Είναι κάποια κουτάβια… κατρουλίδικα. Αφήνουν «λιμνούλες» στο πάτωμα την ώρα που επιστρέφει στο σπίτι ο κηδεμόνας τους, ή όταν υποδέχονται κάποιον επισκέπτη.

Πρόκειται για μια συμπεριφορά που πολλοί πιστεύουν ότι είναι δείγμα χαράς και ενθουσιασμού. Κι έτσι μπορεί να είναι.

Παρόμοια συμπεριφορά, όμως, μπορεί να παρουσιάζουν τα κουτάβια και από φόβο ή ανησυχία/στρες. Επίσης, η πράξη αυτή μπορεί να οφείλεται σε παθολογικά αίτια.

Τιμωρία

Αυτό που δεν πρέπει να κάνει, σε καμία περίπτωση, ο κηδεμόνας είναι να μαλώσει/τιμωρήσει το κουτάβι.

«Η τιμωρία, όχι μόνο δεν θα λύσει το πρόβλημα, αλλά θα επιδεινώσει την κατάσταση: το κουτάβι που ουρεί από φόβο, με την τιμωρία θα φοβηθεί ακόμα περισσότερο».

«Ο φόβος μπορεί να νικηθεί με την αυτοπεποίθηση και την ασφάλεια. Αν κάνω το κουτάβι να νιώσει ασφάλεια, το ενθαρρύνω να μη φοβάται και του δείξω ότι όταν τον πλησιάζει κάποιος άνθρωπος μόνο καλά πράγματα θα συμβούν, τότε θα μπορέσω να λύσω ουσιαστικά το συγκεκριμένο πρόβλημα», τονίζει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Θεοδωροπούλου, και συμπληρώνει: «Επιπλέον, το κουτάβι που ουρεί από ενθουσιασμό, τιμωρώντας το μπορεί να του προκαλέσω και φόβο. Και να αρχίσει να ουρεί επειδή νιώθει αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα».

«Το κουτάβι που έχει, απλώς, μια ανησυχία ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί, αν το τιμωρήσω, θα επιβεβαιώσω την ανησυχία του και θα εντείνω το πρόβλημα».

Ένας λόγος, λοιπόν, που ένα κουτάβι «καταβρέχει» τον τόπο, είναι ότι ενθουσιάζεται όταν υποδέχεται τον κηδεμόνα του ή τους καλεσμένους.

Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν του ενισχύουμε αυτή τη συμπεριφορά.

Όπως εξηγεί η θετική εκπαιδεύτρια, εάν ο κηδεμόνας κάθε φορά που επιστρέφει σπίτι και το κουτάβι του χοροπηδά σαν τρελό, ενώ κατουριέται, του μιλά με ενθουσιασμό και το χαϊδεύει, τότε το ξεσηκώνει και του ενισχύει τη συμπεριφορά.

Το ίδιο ισχύει και με τους επισκέπτες. «Κι επειδή δεν μπορεί ακόμα να ελέγξει την κύστη του, τού φεύγουν τα ούρα», διευκρινίζει η κυρία Θεοδωροπούλου και συμπληρώνει: «Ουσιαστικά αυτό γίνεται γιατί δεν έχει μάθει να είναι ήρεμο μέσα στο χώρο. Δεν έχει μάθει να ελέγχει το συναίσθημά του».

Υπερενθουσιασμός

Προσπαθούμε, λοιπόν, να το εκθέσουμε στο ερέθισμα σιγά – σιγά. Σταδιακά. Δηλαδή, εάν περιμένουμε επισκέπτες το βάζουμε σε ένα δωμάτιο, όχι σαν τιμωρία, του προσφέρουμε ένα κόκαλο, και όταν περάσει η ώρα του ανοίγουμε την πόρτα. Έτσι, ώστε να είναι πιο ήρεμο και χαλαρό», επισημαίνει η κυρία Θεοδωροπούλου.

Όπως λέει η εκπαιδεύτρια, πρέπει να ελέγχουμε το περιβάλλον για να αλλάξουμε τα συναισθήματά του.

Επίσης, ένας νεαρός σκύλος κατουριέται επειδή φοβάται: όταν κάποιος τον πλησιάζει ή πάει να τον χαϊδέψει.

Μπορεί να είναι ένας άγνωστος άνδρας ή γυναίκα, αλλά μπορεί να είναι και συγκεκριμένο άτομο.

Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος από την οικογένεια να τον έχει μαλώσει/τιμωρήσει, και κάθε φορά που τον πλησιάζει, το κουτάβι να μην μπορεί να συγκρατήσει τα ούρα του, από τον φόβο.

Ακόμα, ένα κουτάβι, εκτός από ενθουσιασμό και φόβο, μπορεί να κατουριέται από στρες/ανησυχία.

«Πολλές φορές οι κηδεμόνες μπερδεύουν τη χαρά με το άγχος του κουταβιού τους».

«Επειδή χοροπηδά και κατουριέται, πιστεύουν ότι είναι ενθουσιασμός, αλλά μπορεί να είναι και ανησυχία/στρες», διευκρινίζει η κυρία Θεοδωροπούλου.

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, σύμφωνα με την εκπαιδεύτρια, είναι απευαισθητοποίηση. Να εξοικειώσουμε το κουτάβι με το ερέθισμα που του προκαλεί ανησυχία, φόβο, ενθουσιασμό.

Έτσι ώστε, να μάθει ότι δεν απειλείται και ότι μόνον καλά πράγματα μπορεί να συμβούν από το ερέθισμα που του προκαλούν αυτά τα συναισθήματα.

Να του δείξουμε πώς να διαχειρίζεται τον υπερενθουσιασμό του, έτσι ώστε να έχουμε μια αρμονική συμβίωση.

Όπως μας ενημερώνει η εκπαιδεύτρια, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για τους οποίους μπορεί ένα κουτάβι να κατουριέται, όπως: α) να τρώει μεγαλύτερη ποσότητα τροφής, με αποτέλεσμα να πίνει πολύ νερό, β) να μη βγαίνει συχνά βόλτες, γ) να μην έχει σταθερό πρόγραμμα στα γεύματα και στις βόλτες του.

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο κηδεμόνας οφείλει να φτιάξει ένα καθημερινό πρόγραμμα για το κουτάβι του.

Τέλος, η κυρία Θεοδωροπούλου διευκρινίζει ότι θα πρέπει πρώτα να αποκλείσουμε ότι αυτή η συμπεριφορά οφείλεται σε παθολογικά αίτια, και μετά να βρούμε την αιτία.

Και συμβουλεύει: «Η ήρεμη αντιμετώπιση από τον κηδεμόνα, παράλληλα με ένα σωστό πλάνο από τον εκπαιδευτή του σκύλου, που ασχολείται με θέματα συμπεριφοράς, μπορεί να διορθώσει με επιτυχία αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση».

Πηγή: ygeiamou.gr

Headlines