Αυτό που συβαίνει στον τόπο μας σχετικά με την εφαρμογή των νόμων είναι μοναδικό. Βγαίνουν κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με τους περιορισμούς στην κυκλοφορία και τις συναθροίσεις των πολιτών και το κλείσιμο κέντρων διασκέδασης στις πόλεις. Πολλοί υπάκουα εφαρμόζουν τις σχετικές αποφάσεις με σημαντικό ατομικό οικονομικό και ψυχολογικό, σε κάποιες περιπτώσεις, κόστος.

Συχνά όμως αρκετοί άλλοι αδιαφορούν για τις σχετικές αποφάσεις μετατρέποντας την καθημερινότητά τους σε υγειονομικές βόμβες για τους συνανθρώπους τους. Στις περιπτώσεις αυτές οι παραβιάσεις των σχετικών αποφάσεων δεν συνιστούν απλά και μόνο δείγματα πολιτικής ανυπακοής. Αλλά είναι κινήσεις συνειδητής διακινδύνευσης της ζωής συνανθρώπων τους. Αποτελούν δηλαδή δημόσιους κινδύνους και δυνάμει υπεύθυνους για τον θάνατο πολλών συμπολιτών μας.

Οι κινήσεις αυτές γίνονται είτε στο πνεύμα αστικής απειθαρχίας που κατατρέχει πολλούς, με την άμεση μάλιστα ή έμμεση στήριξη πολιτικών κομμάτων ή κινήσεων, είτε με πρόθεση προσπορισμού οικονομικού κέρδους για άλλους. Είναι όμως φαινόμενο εξοργιστικό για τους περισσότερους. Οχι μόνο επειδή αισθάνονται να διακυβεύονται οι ζωές τους. Αλλά επειδή μετατρέπονται σε «κορόιδα» όταν αυτοί χάνουν τα πάντα, ενώ οι «έξυπνοι» διασκεδάζουν σχεδόν ανενόχλητοι και μερικοί μάλιστα θησαυρίζουν.

Το φαινόμενο έχει πλέον καταντήσει εξουθενωτικό. Είτε θα έπρεπε να υπάρξει πραγματικό αυστηρό lockdown, δίχως εξαιρέσεις και με ποινές πραγματικά εξουθενωτικές – που να προσεγγίζουν τη σοβαρότητα του αδικήματος (πρόκληση κινδύνου ζωής) – είτε η αγορά και οι κοινωνικές σχέσεις να χαλαρώσουν εντελώς αφήνοντας την προστασία της υγείας στην υπευθυνότητα και στη σοβαρότητα του καθενός. Η χαμογελαστή μάλλον αντίδραση όλων σε μια τέτοια προοπτική δείχνει την εκτίμηση που έχουν οι ίδιοι οι πολίτες στην προοπτική υπεύθυνης συμπεριφοράς των συμπολιτών τους.

Τα πρόστιμα όμως των €300 σε απλούς παραβάτες και των €5.000 σε οργανωτές πάρτι, συγκεντρώσεων και ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων αντιμετωπίζονται μάλλον με θυμηδία από τους παραβάτες. Οταν τα κέρδη μπορεί να είναι υπερπολλαπλάσια απο τις πράξεις τους αυτές.

Η λύση λοιπόν ποια είναι; Η προσφυγή σε μέτρα καταστολής ενός αστυνομικού κράτους; Εκτιμώ πως κι αυτό είναι λάθος. Και πολιτικά καταστροφικό. Οχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για την κοινωνία. Η ευμετάβλητη ψυχοσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας θα υιοθετήσει εικόνες θύματος, με μεγάλη ζημιά για τους θεσμούς κι ενίσχυση των αντισυστεμικών άκρων. Εδώ ηρωοποιήθηκε, μέσω διοργάνωσης πολλών λαϊκών συγκεντρώσεων, ένας στυγνός δολοφόνος που απειλούσε να δώσει τέλος στη ζωή του αν δεν τον μετέφεραν σε φυλακή της αρεσκείας του!

Χρειάζεται σύνεση, ειλικρίνεια κι απόλυτη δικαιοσύνη. Καμία εξαίρεση από τα μέτρα. Για οποιονδήποτε λόγο κι ανεξαρτήτως προσώπων. Οπως απαγορεύονται οι απλές συγκεντρώσεις, εξίσου παράνομες πρέπει να είναι οι διαδηλώσεις και οι πορείες. Προς αποφυγή επεισοδίων, δειγματοληπτικές συλλήψεις με εξοντωτικά πρόστιμα. Μαγαζιά κάθε είδους που παραβιάζουν το lockdown, οριστικό λουκέτο. Κι αφαίρεση οριστικά της όποιας άδειας του ιδιοκτήτη. Τέλος με το «ακορντεόν». Ή κλείνουν όλα ή ανοίγουν. Εμφαση στον εμβολιασμό. Η κοινωνία πρέπει να αισθανθεί πως όλα σοβαρεύουν. Για να επιβιώσουμε…

Headlines