Σχέση έρωτα και όχι εξάρτησης: Η κόκκινη γραμμή και πώς να την αποφύγετε

Μεγάλος έρωτας. Δεν ζεις λεπτό μακριά του. Θέλεις να είσαι παντού μαζί του. Πηγαίνει στη δουλειά του και σου λείπει. Συναντιέσαι με τις φίλες σου και το μυαλό σου είναι σε εκείνον. Τον λατρεύεις. Θέλεις να είστε συνέχεια μαζί. Είσαι τρελά ερωτευμένη! Ή τρελά εξαρτημένη;

Τις διευκρινήσεις και τις διαφοροποιήσεις τις δίνει η ψυχοθεραπεύτρια Μαρίνα Μόσχα.

“Είμαι εξαρτημένη από εκείνον… δεν μπορώ λεπτό μακριά του…” Είναι έρωτας ή …εξάρτηση; Πως μπορώ να το διαχωρίσω;

Συνήθως στην εξάρτηση, δεν μπορώ να ζήσω ευτυχισμένα χωρίς να έχω δίπλα το ταίρι μου. Δεν μπορώ καν να περάσω καλά όταν εκείνος βρίσκεται μακριά μου, π.χ. αν χρειαστεί να κάνει ένα επαγγελματικό ταξίδι, αν βγει με φίλους ή φίλες, όπως και εγώ άλλωστε, δεν μπορώ να ευχαριστηθώ την παρέα μου, όπου ενώ έχουμε βγει για να διασκεδάσουμε, νιώθω πως κάτι μου λείπει…

Και μπορεί τώρα λόγω της πανδημίας αυτές οι στιγμές να είναι ανύπαρκτες σχεδόν, ας σκεφτούμε όμως που βρισκόμαστε τώρα, γιατί η πανδημία από τη μία δεν θα υπάρχει αιώνια και από την άλλη, μπορεί να ενισχυθεί αυτή η εξαρτητική συμπεριφορά, που ενώ εγώ την ονομάζω έρωτα, ο άλλος όμως θα αρχίσει να την ονομάζει …καταπίεση αργά ή γρήγορα!

Γιατί καταπίεση; Γιατί απλά, τέτοιου είδους σχέσεις συχνά δημιουργούν εντάσεις και καυγάδες, ενοχές, χειριστική συμπεριφορά αλλά και πιθανή κακομεταχείριση. Μερικά παραδείγματα για να καταλάβουμε καλύτερα: “Άργησες να μου απαντήσεις στο μήνυμα. Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο όλο το πρωινό; Και τι θα πει είχες δουλειά; Δεν μπορείς να μου αφιερώσεις δύο λεπτά; Γιατί το έκλεισες απότομα; Ποια είναι αυτή που σου έκανε like;…”

Αν το άλλο μέλος της σχέσης δεν ανταποκρίνεται έτσι όπως εγώ θέλω για να νιώθω καλύτερα, νιώθω πως η σχέση μας δεν πάει καλά και πως δεν με θέλει. Αποτέλεσμα, να πιέζω όλο και περισσότερο για να εισπράξω την αποδοχή, την επιβεβαίωση της αγάπης του. Θεωρώ πως “πρέπει” να είμαστε συνέχεια μαζί, ενώ δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει προσωπικός χώρος και χρόνος, καθώς ερμηνεύεται ως απόρριψη.

Για αυτήν τη συμπεριφορά συνήθως ευθύνεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση του εξαρτητικού ατόμου, καθώς η κυρίαρχη αίσθηση είναι “δεν αξίζω”. Οποιοδήποτε ερέθισμα μπορεί να παρερμηνευτεί, να εξατομικευτεί και να παρουσιαστεί ως απόρριψη από τον σύντροφο και απόδειξη ότι “δεν με αγαπάει”.

Έτσι, ξεκινάει ένα ατέρμονο κυνήγι επιβεβαίωσης όπου συχνά καταλήγει σε συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης και ματαίωσης, όπως και μία ζηλοτυπική συμπεριφορά.

Δυστυχώς, για άλλη μία φορά θα αναφερθώ στο γεγονός πως αν δεν μπορώ να αγαπήσω εγώ τον εαυτό μου και να τον αποδεχτώ, όσο και να το ζητάω από τους άλλους, ακόμη και να μου δίνουν την αγάπη αυτή και την αποδοχή, δεν μπορώ να την πάρω. Αποτέλεσμα, να στέκομαι στα μικρά εκείνα που εγώ ερμηνεύω λανθασμένα βέβαια, ως αποδείξεις ότι “κάτι τρέχει”.

Και βέβαια, με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που θα καταφέρω είναι τελικά να …πάθω αυτό που φοβάμαι. Να χαλάσω τη σχέση μου γιατί και ο άλλος δεν θα μπορέσει να με αντέξει και για πολύ! Άλλωστε, δεν είναι ο γονιός μου που μπορεί να “ανέχεται” τις παραξενιές μου και να τις δικαιολογεί…

Με πληροφορίες από Tlife