Είκοσι πράγματα που κοντεύουμε να ξεχάσουμε λόγω καραντίνας

Πόσα ψωμιά; Πόσα livestreaming; Πόσες μάσκες ομορφιάς και πόσα podcasts; Κάποιες από τις «καλές» συνήθειες της καραντίνας θα μας μείνουν, και αυτό δεν είναι καθόλου πρόβλημα. Αλλά, χρειαζόμαστε την ζωή μας πίσω και ζωή δεν είναι γρήγορο Ίντερνετ και σπιτικό ράμεν (μόνο).

Είκοσι διαφορετικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας εξομολογούνται αυτό που -νομίζουν ότι-κοντεύουν να ξεχάσουν λόγω του εγκλεισμού και των περιορισμών ασφαλείας. Κλείσαμε και χρόνο πια. Τα πράγματα έχουν αρχίσει να ζορίζουν ακόμα και τους πιο πρόθυμους να συμμορφωθούν με τα μέτρα.

1.Μου’ χει λείψει να φιλιέμαι στο στόμα με όποιον ή όποια να’ ναι, όποτε θέλω, δημόσια ή ιδιωτικά.

Νεφέλη Μ.

2.Νομίζω πως όταν ξαναβρεθώ σε συναυλιακό χώρο, θα είμαι τελείως μουδιασμένος. Ίσως αρχίσω να κοπανιέμαι σε λάθος τραγούδι, δεν ξέρω…

Πάνος Α.

3. Θέλω να πάω να κάτσω σε ένα καφέ, να έρθει ο σερβιτόρος και να του πω ένα φρέντο εσπρέσο μέτριο με μαύρη και να μου το φέρει και να πιω τον καφέ μου στον ήλιο μέχρι που να γίνει νερό και να τον πληρώσω τρία και τέσσερα ευρώ. Φτάνει με το take away!

Ιωάννα Π.

4.Το καλοκαίρι θα τρώω μόνο ντομάτες και καρπούζια. Και πολλές μπίρες. Θέλω να ξαναμπώ στην κουζίνα σε δύο χρόνια πάλι με το καλό.

Ελένη Π.

5.Τα παιδιά στο σχολείο. Ο σύντροφός μου στο μαγαζί. Εγώ στο λάπτοπ μου, μαζί με τον γάτο. Η κανονικότητά μας. Δεν περίμενα ποτέ να το πω, αλλά μου έχει λείψει η ρουτίνα της νορμάλ ζωής. Τότε που δεν προλαβαίναμε να φάμε όλοι μαζί, που γκρινιάζαμε, που πεθυμούσαμε ο ένας τον άλλο.

Νατάσα Ι.

6.Ταξίδια, ταξίδια, ταξίδια. Πώς θα είναι να ξαναταξιδέψουμε; Πόσο πιο πολύ θα το εκτιμήσουμε αυτή τη φορά; Ανυπομονώ και ξέρω ότι πλησιάζει η ώρα.

Ορφέας Ο.

7.Η ζωή χωρίς τα social media, η ζωή με τους ανθρώπους. Θα θυμηθώ άραγε πώς να φλερτάρω μια γυναίκα σε ένα μπαρ; Ή θα ψάχνω κανένα gif να της στείλω; Ανησυχώ. Κάνω πλάκα προφανώς, αλλά ανησυχώ. Χωρίς πλάκα.

Γιάννης Μ.

8.Μου έχει λείψει η δουλειά μου. Να παίζω μουσικές σε μαγαζιά με το ποτό μου από δίπλα, να χαιρετάω κόσμο. Ευγνώμων για το επίδομα, αλλά κουράστηκα να κάθομαι.

Θανάσης Δ.

9. Να βγούμε από το σπίτι χωρίς μάσκες, αντισηπτικά και τέτοια. Απλώς να βγούμε ένα πρωί και να’ ναι γαμάτα. Γίνεται;

Ιωάννα Χ.

