Ελάτε μια φορά στη θέση των κρατικών οργάνων που είναι επιφορτισμένα με την εφαρμογή των μέτρων για την προστασία του κόσμου από την πανδημία του κορωνοϊού. Πρέπει να ελέγχουν όσους κυκλοφορούν στους δρόμους, δεν φορούν μάσκες και δεν έχουν τα κατάλληλα έγγραφα που να δικαιολογούν εκεί έξω την παρουσία τους. Συνήθως αντιμετωπίζουν ανθρώπους που δυσανασχετούν, τους ειρωνεύονται, τρέπονται σε φυγή και συχνά επιλέγουν να αντιδράσουν βίαια στον επιχειρούμενο έλεγχο. Κοντά σ’ αυτά υπολογίστε και την ακατανόητη κυβερνητική πολιτική να ανέχεται, δίχως κυρώσεις δηλαδή, τις οργανωμένες μαζικές διαμαρτυρίες για τον Κουφοντίνα (!) και για ό,τι άλλο διαλέξουν κόμματα της Αριστεράς και συνδικαλιστικοί φορείς.

Κάθε φορά μάλιστα που οι ελέγχοντες επιδιώκουν να εφαρμόσουν τις εντολές που έχουν και που δεν γίνονται ειρηνικά ανεκτές από τους ελεγχομένους, ξεσηκώνεται η κοινωνία – μέσω ΜΜΕ και ηλεκτρονικών δικτύων – κατηγορώντας τους για βιαιότητες κι έλλειψη δημοκρατικότητας. Τα ίδια Μέσα πάλι διαμαρτύρονται με ένταση όταν τα μέτρα δεν εφαρμόζονται, τα κρούσματα και οι θάνατοι αυξάνουν, οι νομοταγείς παραμένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και πολλών το βιος καταστρέφεται.

Το σχετικό αδιέξοδο είναι, εκτιμώ, πασιφανές. Τι έφταιξε και τι μπορεί να γίνει; Καταρχήν η αναποφάσιστη κι ανακόλουθη συμπεριφορά ειδικών και συνακόλουθα κυβέρνησης μετά το τέλος του πρώτου περσινού lockdown έχει οδηγήσει τον κόσμο σε σπάσιμο νεύρων και στο τέλος της όποιας υπομονής διαθέτει. Υπήρξαν θυσίες που σχεδόν όλοι έκαναν και που με επιτυχία σχεδόν εκμηδένισαν τα κρούσματα και τις ανθρώπινες απώλειες. Στη συνέχεια, ακολουθώντας τις τακτικές ή και τις οδηγίες της ΕΕ, το πράγμα ξέφυγε. Οπως ξέφυγε και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Τα σύνορα άνοιξαν, η καραντίνα κι ο έλεγχος τηρήθηκαν για ερχομένους όχι από συγκεκριμένες χώρες αλλά με συγκεκριμένες πτήσεις. Σαν τον ιό να τον μετέφεραν αεροσκάφη και όχι επιβάτες!! Ετσι η χώρα γνώρισε και δεύτερο και τρίτο κύμα της επιδημίας. Ολο αυτό το διάστημα παίρνονταν μέτρα ακορντεόν. Μία κλείναμε, μία ανοίγαμε. Χωρίς ποτέ το lockdown να μοιάσει σε αυστηρότητα με εκείνο του 2020. Και χωρίς οι εκστρατείες ενημέρωσης να έχουν τη σαφήνεια της αρχικής. Αλλοι προέβλεπαν βελτίωση. Για το ίδιο διάστημα άλλοι έβλεπαν καταστροφή.

Ποτέ δεν ακολουθήσαμε το παράδειγμα επιτυχημένων χωρών. Εκτός ΕΕ, βέβαια. Οπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία λ.χ. Πολιτική μηδενικών κρουσμάτων. Με ελάχιστα κρούσματα, απόλυτο κι αυστηρό, δίχως εξαιρέσεις, lockdown. Εφαρμόζαμε πρωτόκολλα που δεν είχαν δείγματα επιτυχίας. Η λύση τώρα νομίζω πως βρίσκεται στον πλήρη εμβολιασμό. Που κι εκεί τα αρχικά χρονοδιαγράμματα έχουν τελείως παραβιαστεί. Λόγω κυρίως ανικανότητας των ευρωπαϊκών Αρχών. Που κι εκεί τα έχουν θαλασσώσει. Λάθος χρονικά παραγγελίες, καθυστερήσεις στις εγκρίσεις, λάθος ενημέρωση για αποτελεσματικότητα σε ηλικιακές ομάδες (AstraZeneka), αρχική απαξίωση ρωσικών και κινεζικών εμβολίων και τώρα αναθεώρηση (;). Τι ακριβώς συμβαίνει; Και για το φιάσκο δεν έχει κανείς ευθύνη στις Βρυξέλλες;

Αρα τώρα οφείλουμε να προμηθευτούμε, κι ανεξάρτητα ακόμα, αξιόπιστα εμβόλια και να επιβάλουμε αυστηρό και γενικό lockdown σε όποιες περιοχές δεν έχει γίνει γενικός εμβολιασμός. Οπως το 2020. Δίχως εξαιρέσεις. Για να μη χάσουμε κι άλλους συμπολίτες μας.

Headlines