Αόρατο ή διαφανές κακό;

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Και τα δύσκολα είναι διαφορετικής ποιότητας από αυτά του 2010, του 2012 αλλά και του 2015. Οχι μόνο λόγω κούρασης. Το κεντρικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ευδιάκριτη αιτία του κακού, δεν υπάρχει παράσταση του κακού. Είναι μια υγειονομική νέφωση, ένα θολό κακό, όχι κάτι απτό. Το να έχεις κομμένους μισθούς (όπως εμφανίστηκε η χρεοκοπία από το 2010 ) είναι κάτι επώδυνο, αλλά ευκρινές. Διακρίνεις το κακό, μπορείς να δώσεις μια πολιτική εξήγηση λογική ή λογικοφανή. Το να σου λένε όμως, οι ειδήσεις, για ασθένειες και στατιστικές είναι μια πληροφορία αδύναμη, μακρινή, χωρίς δραστικότητα.

Τα animation με «ιόμορφα» όντα δεν αρκούν για να δημιουργηθεί το ισοδύναμο του βιώματος. Ο ιός είναι μια αριθμητική ειδησεογραφική περιγραφή. Εκτός από αυτούς που προσβάλλονται, οι υπόλοιποι, οι τηλεοπτικοί καταναλωτές, ακούνε, δεν βιώνουν. Η αριθμητική αφήγηση είναι χωρίς δράση. Δεν εσωτερικεύεται ο κλονισμός της υγείας, αντίθετα βιώνεται η απαγόρευση. Δηλαδή έχεις τις επιπτώσεις μιας ασαφούς καταστροφής. Χρήματα δεν υπάρχουν – και αυτό απελπίζει. Κοινωνική ζωή δεν υπάρχει – και αυτό πιέζει. Οι αστυνομικοί χτύπησαν βάναυσα έναν νέο άνθρωπο στην Πλατεία Νέας Σμύρνης (και διαδόθηκε χαφιεδίστικα το όνομά του) – και αυτό εξοργίζει. Τα μέτρα για την πανδημία είναι ανακόλουθα, άρα δεν πείθουν. Πολλά οδηγούν στην έκρηξη, σίγουρα καταλήγουν στη λύπη. Με μια πολλαπλασιαστική δυναμική.

Αυτό το κλίμα «χύτρας ταχύτητας» δεν συμφέρει την Αριστερά, αν και φθείρει τη κυβέρνηση. Η Αριστερά χρειάζεται πολίτη με νηφαλιότητα και χρόνο για δεύτερη σκέψη, για οργάνωση συλλογισμού, όχι ακαριαία αντίδραση, όχι παρόρμηση. Η παρόρμηση, όπως έρχεται, έτσι φεύγει.

Οι εκλογές θα είναι ένα στρατήγημα διαχείρισης του πολλαπλού αδιεξόδου. Τα χρήματα που δίδονται ως επιδόματα θα επιστραφούν μέσω φόρων, λέει ο κ. Σκυλακάκης. Ενας πολίτης σε πολλαπλά και πολυετή αδιέξοδα θα πρέπει να κάνει ακόμα μια φορά υπομονή.

Οι εκλογές δεν αναβαπτίζουν. Εξαντλούν, μειώνουν τον επιχειρησιακό χρόνο. Ο,τι κερδίζεις σε ημερολογιακό, κοινοβουλευτικό χρόνο, το χάνεις σε υπομονή. Αυτό ήταν εξαιρετικά εμφανές στα προηγούμενα παραδείγματα (π.χ. τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015). Την επόμενη πρόωρων εκλογών, ο νικητής βρίσκεται χωρίς καμιά επιείκεια. Θα έχει ένα πολύ πιο ανυπόμονο και ατίθασο κοινό. Καμία επιείκεια, καμία συγκατάβαση, καμία υπομονή.

Αν σήμερα υπάρχει μια πίστωση χρόνου, από την έκπληξη και τον πρωτοφανή χαρακτήρα της κρίσης (και μην παραμυθιάζονται κάποιοι εμβριθείς ότι υπάρχει πίστωση χρόνου από τα δεσπόζοντα πολιτικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης – αποταμιευμένη έκπληξη είναι). Αύριο, μετά από πιθανές πρόωρες εκλογές θα υπάρχει το έξης: καταγραφή ισχνότερων δυνάμεων, μη αυτοδυναμία, μαζεμένος κοινωνικός κόρος και σπαταλημένος κόπος. Που σημαίνει μικρότερη δύναμη, κυρίως, «μεταφυσική ισχύος». Δηλαδή θα έχει διαλυθεί αυτό το αίσθημα που έχει ο καθένας μόλις ένα κόμμα κερδίσει τις εκλογές: την ψευδαίσθηση ότι θα είναι αιώνια η κυριαρχία του. Δεκαοκτώ μήνες κρατάει ο πολιτικός έρωτας και η υπομονή. Σαν συσκευή τεχνολογίας, που σε 18 μήνες κάνει τον εμπορικό και λειτουργικό της κύκλο.

Από τη σχέση αοριστίας και πρόωρης προσφυγής, άραγε, προκύπτει πολιτική κυριαρχία;