Ο Κουφοντίνας και τα πρότυπα

Kι έτσι, ο Κουφοντίνας δεν έγινε ο «Μπόμπι Σαντς της Ελλάδας». Κάτι που, ούτως ή άλλως, δεν επρόκειτο να γίνει, όχι μόνο επειδή, όπως αποδείχθηκε, ο έλληνας πολυϊσοβίτης είχε σκοπό μόνο να εκβιάσει, αλλά και επειδή οι δύο περιπτώσεις δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Εκεί, υπήρχε πίσω από τον αγώνα ένας στόχος, μια ιδεολογία: η απελευθέρωση της Ιρλανδίας από τους βρετανούς δυνάστες της. Εδώ, υπήρχε μόνο μια δολοφονική μανία, ντυμένη με έναν δήθεν αντικαπιταλιστικό, δήθεν αριστερό, μανδύα.

Ο Κουφοντίνας έχασε. Και τώρα ξέρει ότι ο μόνος τρόπος να διεκδικεί τα όποια δικαιώματά του είναι εκείνος που πάντα περιφρονούσε: η Δικαιοσύνη. Μαζί του έχασαν και όσοι πίστεψαν ότι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την απεργία πείνας ενός τρομοκράτη για να πιέσουν το κράτος δικαίου ή την κυβέρνηση με συγκεντρώσεις ή επιθέσεις σε τράπεζες και αυτοκίνητα. Δεν ήταν «οι πολλοί». Δεν ήταν καν η πλειοψηφία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οποιος ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία είναι απλώς τυφλωμένος από τα πάθη του.

Η λήξη αυτού του επεισοδίου προσφέρει, αντιθέτως, στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα μια μοναδική ευκαιρία να δείξει τις προθέσεις του. Η επιμονή του να ασκεί πολιτική στους δρόμους, με αφορμή είτε ένα περιστατικό αστυνομικής βίας είτε την κόπωση από την πανδημία, είναι αντικοινωνική, αυτοκαταστροφική και αντιπαραγωγική. Αντικοινωνική, επειδή οι συγκεντρώσεις (όπως, φυσικά, και πολλά άλλα πράγματα) αποτελούν υπερεστίες μετάδοσης του ιού. Αυτοκαταστροφική, επειδή, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν επιτρέπει στο κόμμα να επωφεληθεί από τα λάθη της κυβέρνησης. Αντιπαραγωγική, επειδή δεν ανοίγει δρόμους, αλλά στηρίζεται στην άρνηση, στην καταγγελία, στο σύνθημα.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι παγιδευμένος στο «σύνδρομο του 3%». Κι όμως, θα μπορούσε να αποκομίσει διδάγματα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο Λονδίνο. Και εκεί η αστυνομική βία ήταν προκλητική. Και εκεί έχουν συγκαλυφθεί δεκάδες περιπτώσεις αστυνομικών αυθαιρεσιών. Οπως και εκεί έχουν γίνει ολέθρια λάθη στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Κανείς δεν διανοείται όμως να μιλά για δικτατορίες ή για επιστροφή στο μακρινό παρελθόν. Κανείς δεν διανοείται να καλεί κάθε μέρα σε διαδηλώσεις. Αντίθετα με τον παλαιοκομματισμό του Κόρμπιν (που τον οδήγησε στην έξοδο), ο Κιρ Στάρμερ κάνει εποικοδομητική αντιπολίτευση (που μπορεί να τον οδηγήσει στην εξουσία).

Προτιμά ο Πρωθυπουργός να έχει απέναντί του έναν Κόρμπιν ή έναν Στάρμερ; Το στενό κομματικό του συμφέρον δείχνει τον πρώτο. Το εθνικό συμφέρον δείχνει τον δεύτερο. Το είπε πρόσφατα και ο έμπειρος Βαγγέλης Βενιζέλος, τον οποίο κανείς δεν θα μπορούσε ασφαλώς να χαρακτηρίσει «ισαποστάκια»: η κυβέρνηση πρέπει να εμπλέξει την αντιπολίτευση στη διαχείριση της κρίσης. Η πολιτική των καθημερινών επιθέσεων, των non-paper, της ειρωνείας, του ισοπεδωτισμού και των πομπωδών διακηρύξεων στα όρια της αλήθειας είναι – πώς να το πούμε – κάπως ξεπερασμένη. Κάπως κοντόφθαλμη. Κάπως αντιευρωπαϊκή.