Εφιάλτες

Με τη φράση «φαντάσου να είχαμε πολυκομματική κυβέρνηση στην Ελλάδα» έκλεινε η στήλη αυτή την περασμένη εβδομάδα. Με τον τρόπο αυτόν, κορυφαίος παράγοντας της οικονομίας εξέφρασε την αγωνία του για την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν η χώρα, αν σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές του πολέμου με έναν απρόβλεπτο θανατηφόρο ιό, όπου τα δεδομένα αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη και οι αστοχίες είναι πολλές, είχαμε και μια κυβέρνηση που να αντιμάχεται στο εσωτερικό της με κριτήριο τη σχέση πολιτικού κόστους και οφέλους και να μη λαμβάνει αποφάσεις ή να καθυστερεί σημαντικά στη λήψη τους.

Δυστυχώς ο εφιάλτης αυτός είναι υπαρκτός για τη χώρα μας, αν σκεφτεί κανείς ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική! Και φροντίζει να μην τον ξεχνάμε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας με τις τοποθετήσεις που έκανε αυτή την εβδομάδα. Αυτός είναι ο λόγος που η στήλη πιάνει το νήμα από τον επίλογο της περασμένης εβδομάδας. Με απλά λόγια, ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τη σημερινή κυβέρνηση να αποδεχθεί ότι έχει νικηθεί από τον κορωνοϊό (κάτι που φυσικά δεν ισχύει, αφού ό,τι συμβαίνει σ’ εμάς συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου) και ουσιαστικά να συγκυβερνήσει μαζί του για την έξοδο από την υγειονομική κρίση. Καλά ως εδώ. Θα πει κανείς ότι αυτή είναι η δουλειά της αντιπολίτευσης. Να τα βλέπει όλα μαύρα και να καταγγέλλει. Με έναν αστερίσκο: Στις έκτακτες και κρίσιμες συνθήκες, όπως η σημερινή, όπου κρίνονται ανθρώπινες ζωές, δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να συσπειρώνει γύρω από τον κοινό στόχο και όχι να διχάζει σηκώνοντας τη σημαία του ακραίου λαϊκισμού και υιοθετώντας άκριτα οτιδήποτε θα μπορούσε να εργαλειοποιηθεί πολιτικά. Η αρχική στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση Κουφοντίνα, η υποστήριξη των καταλήψεων στα ΑΕΙ, οι μαξιμαλιστικές προτάσεις για τα μέτρα στήριξης, είναι κομμάτι αυτού του επικίνδυνου παζλ, που δείχνει όμως σύγχυση, πανικό και αδυναμία συγκρότησης μιας σοβαρής αντιπολιτευτικής πρότασης.

Εκεί, ωστόσο, που ο Αλ. Τσίπρας «ξεπέρασε» και τον εαυτό του ήταν στην προτροπή του να υπάρξει, για το επόμενο διάστημα μέχρι την έξοδο από το τούνελ της πανδημίας, ένα πολιτικό μορατόριουμ ανάμεσα στην κυβέρνηση και σε όσους αντιδρούν στην πολιτική που εφαρμόζει σε διάφορους τομείς. Δηλαδή, η κυβέρνηση να μην προωθεί νομοσχέδια στη Βουλή για να μην προκαλεί όσους αντιδρούν. Ετσι δεν θα «κατεβαίνουν» σε πορείες διαμαρτυρίας που δημιουργούν συνθήκες υπερμετάδοσης του ιού. Τι είναι αυτό; Ακυβερνησία, αφού, εδώ που τα λέμε, οποιαδήποτε απόφαση πολιτικής θα μπορούσε να θεωρηθεί «εχθρική» ή ότι «σπάει» το μορατόριουμ προκαλώντας μια επικίνδυνη κατάσταση στασιμότητας για τη χώρα ή αντιδράσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.

Αυτές ήταν λοιπόν οι τελευταίες «φαεινές» ιδέες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο που η χώρα επιβάλλεται να λάβει κρίσιμες αποφάσεις και να προετοιμαστεί με μεταρρυθμίσεις για την επόμενη μέρα του κορωνοϊού, η οποία σε κάθε περίπτωση προδιαγράφεται πολύ δύσκολη. Ισως να έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι δεν έχει απέναντί της μια αξιόπιστη και σοβαρή αντιπολίτευση.