Η κρίσιμη καμπή και ο ΣΥΡΙΖΑ

Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει ξανά αντιπολίτευση να ζητεί μορατόριουμ από την κυβέρνηση. Για την ακρίβεια, πρόκειται για κάτι ακόμη χειρότερο: η αντιπολίτευση, εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ, καλεί την κυβέρνηση να ζητήσει εκείνη μορατόριουμ από την αντιπολίτευση, ώστε η τελευταία γενναιοφρόνως να της το παραχωρήσει.

Με απλά λόγια, δεν σου ζητώ να μου παραδώσεις αυτό που διεκδικώ, σου ζητώ να προσφερθείς να μου το παραχωρήσεις μόνος σου – τρελά πράγματα, απορώ ποιοι εγκέφαλοι τα κατεβάζουν…

Το νέο αίτημα του Αλέξη Τσίπρα για μορατόριουμ (δηλαδή, παύση της κυβερνητικής δραστηριότητας) είναι η κλιμάκωση ανάλογων θέσεών του κατά το τελευταίο διάστημα. Από την αρχή της πανδημίας, με το ίδιο πείσμα πάντοτε, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητεί σταθερά να σταματήσει η νομοθετική λειτουργία της Βουλής και να συνεχιστεί μόνο στον τομέα του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Να μετατραπεί, δηλαδή, η Βουλή σε άγονο φοιτητικό αμφιθέατρο.

Επίσης, με αφορμή την υπόθεση της Νέας Σμύρνης, ζήτησε ουσιαστικά την αυτοαναίρεση της Αστυνομίας, την υποχώρησή της απέναντι στη βία των αναρχικών. Ζήτησε, δηλαδή, την παραίτησή της από το καθήκον της, όπως επί εποχής του αλησμόνητου υπουργού Τόσκα, όταν το βασικό καθήκον των αστυνομικών ήταν να μετέχουν ως στόχοι στις ασκήσεις σκοποβολής των αναρχικών στη ρίψη των μολότοφ. Μετά από τόση υπερβολή, λοιπόν, τι παραπάνω κοστίζει στον ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει και μορατόριουμ; Δωρεάν είναι και, επίσης, ακούγεται ωραίο. Ταιριάζει με το προφίλ της ωριμότητας που κάνει προσπάθεια να προβάλλει ο Τσίπρας.

Ο κυνισμός του ΣΥΡΙΖΑ φθάνει στο σημείο να κάνει ανοικτά υγειονομικό σαμποτάζ με τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που υποκινεί. Ο Αλέξης παίρνει το ρίσκο κι όποιον πάρει ο χάρος! Ωστόσο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά και τα όρια του χειρότερου εαυτού του, προκειμένου να βλάψει την κυβέρνηση, γιατί δεν ζητεί εκλογές; Πιο απλό και λογικό φαίνεται από αυτό που ζητεί τώρα, το μορατόριουμ. Αν στέκεται η καταστροφολογική ερμηνεία της πραγματικότητας, την οποία παρουσιάζει συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό οφείλει να κάνει. Ομως, αυτό δεν το τολμά, την ώρα που δεν διστάζει τα πιο παράλογα. Γιατί;

Επειδή ο κόσμος αδιαφορεί για την υστερία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Ετσι γίνεται στη δημοκρατία – τι θέλετε να κάνουμε; Αν ο κόσμος δεν συμφωνεί μαζί σου, όσο και να χτυπιέσαι εσύ δεν βγαίνει τίποτε. Δεν ζητάει, λοιπόν, εκλογές, όχι μόνον επειδή το κόμμα του ποτέ δεν ήταν σε χειρότερη κατάσταση, είτε δημοσκοπικά είτε υπαρξιακά, αλλά και επειδή καταλαβαίνει ότι έτσι προσφέρει ο ίδιος στον Κυριάκο Μητσοτάκη την ευκαιρία να ξεμπερδέψει με την απλή αναλογική. Αν προκληθούν εκλογές με υπαιτιότητα του ΣΥΡΙΖΑ και τις χάσει παταγωδώς, ανοίγει λεωφόρο (όχι απλώς δρόμο) στον Μητσοτάκη και τον στρώνει με το σακάκι του. Γι’ αυτό, ο Τσίπρας κάνει όλα τα άλλα, εκτός του να ζητήσει εκλογές.

Παρότι άγονος ο σαματάς και χωρίς προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει επικίνδυνος για την πολιτική σταθερότητα. Συνεχίζει να διεξάγει έναν ιδιότυπο υγειονομικό ανταρτοπόλεμο, που μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος στην παρούσα φάση της κρίσης, καθώς πηγαίνουμε εκ των πραγμάτων σε υποχώρηση των μέτρων. Γιατί – ας το παραδεχθούμε – αρχίζει πια να γίνεται αντιληπτό ότι η αποτελεσματικότητα των μέτρων όπου να ‘ναι εξαντλείται, μαζί με την υπομονή του κόσμου.

Το ζητούμενο πλέον είναι η διαχείριση της σταδιακής υποχώρησης των μέτρων, προκειμένου να μην καταρρεύσει η προσπάθεια ενός ολόκληρου χρόνου, με τρόπο που θα στερεί το νόημα από την περιπέτειά μας. Αν όμως το αναπόφευκτο άνοιγμα συμπέσει με υγειονομική καταστροφή, το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης κινδυνεύει να εξανεμισθεί με ευκολία ανάλογη της δυσκολίας με την οποία κερδήθηκε. Ενας ΣΥΡΙΖΑ με σπασμένα φρένα, στη συγκεκριμένη συγκυρία, είναι επικίνδυνος.