Όταν ξεκλειδωθούμε, μην αρχίσει η κλάψα

Μπορεί να ακούγεται ανατριχιαστικό αλλά είναι αληθινό: οι επιστήμονες, κατάφεραν να «μεγαλώσουν» κύτταρα  δακρυϊκών πόρων μέσα σε ένα πιατάκι και μέσα σε μισή ώρα τους έκαναν να κλάψουν.

Το φαινομενικά φρικώδες πείραμα αποτελεί μεγάλο βήμα για την οφθαλμολογία. Αυτά τα μικρά κατασκευασμένα οργανίδια, προσφέρονται για την μελέτη του μηχανισμού παραγωγής δακρύων στον άνθρωπο -ναι, σωστά διαβάσατε, πρόκειται για «οργανίδια», για μινιατούρες οργάνων κατασκευασμένων από βλαστικά κύτταρα που πολλαπλασιάστηκαν κατά παραγγελία, «στο πιάτο»,  όπως ακριβώς ελπίζουμε κάποτε να μπορούμε, κατά παραγγελία, να δημιουργούμε σε εργαστήρια όργανα κατάλληλα  για μεταμοσχεύσεις.

Μέχρι τότε ο δρόμος είναι μακρύς. Σε όποιους αρέσει η επιστημονική φαντασία που συνδέεται με μεταμοσχεύσεις θα πρότεινα το δυστοπικό βιβλίο του Kαζούο Iσιγκούρο: «Μη με αφήσεις ποτέ» και σε εκείνους που μελαγχολούν με τα δυστοπικά, θα πρότεινα να προστατεύσουν  τους εαυτούς τους από «τις ειδήσεις» τους μήνες που θα ακολουθήσουν αμέσως μετά την in limbo κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.

Το εμβόλιο και η εκπνοή της καραντίνας, μπορεί να σημάνουν την περίοδο της οικονομικής  αναγέννησης μας, για να το πούμε ρομαντικά και υπεραισιόδοξα ή τέλος πάντων της ανάκαμψης, αν δεν μας βρει κανένα τσουνάμι ανεργίας και εφόσον τώρα υπομένουμε ένα από τα αυστηρότερα lockdown στον πλανήτη, καλό θα ήταν, να ακολουθήσει μια εποχή με οικονομικά  μέτρα αντίθετα του lockdown. Μπορεί να μην υπάρχει «unlockup» στην αγγλική γλώσσα αλλά ίσως θα πρέπει οικονομικά τουλάχιστον να εφεύρουμε το αντίστοιχο :μια περίοδο χάριτος, ξεκλειδώματος, μεγαλύτερης ελευθερίας, διότι «με μηδέν ΦΠΑ στις οικοδομές», δεν θα ανοικοδομηθεί θεματικά η Ελλάδα έπειτα από  την πανδημία .

Στην οικονομική κρίση που προηγήθηκε της πανδημίας , δεν υπήρχε ένα γεγονός ορόσημο «της απελευθέρωσης μας». Βγήκαμε στις αγορές αλλά αυτό δεν έφτασε για να μας στείλει να κορνάρουμε στην Ομόνοια, ο κόσμος δεν είδε και στην τσέπη του μεγάλη διαφορά και έτσι η οικονομική κρίση δεν έλαβε ποτέ πανηγυρικό τέλος τουλάχιστον στην συνείδηση μας, όπως οι πόλεμοι για παράδειγμα.

Με την πανδημία τα πράγματα είναι αλλιώς. Η λήξη της θα έρθει πιθανώς την ημέρα που θα ανακοινωθεί η «μεγάλη ασφαλής ποσόστωση» του πληθυσμού, που θα μας επιτρέπει να χορεύουμε σε υπαίθρια μπαρ όπως οι Ισραηλινοί στις εικόνες που βλέπουμε  και δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε…

Μπορεί όμως, και να μην μας δώσουν αφορμή να γιορτάσουμε ακόμη και τότε , να απελευθερωθούμε μόνοι μας σιγά σιγά, μέσω μαζικών παραβάσεων που θα ατονήσουν τα μέτρα, όπως συμβαίνει τώρα.

Αν είναι αργή και  δραματική η δική μας απελευθέρωση επειδή ο Έλληνας είναι πιο χτυπημένος από την πανδημία και απείρως  φτωχότερος, τότε κινδυνεύουμε από το φθινόπωρο  να πέσουμε στην κλάψα που θα βουλιάξει την ψυχολογία και την οικονομία μας πριν υπάρξει δυνατότητα ανάκαμψης, πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα χωρίς διπλή μάσκα.

Η τελευταία οικονομική κρίση, ειπώθηκε πολλές φορές, ήταν και επικοινωνιακή. Αν κι  αυτή τη φοράμ, παραδοθούμε σε παρατεταμένο παράπονο, αν γίνουμε πάλι  «τα οργανίδια» στο πιάτο του δικομματισμού, αν συζητάμε συνέχεια πως το πρωτογενές έλλειμα είναι μεγάλο, αν ο κόσμος αρχίσει να πιέζεται από ένα αφήγημα για το πόσο η χώρα είναι ρημαγμένη, αν βομβαρδιστούμε και  από κινδυνολογίες και  ρεπορτάζ περί ένδειας που οι δημοσιογράφοι προτιμούν γιατί είναι και εύκολα, και πουλάνε στο γερασμένο κοινό της τηλεόρασης, τότε τα δικά μας δάκρυα δεν θα μαζεύονται «σε  πιατάκι» αλλά θα γίνουν χείμαρρος πριν προλάβουμε να ξεκλειδωθούμε.