Η πανδημία και η απρόσμενη φυσικότητα

Ασφαλώς, αυτό που κυριαρχεί από χθες στην επικαιρότητα της πανδημίας Covid-19 είναι η ανακοίνωση  του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (EMΑ) ,σύμφωνα με την οποία, το εμβόλιο της AstraZeneca είναι ασφαλές και αποτελεσματικό και δεν δείχνει να συνδέεται με τα περιστατικά θρόμβωσης, που οδήγησαν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες στο πάγωμα της χρήσης του.

Δεν μπορείς όμως να προσπεράσεις το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγιναν χθες, αυτές οι ανακοινώσεις.

Ως γνωστόν, εδώ και αρκετό καιρό, οι συνεντεύξεις τύπου γίνονται χωρίς τη φυσική παρουσία δημοσιογράφων, οι οποίοι στέλνουν τις ερωτήσεις τους ηλεκτρονικά.

Χθες, όταν ολοκληρώθηκαν οι ανακοινώσεις του ΕΜΑ, η συντονίστρια της συνέντευξης τύπου κάλεσε τους δημοσιογράφους, που παρακολουθούσαν μέσω τηλεδιάσκεψης, να ανοίξουν τις κάμερες των συσκευών τους και να θέσουν ζωντανά τα ερωτήματά τους.

Τότε, ένα τεχνικό πρόβλημα έβαλε την όλη διαδικασία σε ένα πλαίσιο απρόσμενης ανεπισημότητας.

«Τομ μας ακούς; Σε βλέπουμε αλλά δεν σε ακούμε.  Μπορείς μήπως να ανοίξεις το μικρόφωνό σου;», ρώτησε η συντονίστρια τον δημοσιογράφο που είχε ζητήσει τον λόγο.

Λίγο αργότερα τα συνεχιζόμενα τεχνικά προβλήματα προκάλεσαν τον εξής διάλογο μεταξύ της συντονίστριας και της Έμερ Κουκ από την Επιτροπής Αξιολόγησης Κινδύνου Φαρμακοεπαγρύπνισης.

–       Πολλοί δημοσιογράφοι μας στέλνουν ότι δεν μας ακούνε.

–       Δεν μας ακούνε καθόλου;

–       Όχι. Προφανώς όχι.

–       Άκουγαν όμως όσα είπαμε μέχρι τώρα;(Έντρομη)

–       Νομίζω ναι…Αν δεν μας άκουγαν, θα μας το είχαν πει.

Για λίγα δευτερόλεπτα, οι δύο κυρίες συζητούσαν τόσο φυσικά και άμεσα μεταξύ τους, σαν να είναι μόνες τους στο σαλόνι του σπιτιού της κυρίας Κουκ και όχι σε μία συνέντευξη τύπου που παρακολουθούν, μέσω Youtube, ζωντανά χιλιάδες άνθρωποι.

Όταν τα τεχνικά προβλήματα αποκαταστάθηκαν και οι δημοσιογράφοι άρχιζαν ένας – ένας να ανοίγουν τις κάμερές τους, το ταξίδι στη χώρα του ανεπίσημου, του casual και του informal όπως θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες, συνεχίστηκε.

Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων, που εμφανίστηκαν διαδικτυακά ενώπιον των αξιωματούχων του EMA και ενώπιον χιλιάδων τηλεθεατών, βρίσκονταν σπίτι τους και οι περισσότεροι από αυτούς έχοντας δώσει ελάχιστη σημασία στην εμφάνισή τους.

Κάποιοι ήταν εντελώς αχτένιστοι επειδή πιθανότατα, λίγα λεπτά πριν, παρακολουθούσαν τις ανακοινώσεις, από το λαπ τοπ τους, πιθανότατα βυθισμένοι στον καναπέ ή ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους.

Άλλοι στέκονταν στο χολ ή μπροστά από τα μισάνοιχτα ντουλάπια της κουζίνας τους ή με παιδικά μπαλόνια ηλίου να αιωρούνται πίσω τους και με τις φωνές των παιδιών τους, απ’ το διπλανό δωμάτιο, να «περνάνε» μέσω του μικροφώνου στο παγκόσμιο διαδίκτυο.

Ήταν χαλαροί, ένιωθαν άνετοι και σαν στο σπίτι τους, γιατί ήταν σπίτι τους. Δεν ένιωσαν την ανάγκη να κοιταχτούν στον καθρέφτη, ούτε να φορέσουν τα καλά τους, χωρίς όλο αυτό να στερεί ούτε στο ελάχιστο τον επαγγελματισμό και τη σοβαρότητα που απαιτούσε η συγκεκριμένη περίσταση.

Πόσες πιθανότητες όμως υπάρχουν αυτή η φυσικότητα να επιβιώσει και αργότερα, όταν δεν θα υπάρχει η πανδημία που, ως έκτακτη συνθήκη, προσφέρει, απλόχερα, άλλοθι στο ανεπίσημο και το αυθόρμητο;

Όταν αργά ή γρήγορα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, θα είμαστε το ίδιο ανεκτικοί με τη φυσικότητα και το απρόοπτο ή θα ξαναεπιβάλουμε σε εαυτούς και αλλήλους την ανελευθερία της επισημότητας και της «φόρμας», λες και από μόνη της εγγυάται την ουσία και τη σοβαρότητα.

Όταν η πανδημία αποχωρήσει και αρχίσουμε να ξαναχτίζουμε τη ζωή μας, γιατί θα πρέπει να ξαναχτίσουμε και τα τείχη που την περιόριζαν;

Μάλλον, δεν θα ήταν κακή ιδέα, να τα αφήσουμε ριγμένα κάτω, όσα αχρείαστα και ανεπιθύμητα επιτέλους έπεσαν μέσα στο τράνταγμα του κορωνοϊού.