Το διάγγελμα προς τα χρυσόψαρα

Εάν σκοπεύεις να απευθύνεις διάγγελμα, είτε απευθείας – αδιαμεσολάβητα, καθώς λέμε – είτε διά του νομικού σου εκπροσώπου, καλό είναι να τσεκάρεις πρώτα ότι απευθύνεσαι σε χρυσόψαρα. Σε ακροατήριο με μνήμη χρυσόψαρου. Εντάξει, το target GROUP σου μπορεί να θυμάται τι έφαγε σήμερα το πρωί ή πού στρίβει για να πάει στη δουλειά του (ειδάλλως θα σβήσει από τη μνήμη του αυθημερόν και το δικό σου διάγγελμα), αλλά σίγουρα θα είναι καταστροφικό να διατηρεί σε κάποιο συρτάρι του εγκεφάλου του τι συνέβη πριν από έναν μήνα, πριν από ένα έτος ή πριν από δέκα – και αναμφίβολα θα είναι ολέθριο να μην έχει πετάξει προ πολλού στα σκουπίδια την παλιατζούρα που μάζωξε πριν από είκοσι ή και περισσότερα. Οχι, τέτοιοι ρακοσυλλέκτες πληροφοριών δεν είναι μονάχα ανεπιθύμητοι· είναι κι επικίνδυνοι.

Δεν θα έβλαπτε επίσης τα χρυσόψαρά σου να βρίσκονται εντελώς «εκτός τόπου και χρόνου» – και το κυριότερο: να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τον «τόπο και τον χρόνο» όπως θα τον καθορίσεις εσύ, με όποια μικρή, μεσαία ή μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα. Εάν φέρ’ ειπείν εσύ θεωρείς ότι είσαι ένας πολιτικός κρατούμενος, ένας ιδεολόγος που, στο κρίσιμο σταυροδρόμι των νεανικών σου επιλογών, διάλεξες ν’ ακολουθήσεις τον ένοπλο αγώνα (όπως έλεγε για σένα και τους συντρόφους σου μια κοινοβουλευτική ψυχή από την Καστοριά προ επταετίας – τέτοιες μέρες, χρονιάρες – με ροπή προς τους μασκαράδες και τα μασκαρέματα) και τιμωρήθηκες από το ανάλγητο κράτος με ενδεκάκις ισόβια, τα χρυσόψαρά σου δεν θα πρέπει να μπαίνουν και στον διανοητικό κάματο ν’ αναρωτιούνται πώς κι εσύ βρίσκεσαι στη φυλακή για τις ιδέες σου, ενώ εκείνα – με τις ίδιες ακριβώς ιδέες – σουλατσάρουν στις πορείες ελεύθερα για πάρτη σου.

Επιπλέον, όταν εσύ θα στηλιτεύεις την «οικογένεια που κυβερνά», τα χρυσόψαρά σου θα οφείλουν να αντιλαμβάνονται πως εννοείς κάποια φιλιππινέζικη, αζερική ή βορειοκορεάτικη πολιτική δυναστεία, από εκείνες που χρησιμοποιούν τις εκλογές για να διασκεδάσουν την ανία τους – «πόσο να βάλω φέτος το ποσοστό επανεκλογής: 85% ή 88%;» – κι επ’ ουδενί μια πολιτική οικογένεια που μαζεύει τα μπογαλάκια της από το Μέγαρο Μαξίμου, όποτε ο λαός την καταψηφίζει. Οσο για την ενοχλητική λεπτομέρεια πως δολοφόνησες κι ένα μέλος από τη συγκεκριμένη οικογένεια, μην ανησυχείς: τα χρυσόψαρά σου αποκλείεται να την εκλάβουν ως οτιδήποτε άλλο πέρα από κίνητρο για το αβυσσαλέο μίσος και τη διαχρονική εκδικητικότητά της απέναντί σου.

Είπαμε. Μακριά από τους ρακοσυλλέκτες πληροφοριών. Μακριά από εκείνους τους ρυπαρούς που φυλάσσουν μνήμες. Μακριά από όσους εξακολουθούν με γαϊδουρινό πείσμα να θυμούνται ότι, εάν δεν έσκαγε η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού, εσύ θα επέμενες σε business as usual. Τα χρυσόψαρά σου έχουν ήδη συμφιλιωθεί με την ιδέα πως ο άτυχος Σάββας έβγαλε απλώς τη βόμβα του μια βόλτα στο λιμάνι, να ξεσκάσει από την κλεισούρα.

Δεν υπήρχε πανδημία τότε – τον μοιραίο Ιούνιο του 2002 – αλλά υφίστατο ο ίδιος σεβασμός προς τους ανοιχτούς χώρους και τον καθαρό αέρα, όπως και η ίδια αδιαφορία προς την αρτιμέλεια και τη ζωή των ανύποπτων περαστικών. Εάν εκείνη την γκαντέμικη νύχτα δεν είχε δρομολογηθεί το ξήλωμα της 17 Νοέμβρη, το delivery με τις βόμβες, τις ρουκέτες και τις σφαίρες θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα. Παράλληλα, θα παρέμενε άθραυστη και η βιτρίνα σου: τα μελίσσια σου, οι διακοπές σου, το παιχνίδι σου στο Χρηματιστήριο. Ναι, είχε γραφτεί κι αυτό τότε στις βρωμοφυλλάδες. Οχι κανένα σπουδαίο ποσό. Δεκαεννέα εκατομμύρια δραχμές. Για τη χαρά του τζόγου.