10. Θέλω να συναντήσω τα εγγόνια μου. Έχω να τα δω μήνες. Ελπίζω να μπορέσουμε να κάνουμε Πάσχα μαζί, τώρα που εμβολιάστηκα. Έχω ξεχάσει πώς είναι να μαγειρεύω για την οικογένειά μου. Μόνη μου δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά. Μακάρι όλα να πάνε καλά.

Νόρα Γ.

11. Φτάνει μα τα κλειστά θέατρα και τα ανοιχτά κομμωτήρια! Θέλουμε να ανεβούμε στη σκηνή και να παίξουμε. Έστω για 5 θεατές. Ιδανικά για 1000, αλλά λέμε τώρα… Πώς θα είναι η πρώτη παράσταση μετά την καραντίνα;

Τάσος Μ.

12. Βασικά, δεν αντέχω άλλο την απαγόρευση κυκλοφορίας. Θέλω να κάτσω έξω μέχρι όσο αργά μου βγει, έστω και χωρίς λόγο. Πότε; Πες μου πότε.

Γιώργος Φ.

13. Να κατεβώ Ερμού, να περπατάω με χιλιάδες άλλα άτομα, δίπλα δίπλα και να μη με νοιάζει. Με παγωτό στο χέρι. Νομίζω θα μου χει μείνει λίγο ο φόβος. Αλλά μου λείπουν τα ψώνια με κόσμο, με χαμό, με σκουντήγματα, με ό, τι μπορείτε να φανταστείτε.

Σάντρα Σ.

14.Με πονάει η άδεια πόλη, τα κατεβασμένα ρολά, ο πεθαμένος πολιτισμός. Θέλω παιδιά με κιθάρες στις πλατείες, φεστιβάλ, τσιγάρα στα πεζούλια, νέες γνωριμίες. Δια χειραψίας, φτάνει πια με αυτήν την μπουνιά.

Θάνος Η.

15. Να πάμε σε όλα τα πάρτυ της Αθήνας, ξεμάσκωτες, ελεύθερες, να κάνουμε χαμό.

Ε+Γ

16. Θα ακουστεί παράξενο, αλλά, επειδή χρησιμοποιώ και τώρα στην καραντίνα τα μέσα, μου έχει λείψει πολύ το χαμόγελο και οι γκριμάτσες των ανθρώπων. Να βλέπω τα στόματά τους χωρίς μάσκες. Και να μιλάμε καταλαβαίνοντας τι λέμε, όχι στο περίπου.

Μαρία Μ.

17. Βαρέθηκα τις τηλεοπτικές συναυλίες και το Netflix. Ειλικρινά. Νομίζω θα κάνω μόνο βόλτες. Και θα πάω στα σπίτια όλων μου των φίλων που νιώθω πως έχω να δω αιώνες.

Νικόλας Τ.

18.Θα βαρέσω τατουάζ. Θα βάψω το μαλλί μου σωστά, σε κομμωτήριο. Θα κάνω καθαρισμό προσώπου. Όλα θα τα κάνω μόλις τελειώσει η καραντίνα. Όχι ότι θα’ χω λεφτά. Έχω πάρει και μερικά κιλά. Αυτά πώς θα τα χάσω;

Μαριάννα Ρ.

19. Ελπίζω να φύγει ο φόβος. Όταν καμιά φορά βγάζω το σκυλί μου βόλτα μετά την ώρα της απαγόρευσης στο παρκάκι δίπλα στο σπίτι, έστω για 5 λεπτά, καρδιοχτυπώ. Νομίζω αυτό είναι άρρωστο πια. Δε νομίζω να είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι.

Δημήτρης Λ.

20.Την πρώτη μέρα του «φτου ξελευθερία» θα κάτσω από αντίδραση μέσα. Πλάκα κάνω. Δεν έχω ιδέα τι θέλω να κάνω και τι θα θυμηθώ να πρωτοκάνω. Έχω χάσει κάπως την αίσθηση του χρόνου…

Κορίνα Γ.