Ο εξοστρακισμός της χαράς

«Μη χαίρεσαι με τα πφάιζερ και τα άστρα ζένεκα! Οι μεταλλάξεις τρέχουν γρηγορότερα. Θα εμφανιστεί κάποια παραλλαγή του ιού που δεν θα την αντιμετωπίζει κανένα εμβόλιο. Και δεν θα αρκεί τότε όχι μονή ούτε τριπλή μάσκα. Συν γάντια για να αγγίζεις τις επιφάνειες και μες στο σπίτι σου ακόμα…

…Μα και να τιθασεύσουμε κουτσά στραβά τον Κόβιντ, έχεις την αυταπάτη πώς ξοφλήσαμε; Αντε να πάρουμε δυο ανάσες ως την επόμενη πανδημία. Η κλιματική αλλαγή φέρνει υγειονομικό Αρμαγεδδώνα. Λιώνουν οι πάγοι και απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα ιοί πανάρχαιοι, που ο άνθρωπος δεν ξέρει να τους αντιμετωπίζει αφού δεν συνυπήρξε ποτέ μαζί τους στη Γη…

Πες όμως ότι προσωρινά – προσωρινά, το τονίζω – επιστρέφουμε σε ένα ασφαλές περιβάλλον χωρίς αυστηρές αποστάσεις και συνεχείς απολυμάνσεις. Εχεις επίγνωση της οικονομικής καταστροφής που προκλήθηκε με τις καραντίνες; Πώς θα σταθούν στα πόδια τους οι ρημαγμένες κοινωνίες; Προσβλέπουμε – λέει – στον τουρισμό… Ποιοι θα έρθουν στην Ελλάδα, από πού, με τι λεφτά;».

Με είχε πιάσει μονότερμα. Ηδονιζόταν – το έβλεπα στα μάτια του – να μου μαυρίζει την ψυχή. Δεν θα ησύχαζε αν δεν μου προξενούσε κρίση πανικού.

«Μη γελιέσαι εξάλλου. Με την αποδρομή του Κόβιντ-19, θα επιστρέψουν δριμύτερα τα προηγούμενα κοινωνικά δεινά. Το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό. Οι ακήρυχτοι εμφύλιοι. Ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους στην Ευρώπη. Σε λευκούς, μαύρους, Λατίνους στην Αμερική. Η έμφυλη βία…».

«Να αυτοκτονήσω δηλαδή μια ώρα αρχύτερα;».

«Αν δεν αντέχεις την πραγματικότητα…» χαμογέλασε σαρδόνια.

Ασφαλώς και αντέχω την πραγματικότητα. Εκείνο που δεν ανέχομαι – και που με κατακλύζει από παντού – είναι η μίρλα, η διαρκής κατήφεια. Ο εξοστρακισμός της χαράς.

Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι τους ανθρώπους να ρέπουν εντονότερα προς τη διεκτραγώδηση και την αυτοθυματοποίηση. Να υπερβάλλουν τους κινδύνους. Να περιφέρουν και να επιδεικνύουν σαν προικιά τις πληγές και τις ουλές τους. Να επαίρεται ο μεν για την κατάθλιψή του. Να ανεμίζει η δε το γαϊτανάκι των κακοποιήσεων που υφίσταται ισοβίως.

Εφτανε και στο παρελθόν, συχνά, η δυσθυμία, η αγανάκτηση στο μη παρέκει. Ξεχυνόταν τότε ο κόσμος στους δρόμους και σάρωνε ό,τι έβρισκε μπροστά του. «Συθέμελα ρίχτε παλάτια και θρόνους!» έλεγε το τραγούδι. Υπήρχε ωστόσο ως κινητήρια δύναμη η προσδοκία μιας καλύτερης, μιας απολαυστικότερης ζωής.

Οι επαναστάσεις – το αντιλαμβάνεσαι διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές των αποστειρωμένων επίσημων αφηγήσεων – ήταν εκρήξεις κεφιού. Χόρευαν τα κλεφτόπουλα πριν και μετά τη μάχη εμπρός στον Κολοκοτρώνη. Μπούκαραν οι ξεβράκωτοι του 1789 στα μέγαρα του Παρισιού και χυμούσαν στα κρασιά και στα χοιρομέρια και παραβίαζαν τις ντουλάπες των αριστοκρατών και φορούσαν τα μετάξια τους και καμάρωναν στους χρυσοποίκιλτους καθρέφτες.

Εξιδανικεύω το πλιάτσικο; Συγκρίνω απλώς τη ζωογόνα – πείτε την και ζωώδη – ορμή των τότε εξεγερμένων με τον σημερινό ζόφο.

«Εκτός του να τα σπας και να τα καις, τι άλλο γουστάρεις;» ρωτήστε ένα μπαχαλάκι. «Ποιο όνειρο έχεις για την κοινωνία, για τον εαυτό σου;». Εάν στέρξει να σας απαντήσει, θα ψελλίσει κάτι γεροντίστικα μισόλογα για αποεντατικοποίηση των σπουδών και εξασφάλιση του μέλλοντος μέσω κρατικών ενισχύσεων. Εάν η τυφλή οργή του πάρει σχήμα, θα εμφανιστεί μπροστά σας ένα πανικόβλητο νήπιο που το απέκοψαν από το βυζί της μάνας του.

«Τι τύπος άντρα – ή γυναίκας – σου αρέσει;» ρωτήστε μια νεοφεμινίστρια, από εκείνες που βρίσκουν υπαρξιακό νόημα λιθοβολώντας νυχθημερόν την πατριαρχία. «Πόσο καιρό έχεις να καψουρευτείς;». Θα προσβληθεί, το πιθανότερο, με τον εκχυδαϊσμό εκ μέρους σας της κουβέντας. Μονάχα με τις φίλες της, με χαμηλωμένη φωνή, επιτρέπεται να μιλάει για έρωτες…

Πενθούν οι άνθρωποι τους εαυτούς τους αναδρομικά και προκαταβολικά. Ξορκίζουν τη χαρά. Την αποκαλούν ηλίθια είτε σαχλή είτε αποκλειστικό προνόμιο κάποιων βολεμένων. Γιατί;

Διότι η χαρά πάει πάντοτε αγκαλιά με το ρίσκο. Οσο απροειδοποίητα σε επισκέπτεται, τόσο αιφνίδια φτερουγίζει μακριά σου. Ενώ η λύπη, ο αυτοοικτιρμός, αναπαύεται ασφαλής στο ανέραστο κρεβάτι.