζεται ως βοηθός digital marketing στο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολούμπια.

Πριν την πανδημία, η Τζέσον προγραμμάτιζε ολόκληρη την ημέρα της στη διάρκεια της μετακίνησής της προς τη δουλειά. Ετοίμαζε τη λίστα με τις υποχρεώσεις της ημέρας, ήλεγχε το ημερολόγιό της και προετοιμαζόταν ψυχολογικά για άλλη μια ημέρα εργασίας. «Δεν συνειδητοποιούσα καν ότι προετοιμαζόμουν για την ημέρα μου, μέχρι τη στιγμή που έχασα αυτή τη δυνατότητα», εξηγεί.

Σε μια προσπάθεια να ανακτήσει τις ικανοποιητικές πλευρές της πρωινής της ρουτίνας, η Τζέσον άρχισε να παίρνει τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς… το πουθενά, πριν από μερικούς μήνες. Τώρα, οδηγεί περίπου 20 λεπτά για να πάρει τον πρωινό της καφέ, πριν ξεκινήσει τη βάρδια της. Η διαδρομή αυτή, δεν της επιτρέπει απλώς μια ψυχολογική μετάβαση, αλλά «προσθέτει και έναν πιο ανθρώπινο χαρακτήρα» στη μέρα της, όπως λέει.

«Όταν μετακινείσαι, υπάρχουν γύρω σου εκατοντάδες άνθρωποι, οπότε είναι σαν να είστε όλοι μαζί σε αυτό», σημειώνει.

Και η Τζέσον δεν είναι μόνη σε αυτό. Η Microsoft έχει αναγνωρίσει τη σημασία αυτού του χρόνου της μετακίνησης και προσπαθεί να προσφέρει στους εργαζόμενούς της τα χαμένα πλεονεκτήματα δημιουργώντας μια «ψηφιακή μετακίνηση» που δίνει χρόνο στους υπαλλήλους να θέσουν τους καθημερινούς τους στόχους, αλλά και να κάνουν έναν απολογισμό της ημέρας τους στο τέλος της βάρδιας τους. Στο τέλος, έχουν την ευκαιρία αν το επιθυμούν να κάνουν και καθοδηγούμενο διαλογισμό.

Ο Τζον Ντόρσεϊ, ένας δικηγόρος που ζει στην πόλη της Ουάσινγκτον, έκανε κάθε μέρα 40 λεπτά ποδήλατο για να φτάσει στη δουλειά επί είκοσι χρόνια – μέχρι που ξέσπασε η πανδημία. Για εκείνον, η ποδηλασία ήταν ένας τρόπος να αποφεύγει το μποτιλιάρισμα ενώ παράλληλα γυμναζόταν, ενώ συχνά επέλεγε εκείνες τις στιγμές για να ακούει audio books.

Στο διάστημα της πανδημίας, καθημερινά κάνει ποδήλατο επί 15 μίλια, πράγμα που έχει μετατραπεί στην αγαπημένη καθημερινή του συνήθεια. «Είναι μια ώρα κατά την οποία δεν είμαι αναγκασμένος να μιλήσω σε κανέναν, μπορώ απλώς να χαθώ, κατά κάποιο τρόπο», εξηγεί.

Το ίδιο ισχύει και για τον Λουί Φιλίπ, έναν οικονομικό αναλυτή από το Οντάριο που εξακολουθεί να πηγαίνει με ποδήλατο προς τη δουλειά σε όλη τη διάρκεια του χειμώνα – πλέον όμως από το σπίτι του. Η παγωνιά τον έπεισε να αγοράσει ένα στατικό ποδήλατο και να φέρει την μετακίνηση προς τη δουλειά… στο υπόγειό του. «Από τη στιγμή που αρχίζει να νυχτώνει νωρίς και από όταν αλλάζουμε την ώρα, δυσκολεύομαι να βγω έξω για ποδήλατο νωρίς το πρωί», λέει.

Μελέτες υποστηρίζουν τον ισχυρισμό ότι η μετακίνηση προς τη δουλειά επιτρέπει τη δημιουργία ψυχολογικά επωφελών μεταβατικών περιόδων μεταξύ της εργασίας και του ελεύθερου χρόνου. Είναι πολύ σημαντικό ο εγκέφαλος και το σώμα να λαμβάνουν ένα σαφές σήμα ότι είναι η στιγμή να σταματήσουν να εργάζονται, ιδιαιτέρως κατά τις περιόδους που εργαζόμαστε από το σπίτι. Πρόσφατη μελέτη σε 3,1 εκατ. άτομα που πραγματοποίησε η Εθνική Υπηρεσία Οικονομικών Ερευνών κατέληξε ότι κατά τη διάρκεια του lockdown οι εργαζόμενοι αφιέρωναν σχεδόν 50 επιπλέον λεπτά στη δουλειά τους, μια τάση που θα μπορούσε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ψυχική εξάντληση.

Πριν την πανδημία, όταν οι μετακινήσεις ήταν υποχρεωτικές, αυτά τα αναγκαστικά αλλά υγιή όρια που δημιουργούσαν αλάφραιναν κάπως το άγχος για πολλούς εργαζόμενους.

Τώρα, μπορούν να κάνουν το ίδιο ταξίδι με τους δικούς τους όρους, επιλέγοντας πού θα πάνε και προτιμώντας ένα όμορφο πάρκο από μια μποτιλιαρισμένη λεωφόρο – τουλάχιστον αν ζουν σε χώρες που δεν τους υποχρεώνουν να στείλουν sms πριν εγκαταλείψουν το σπίτι τους.