Πριν από ένα μήνα, όταν η αναρχική συλλογικότητα «Μασόβσκα» βανδάλισε τον εξωτερικό χώρο του γραφείου του Μ. Βαρβιτσιώτη, εξήγησε την πράξη της ως εξής: «Σήμερα, Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου κάναμε παρέμβαση στο πολιτικό γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Αυτού του υπολείμματος της φεουδαρχικής εξουσίας της καταραμένης οικογένειάς του που μαστίζει τον τόπο εδώ και έναν αιώνα προκειμένου να δηλώσουμε αλληλέγγυοι με τους αιώνιους άλλους και ξένοι ως προς τους δικούς μας». Ζητούσαν, επίσης, την «άμεση απέλαση των Μηταράκη – Βαρβιτσιώτη» και αφιέρωναν την «παρέμβαση» στον Κουφοντίνα, που τότε βρισκόταν στην 36η ημέρα απεργίας πείνας.

Ως εδώ, το λες και αστείο. Σωστά; Εχει όλα τα συστατικά του είδους: από τις λυρικές ποιητικούρες για τους «αιώνιους άλλους» μέχρι τον γήινο και τετράγωνο ρεαλισμό του αιτήματος για την άμεση, παρακαλώ, απέλαση δύο υπουργών της κυβέρνησης. Δεν είναι πρωτότυπο, έχει γίνει κουραστικό από την πολλή επανάληψη, είναι όμως αστείο. Παύει να είναι, εντούτοις, από τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι ο ένας εκ των συλληφθέντων για την απόπειρα δολοφονίας κατά του αστυνομικού στη Νέα Σμύρνη είχε μετάσχει στο «αστείο» και μάλιστα είχε προσαχθεί από την Αστυνομία μετά το περιστατικό στο γραφείο του Βαρβιτσιώτη.

Είναι πολύ πιθανό ότι μιλούμε για άτομα οριακής νοημοσύνης στην καλύτερη περίπτωση. Ο «Ινδιάνος», λ.χ., αυτός που χύμηξε στον αστυνομικό και τον έριξε από τη μηχανή, συνελήφθη εκτός των άλλων και επειδή είχε την ευγένεια (το λιγότερο…) να ευχαριστεί τους θαυμαστές της πράξης του στο Facebook! Εναν άλλο τον έπιασαν, επειδή του έπεσε το πορτοφόλι στο σημείο της επίθεσης κι αυτός είχε τη φαεινή ιδέα να πάει μετά στο Αστυνομικό Τμήμα για να δηλώσει την απώλεια. Μιλούμε, δηλαδή, ότι εξαρθρώθηκε το διοικητικό συμβούλιο της MENSA, όχι αστεία! (Αλλά ποιοι περιμένατε ότι θα ήσαν οι θαυμαστές του Κουφοντίνα και των Ξηρών;)

Είναι ενδιαφέρον πως η κωμωδία, ακόμη η γελοιότητα, αναμιγνύονται με κάτι τόσο σοβαρό όσο οι ταραχές στη Νέα Σμύρνη, που παραλίγο να αφήσουν πίσω τους έναν νεκρό αστυνομικό. (Να είναι η επίγνωση της επετείου των 200 ετών Υπαρκτού Ελληνισμού αυτό που μας κάνει να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας; Δεν ξέρω…) Ομως το γεγονός ότι βλέπουμε να πρωτοστατεί στα επεισόδια μια συμμαχία αναρχικών και χουλιγκάνων δεν είναι καινούργιο και μόνο τους εντελώς αθώους μπορεί να ξαφνιάζει. Η βλακεία είναι τελικά ισχυρότερος δεσμός από την ιδεολογία. Ισχυρότερος ίσως και από το μίσος για τον κοινό εχθρό. Δεν ξέρω αν η αποποινικοποίηση της παρά φύσιν ασέλγειας έκανε την αρχή του κακού, όπως είπε κάποια στιγμή ο σεβαστός πρόεδρος Χ. Αθανασίου, σίγουρα όμως, για μένα, η γενικότερη απενοχοποίηση της βλακείας έκανε απείρως μεγαλύτερη ζημία.

Πάντως, τέτοιου είδους τακτικές συμμαχίες μεταξύ εξτρεμιστών δεν είναι τίποτε πρωτότυπο στην Ιστορία. Στη Γερμανία της Βαϊμάρης, οι μπράβοι των δύο πλευρών, ναζί και κομμουνιστών, που συγκρούονταν στους δρόμους καθημερινά, συμμαχούσαν κατά περίσταση εναντίον των Αρχών που ήθελαν να ανατρέψουν. Μέχρι και μάρτυρες υπεράσπισης στο δικαστήριο πήγαιναν, για λογαριασμό των αντιπάλων τους, αν κάποιο στέλεχος είχε τόση αξία ώστε να πρέπει να γλιτώσει τη φυλάκιση. (Για όσους ενδιαφέρονται, όλα αυτά θα τα βρουν στο εξαίρετο τρίτομο έργο του σερ Ρίτσαρντ Εβανς για την ιστορία του Γ’ Ράιχ, που κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μια θαυμάσια έκδοση από την «Αλεξάνδρεια»).

Για να επιστρέψω στα δικά μας, μαζί με το καρναβάλι τελείωσε και η απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Οχι δηλαδή ότι ήταν ποτέ σκοπός του να πεθάνει. Το είχε πει άλλωστε ο ίδιος από την αρχή, αν και δεν χρειαζόταν: κάποιος που δολοφονεί εν ψυχρώ ένδεκα αγνώστους του, για ιδεολογικούς λόγους, παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά για να αυτοκτονήσει. Οι αγώνες συνεχίζονται. Αντε του χρόνου πάλι! Με νέα, ώριμα αιτήματα του λαϊκού κινήματος, όπως π.χ. να δοθεί σύνταξη αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης στον Κουφοντίνα. Γιατί όχι; Δεν θα αργήσει η αποφυλάκισή του…

Headlines