Αγωνιστές

Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους αγωνιστές των πλατειών αλλά όσοι καλλιεργούν κλίμα αναταραχής ενισχύουν την κυβέρνηση.

Ο λόγος είναι διπλός.

Πρώτον, σε συνθήκες δημοκρατίας οι οπαδοί της ηρεμίας και της ομαλότητας είναι πάντα πολύ περισσότεροι. Ιδίως τώρα με την πανδημία.

Δεύτερον, το μεγαλύτερο μέρος των αγωνιστών που συναντούμε στους δρόμους, στο Διαδίκτυο ή στη ΓΑΔΑ (δεν νομίζω άλλωστε ότι μπορείς να τους βρεις κι αλλού…) δεν συγκροτούν κάτι που θα ονομάζαμε «καλή παρέα».

Είναι μάλλον ένα άθροισμα ετερόκλητων και υστερικών αντι-κοινωνικών στοιχείων από εκείνα που κανείς «νοικοκυραίος» (για να δανειστώ την έκφραση του αρχηγού της αντιπολίτευσης…) δεν θα έβαζε σπίτι του.

Με άλλα λόγια, «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» έλεγε ο πρόεδρος Μάο. Αρκεί στην κυβέρνηση να εμφανίζεται ως ανάχωμα απέναντι σε ένα βίαιο κι επιθετικό συνονθύλευμα.

Την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή ο Μητσοτάκης φάνηκε αμήχανος στη δευτερολογία του.

Επέλεξε μια ρητορική «ήπιων τόνων» και «θεσμικών προτάσεων» ψέγοντας τον Τσίπρα επειδή δεν έκανε το ίδιο. Και σχεδόν εγκλωβίστηκε σε μια στάση που δεν του επέτρεπε να υποδείξει την αντιπολίτευση ως ενορχηστρωτή ή αβανταδόρο της αναταραχής.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μαέστρος όλων των δεινών; Δεν είμαι βέβαιος. Αλλά αυτό φαίνεται να πιστεύει η μεγάλη πλειονότητα και δεν νομίζω ότι είναι δουλειά του Μητσοτάκη να τους αλλάξει γνώμη.

Το λάθος του Πρωθυπουργού είναι ότι νόμισε πως μπορούσε να παρασύρει τον Τσίπρα σε άλλο γήπεδο.

Αφενός δεν μπορούσε. Διότι αυτό είναι το γήπεδο του Τσίπρα. Τι άλλο ρεπερτόριο να υπηρετήσουν ο Τζανακόπουλος ή ο Φίλης; Ούτε να μιλήσουν ήρεμα δεν καταφέρνουν!

Αφετέρου δεν χρειαζόταν. Διότι αυτό το γήπεδο ευνοεί τον Μητσοτάκη. Σχεδόν σαράντα διαδηλώσεις του έκανε δώρο ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο τριήμερο. Η αντιπολίτευση παραμένει ο μεγάλος χορηγός της κυβέρνησης.

Οσο λοιπόν ο Τσίπρας χρεώνεται (δικαίως ή αδίκως) την κοινωνική αναταραχή, όσο εμφανίζεται να υιοθετεί την ένταση ακόμη και με το ύφος του, όσο ο Τσίπρας θυμίζει Τσίπρα, στον Μητσοτάκη αρκεί να τον δείχνει στην κοινωνική πλειοψηφία.

Της οποίας το ρήγμα με την «κινηματική πρακτική» και τις ακραίες συμπεριφορές του 2008 ή του 2011-2015 είναι πολύ βαθύτερο από όσο νομίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φίλοι του. Αγγίζει τα όρια της αποστροφής.

Αλλά αυτό είναι το παιχνίδι της δημοκρατίας. Χρειάζεσαι αντίπαλο, όχι Συνήγορο του Πολίτη.

Είναι λογικό λοιπόν η αντιπολίτευση να κάνει δύσκολη τη ζωή στην κυβέρνηση.

Αλλά όταν η κυβέρνηση βρει μια αντιπολίτευση πρόθυμη να κάνει δύσκολη τη ζωή στην αντιπολίτευση, είναι εξίσου λογικό να μην την εμποδίζει.