Συμβαίνει εδώ και μερικές ημέρες. Και είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ποδοσφαιρικές εξελίξεις της σεζόν. Ο τρόπος με τον οποίο ο Πέδρο Μαρτίνς προσπαθεί να περάσει στον σκληρό δίσκο του Ολυμπιακού μια διάταξη… ξένη σε αυτόν. Και κυρίως μια διάταξη παρεξηγημένη. Γιατί για κάποιο λόγο στην Ελλάδα ακούν για σχήματα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και αυτομάτως μεταφράζουν σε διάθεση για αμυντικό ποδόσφαιρο.

θα το ακούσει κάποιος – ειδικά – στην Ιταλία και θα κουνά το κεφάλι με απορία. Σχεδόν η μισή ελίτ της Serie A επιλέγει αυτό το μονοπάτι. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα: η ομαδάρα που έφτιαξε ο Κόντε στο Τορίνο για τη Γιουβέντους στις αρχές της δεκαετίας. Και βέβαια η Ιντερ, την οποία έχει σήμερα στα χέρια του, στο Μιλάνο.

Καθόλου αμυντικός σχηματισμός. Αρκεί βεβαίως να το επιλέξεις. Και να έχεις τους ποδοσφαιριστές που μπορούν να το υποστηρίξουν.

Τι λέει ο… λογαριασμός στην πρώτη ερυθρόλευκη εφαρμογή; Λέει δύο νίκες ειδικών συνθηκών δίχως παθητικό (Αρσεναλ, Αρης). Λέει για τη… δευτέρα παρουσία του Χοσέ Χολέμπας στη σεζόν, καθώς ο έμπειρος μπακ ταιριάζει ιδανικά – σαν στόπερ – σε αυτή τη διάταξη. Λέει για την ηγετική φυσιογνωμία του Σωκράτη Παπασταθόπουλου που δείχνει να μπορεί να καθοδηγήσει άνετα αυτό το στυλ. Μιλά για την αξιοποίηση της αγίας τριάδας της μεσαίας γραμμής (Εμβιλά, Καμαρά, Μπουχαλάκης). Και προσφέρει πολλές δυνατότητες για διαφορετικό «supporting cast» στον Γιουσέφ ελ Αραμπί στην επίθεση.

Ο Μαρτίνς επιστράτευσε αυτή την ιδέα σε μια ιδιαίτερη συγκυρία, με κούραση και τραυματισμούς. Ισως τον Απρίλη που θα επιστρέψει να την αφήσει στην άκρη. Ισως και όχι. Οπως και να έχει, μιας και στο playbook ήδη σημειώθηκε και μοιάζει να ταιριάζει πολύ στις επόμενες ευρωπαϊκές αναζητήσεις, ήδη εκείνοι που έχουν την ευθύνη του σχεδιασμού ακονίζουν το μυαλό τους.

Headlines