Στα ελληνικά social media και συγκεκριμένα στο  twitter, οποιαδήποτε συζήτηση εδώ και καιρό, πνίγεται στην οπαδική υστερική υπεραπλούστευση και ο χρήστης καλείται να διαλέξει και να δηλώσει στρατόπεδο, χωρίς πολλά – πολλά.

Στο twitter που όπως προβλέπεται «μπαίνεις» για να γράψεις την άποψη σου και αναλόγως να κερδίσεις ή να χάσεις υποστήριξη και να αρχίσεις συζήτηση, πλέον «μπαίνεις» για να αποδείξεις πως αντέχεις όσο και αν σε πυροβολήσουν.

Για να «επιβιώσεις», χωρίς βεβαίως να είναι αναγκαίο να επιβιώσεις, πρέπει  να γράψεις αυτό που θες, με λίγα λόγια, να είναι σαφές και έπειτα να έχεις ετοιμαστεί «να τρέξεις», όχι να κρυφτείς αλλά να απαντήσεις, αν βεβαίως έχεις όρεξη.

Η εναλλακτική υπάρχει. Μπορείς να μη συμμετέχεις, στο κάτω κάτω, «έχουμε τόσα προβλήματα» θα μου πείτε-πρέπει να ασχολούμαστε και με αυτά του twitter;

Θα συμφωνήσω. Δεν χάλασε ο κόσμος που το twitter «χάλασε», δεν πρόκειται για δράμα, είναι όμως  ένα φαινόμενο που συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την αιωρούμενη στην ατμόσφαιρα βία, διότι ο κόσμος των social media έχει πάψει καιρό να αποτελεί μια αδιάφορη «cyber διάσταση», κινεί ταραχές, δημιουργεί κλίμα…

Και για να μην συνεχίσω να περιγράφω καταστάσεις γνωστές θα σας πω πως  πιστεύω πως τα χιλιαδες επιθετικά, πολιτικά  τρολ του twitter είναι ως επί το πλείστον πλέον «αδέσποτα».

Η κατάσταση που παρατηρείται τώρα και διαμορφώθηκε πάνω στα κατάλοιπα μιας πολιτικής ταχτικής, έχει βγει εκτός ελέγχου και αυτό είναι το τίμημα της δημιουργίας, της στρατολόγησης και της ύπαρξης τρολ.

Το παράδοξο είναι πως τα κανονικά τρολ, «δημιούργησαν» σχολή γραφής και ψυχολογικής εκτόνωσης διότι χωρίς τα τρολ κανείς δεν θα είχε ίσως  σκεφτεί πως μπορεί να αποτελεί απασχόληση σχεδόν full time , το να βρίζεις, εμμονικά και χυδαία όποιον εκφράζει άποψη…Έκαναν μόδα λοιπόν την αλητεία και δυστυχώς οι μιμητές είναι απείρως πιο βίαιοι στο να  «τρομοκρατούν » όποιον τολμήσει …

Είναι τόσο έντονη , δυσάρεστη και διασπαστική η συμπεριφορά τους που τους αξίζει μια ξεχωριστή δανεική ονομασία και εφόσον έχουμε «τα τρολ» , «τα οργκ» -που υπερέχουν σαφώς σε στρατηγική και οργάνωση, ίσως είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τα πεινασμένα ξέμπαρκα «ζόμπι του twitter»! Είναι  μολυσματικά, πολλαπλασιάζονται γρήγορα κινούνται σαν ξέφρενος νεκροζώντανος όχλος κι αν εμφανιστεί ένας εκπρόσωπος μπορείς να είσαι σίγουρο πως σε λίγα δευτερόλεπτα θα σε δαγκώσουν δεκάδες .

Επιτίθενται στους «ζωντανούς» δηλαδη σε εκεινους  που υπογράφουν αυτά που γράφουν και διατηρούν λογαριασμούς πραγματικούς με φωτογραφία κολακευτική δίπλα στο κανονικό ονοματεπώνυμο τους.

Η ειρωνεία είναι πως υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης και πρεπει ολοι να ευαισθητοποιηθούμε καθως το ίδιο το twitter δίνει στους χρήστες την δυνατότητα να αναφέρουν ανεπίτρεπτές συμπεριφορές. Ας μη βαριόμαστε λοιπόν  να αναφέρουμε tweets με υβριστικό περιεχόμενο, μόνο έτσι  κάποια στιγμή , τα ζόμπι θα μπουν  στον τάφο τους  -αλλιώς θα ζήσουμε στην μοναδική χώρα του κόσμου όπου θα έχουμε μόνοι μας καταργήσει την ελευθερία έκφρασης… ενός μέσου έκφρασης .

Φοβάμαι όμως πως δεν το κάνουμε, λες και τσιγκουνευόμαστε τα δύο -τρία απαιτούμενα  κλικ ή επειδή βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αδιάκριτης  ηττοπαθειας  .

Τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο καθως  τα ΜΜΕ , ειδικά τα κακής ποιότητας-για να το πω ευγενικά-  ακολουθούν τις τάσεις των social media και έτσι δημιουργούνται τέρατα. Στο τέλος κανείς δεν ξέρει ποια είναι «η γραμμή», διότι τα ζόμπι δεν γράφουν στοχευμένες  τρολιές, είναι απλώς  πεινασμένα και ανεξέλεγκτα που ψάχνουν να φάνε σαν τους Walking Dead, η ύπαρξη τους βεβαία δεν  συμφέρει πολιτικά και κοινωνικά κανέναν.

Αυτό που σοκάρει είναι η ψυχολογία τους.

Πρόκειται άραγε για ανάγκη για «τζάμπα τσαμπουκά; » Για εκτόνωση του επιθετικού ενστίκτου κάθε εξαγριωμένου, άξεστου, κομπλεξικού;

Ο όχλος ή τα ζόμπι του πληκτρολογίου όμως δεν σκέφτονται, είναι κουρέλια υστερικών αντικρουόμενων συναισθημάτων και κυρίως  θυμού  :θυμού για τις γυναίκες , θυμού για τις γυναίκες που δεν δέχονται την άποψη τους , θυμού για τους Νεοδημοκράτες , τους ΣΥΡΙΖΑ, τους σημαντικούς , τους ασήμαντους , τα ΜΜΕ.

Ο θυμός τους ίσως βρίσκει «αφορμή» από την πραγματική  αγανάκτηση αλλά στην cyber εκδοχή του θολώνει, μεθάει  από την απεριόριστη δυνατότητα του να βαράει παραληρηματικά  αν και ευτυχως, σε αυτή τη διάσταση, δεν υπάρχει πραγματικό ξύλο και δεν κυλάει ζεστό αίμα. Αυτό που αξίζει να μας προβληματίσει είναι «οι αποστάσεις», τα συγκοινωνούντα δοχεία , «η μόδα» της βίας .

Είναι τέτοια η μανία τους  να βρίσουν που  δεν έχουν ανάγκη να πληρωθούν αρκεί να φυτοζωούν ως Lillian345678 , o George 11113333 κτλ, μέχρι να μυρίσουν θύμα. «Είσαι με την αστυνομία ;» «Είσαι με τους άλλους;» Μέχρι εκεί φτάνει «ο προβληματισμός» και μετά αρχίζει το βρίσιμο και ο κανιβαλισμός, σαν Zombie apocalypse !

Headlines