Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος συγκέντρωσε, πριν από μερικά χρόνια, τα καλύτερα, κατά την άποψή του κείμενα της Μαλβίνας (από δημοσιεύσεις σε περιοδικά, αλλά και προσωπικά της αδημοσίευτα) και, έτσι, δημιουργήθηκε το best seller σαββατογεννημένη.

Κάποιο από τα κείμενα που περιλαμβάνονται-ένα κι ένα, η αλήθεια είναι, αλλά όχι της εμβρίθειας που χαρακτηρίζει τα κείμενα του «Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες»- αφορά, ουσιαστικά, την άποψη της Μαλβίνας για την γυναικεία λογοτεχνία, για την ροζ λογοτεχνία, για εκείνη που, όπως λέει, δεν γράφεται από, αλλά απευθύνεται σε γυναίκες.

Τίτλος του εν λόγω γραπτού της: «ΒΑΒΑΙ, ΚΥΡΙΑ ΚΟΥΛΑ ΜΟΥ…»

Δείτε ένα απόσπασμα από το τολμηρό, μορφολογικά και από άποψης περιεχομένου, κείμενο της αξέχαστης Μαλβίνας.

«Και ποιά είν’ η γνώμη σας για τη γυναικεία λογοτεχνία;» με ρωτάει στο τηλέφωνο ο δημοσιογραφήσιος. Οσμίζομαι πως ένας ανυποψίαστος όπου να ‘ναι θα ψελλίζει ακυριολεξίες. «Ρωτάτε για τη λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες, φυσικά…». Γελάει. Με διαβεβαιώνει πως μόνο αυτό εννοεί… «Γιατί εγώ εννοώ τελείως άλλο, κουκλίτσα μου», του λέω. «Γυναικεία λογοτεχνία δεν είναι ένα είδος που γράφεται από γυναίκες, αλλά που απευθύνεται σε γυναίκες.

Πώς, για παράδειγμα, ο Τιτανικός, είναι γυναικείο σινεμά; Το ίδιο. «Δηλαδή γυναικεία λογοτεχνία», συνέχισε ο έχων την ελαιώδη διαύγεια των βαλτολιμνών, «είναι κακή λογοτεχνία; Και αν είναι, πόσο κινδυνεύουμε;» (Θεόχαζη αδελφή, σκέφτομαι. Άκου πόσο… Τόσο… Να ένας άνθρωπος που δεν θα τον καλούσα ποτέ για φράουλες και σαμπάνια σπίτι μου. Τον καταριέμαι να τρώει πάντα πίτσα ντελίβερι. «Μην ανησυχείς ακόμα», του λέω, «αν οι γυναίκες, διαβάζοντας την Κυρία Κούλα, την Καρδιά της μάνας και τη Μητέρα του σκύλου, εξακολουθούν να βάζουν πλυντήριο και τσουκάλι στην κουζίνα τους, τότε ο κίνδυνος που προέρχεται από την εξάπλωση της γυναικείας λογοτεχνίας ελαχιστοποιείται».

…Εννοείται πως έχω διαβάσει αμέτρητες «γυναικείες λογοτεχνίες», γραμμένες από γυναίκες και ιδίως από άντρες με ψυχοσύνθεση πικραμένης κομμώτριας που ονειρεύεται να μπει σε BMW… Τελικά η ενημέρωση δεν είναι πάντα εχθρός της ευχαρίστησης. Τα βιβλία τους: η ιλαρότητα των παθών του εγώ…Δεν υπάρχει τίποτα πιο γυναικοτραβηχτικό, για παράδειγμα, από ένα συγγραφέα που επιδίδεται σε ερωτικά μνημόσυνα για την απωλεσθείσα Βούλα. (Που είχε κάτι ερεθιστικό πάνω της, αλλά κάποιοι το έλεγαν καυλωτικό). Τριακόσιες σελίδες κείμενο για να εμπεδώσω αυτό που ήδη ξέρω: πως ο βλάκας άνθρωπος, κάθε φορά που θέλει να γαμήσει, πείθει τον εαυτό του πως ερωτεύτηκε.

…Ανοίγω ένα βιβλίο στην τύχη. «Στην απουσία σου η μορφή σου διαστέλλεται, σε σημείο που να γεμίζει το σύμπαν (…). Περνάς στη ρευστή κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζει τα φαντάσματα (…) Πεθαίνω από αυτό το βάρος όταν μου πέφτει στην καρδιά…». Άλλο απόσπασμα, από την Πανκόλ – όλο το βιβλίο έτσι πάει: «Είσαι δικιά μου, σε αγαπούσα από πάντα, δεν θα στο πω ποτέ (ήδη της το είπε). Θέλω να εκραγείς από ηδονή, να σβήσεις ικετεύοντάς με να συνεχίσω (η μαλακία του δεν της έχει ρίξει ακόμα τη λίμπιντο;), να τιναχθείς στον αέρα (κούφια η ώρα), σε εκατομμύρια έτη φωτός μακριά (θέλει και να την ξαποστείλει, βλέπω), να γίνεις σκόνη (βρε ουστ, γρουσούζη, ανάθεμα την ώρα που σου κάθισα)…»

Όταν η γυναικεία λογοτεχνία δεν εξάπτει τη φαντασία των πεινασμένων μαινάδων με ιλιγγιώδη γαμήσια που σε στέλνουν εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από την Αργυρούπολη, ξοδεύει εκατό σελίδες για να σε πείσει πως το ξεσκόνισμα στο οποίο δισεβδομαδιαίως επιδίδεται η άεργη παλιοτεμπέλα ισοδυναμεί με το να σου ξεριζώνουν τα νύχια και να σου βάζουν βραστά αυγά στις μασχάλες.

Headlines