Κρυσταλλία Κεφαλούδη: Η κατάσταση στον καλλιτεχνικό χώρο μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη

Το δικό της μήνυμα με φόντο τις καταγγελίες στο χώρο του ελληνικού θεάτρου που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, έστειλε μέσα από συνέντευξή της η ηθοποιός Κρυσταλλία Κεφαλούδη.

Η ελληνίδα ηθοποιός που έφυγε για το Λονδίνο για να σπουδάσει «acting on camera» και επιλέχθηκε να παίξει πλάι στον Τζέρεμι Άιρονς και συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Joe Doyle και ο Terrry MacMahon, μιλώντας στο ΑΠΕ, σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, μιλώντας για τις θεατρικές σπουδές της στην Αθήνα δήλωσε:

«Θα χαρακτήριζα την προσγείωση στην Αθήνα ως «ξαφνική ενηλικίωση». Βλέπεις, δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που να σε καθοδηγεί ως προς την διαχείριση των καταστάσεων. Μόνος μαθαίνεις -και συνήθως με τον σκληρό τρόπο- πώς να ελίσσεσαι, πως να αντεπεξέρχεσαι στα δύσκολα.

Απ’ όλα είχε ο μπαξές εδώ: αντιζηλίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, κάλπικες περσόνες, χειριστικές συμπεριφορές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις.. «Αν δεν μου κάτσεις, θα σε εξαφανίσω από τον χώρο». Ακόμα ηχεί στ΄ αφτιά μου! Τόσο ωμά και τόσο ξεδιάντροπα! Και πού να τα πεις; Υπήρχε περίοδος που ούτε μεταξύ μας δεν μπορούσαμε να τα ξεστομίσουμε. Το στομάχι κόμπος. Ν’ ακροβατείς συνεχώς σ’ ένα τεντωμένο σχοινί.

Από τη μία οι αρχές σου κι από την άλλη τα όνειρα σου. Ξέρεις… η σωματική βία είναι ένα θέμα. Ένα άλλο θέμα, πολύ σημαντικό, είναι η ψυχολογική βία. Να προσέχεις τι θα πεις, πώς θα μιλήσεις, με ποιον, τι θα φορέσεις, μη χαμογελάσεις πολύ, αλλά ούτε και λίγο, μη φανείς και αγενής.. Αγενής σε ποιους; Σε ανθρώπους με ανύπαρκτη αίσθηση αξιοπρέπειας! Ανύπαρκτη ευαισθησία! Που πέφτουνε πάνω σου σαν σαρκοφάγα! Να σε ξεσκίσουν!»

Αναφερόμενη τώρα στη θύελλα αποκαλύψεων στο χώρο του θεάτρου και στο πώς ύστερα από τόσα χρόνια πίεσης, καταφέρνει μια κοπέλα που παρενοχλήθηκε, να συντηρήσει τις αντοχές της η Κρυσταλλία Κεφαλούδη δηλώσε:

«Κάποτε ο νονός μου μού είχε πει: “προσοχή στα σάπια σανίδια”. Τότε δεν κατάλαβα. Στη πορεία το μετέφρασα. Προσωπικά, συχνά πυκνά επιστρέφω στις ρίζες μου. Είναι η γωνιά μου.

Το ασφαλές καταφύγιό μου. Είναι απίστευτα ελπιδοφόρο αυτό που γίνεται! Για τα θύματα είναι εξαιρετικά επίπονη διαδικασία, αλλά τόσο λυτρωτική! Δεν συμφιλιώνεσαι ποτέ με όλο αυτό το βρώμικο και ασφαλώς αναξιοκρατικό καθεστώς.

Απλώς, εγώ -και φαντάζομαι και οι υπόλοιπες κοπέλες- αποφάσισα ότι θα χαράξω τη πορεία μου με άτομα που έχουμε κοινό κώδικα αξιών, και ας είναι πιο αργή η καταξίωση. Η πίστη στον εαυτό σου, δεν έχει να κάνει μόνο με τις δυνατότητες αλλά και με την πεποίθηση ότι ο κόσμος αυτός είναι πλασμένος από μια αρχέγονη ύλη δικαιοσύνης και αρμονίας.

Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Είναι μια νομοτέλεια, που δεν επιτρέπει παραμορφωμένα είδωλα. Γι αυτό και πάντα, ανά τους αιώνες, έρχεται η μεγάλη στιγμή της κάθαρσης. Μπορεί να αργεί, αλλά έρχεται».

Ακόμα μιλώντας για το πώς το διαχειρίζεται ένας επαγγελματίας ηθοποιός την κρίση στο πολιτισμό λόγω της πανδημίας, η Κρυσταλλία Κεφαλούδη δηλώνει:

«Ειλικρινά δεν ξέρω πως καταφέρνουμε ακόμα να στεκόμαστε στα πόδια μας. Το σοκ ήταν τεράστιο. Εγώ “έχασα» 5 δουλειές. Είναι μεγάλη απώλεια αυτή για έναν ηθοποιό, όταν καλείται ανά εξάμηνο να αναζητήσει καινούρια δουλειά. Χωρίς τη βοήθεια των δικών μας, των φίλων μας, των συναδέλφων μας δεν γνωρίζω τι θα είχαμε απογίνει. Το ευτυχές είναι ότι υπήρξε μια άμεση συσπείρωση του καλλιτεχνικού χώρου και κυρίως με συνεχείς, επίμονες προσπάθειες από το ΣΕΗ και τους ανθρώπους που στηρίζουν την τέχνη καταφέραμε να υψώσουμε φωνή κόντρα σε μια απαξιωτική για τον πολιτισμό πολιτική. Αναμφισβήτητα, η κατάσταση στον χώρο μας μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που με χαροποιεί. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά είμαι αισιόδοξη.

Κάτι αλλάζει στον πολιτισμό παγκοσμίως. Θεωρώ ότι είναι χρονιά – καθαρτήριο. Αποκαλύπτονται κακώς κείμενα, παθογένειες χρόνων που πρέπει ΤΩΡΑ να αντιμετωπιστούν. Νομίζω πώς δεν είναι τυχαίο το ότι παρέμειναν τα θέατρα κλειστά. Σα να αναζητείτο ένας τρόπος να πεταχτούμε όλοι έξω.

Ηθοποιοί και κοινό. Να κοιταχτούμε κατάματα και να ξανασυστηθούμε.

Η τέχνη ανά τους αιώνες κρατούσε το λάβαρο της εξυγίανσης. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, πόσο οξυμμένο ήταν το κριτήριό μας ώστε να μεταφέρουμε σωστά το πνευματικό προϊόν των μεγάλων συγγραφέων και ποιητών κι από την άλλη, πόσο ανοικτό ήταν το αισθητήριο των θεατών για να αφουγκραστούν τα νοήματα αυτού του προϊόντος.

Σa να αποχαυνωθήκαμε… Σα να γίνονταν όλα με κεκτημένη ταχύτητα… Ένα πνευματικό αλισβερίσι είναι η θεατρική πράξη κι αν αμφότεροι (ηθοποιοί και θεατές) δεν είναι ουσιαστικά παρόντες τη στιγμή της διαφωτιστικής έξαρσης, τότε ποιο το νόημα της τέχνης;».