Στέρηση

H Aργεντινή έχει σπουδαίο κινηματογράφο. Ο Ρικάρντο Νταρίν, ας πούμε, είναι ένας εξαίρετος ηθοποιός και σκηνοθέτης, οι «Ιστορίες για Αγρίους» ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της χώρας. Αποτέλεσε έτσι ιδιαίτερα μεγάλη στέρηση για τους Αργεντινούς το ότι οι κινηματογραφικές αίθουσες έμειναν κλειστές για έναν ολόκληρο χρόνο. «Μα υπάρχει το Netflix!», θα πει κάποιος, όπως υπάρχει και η τοπική πλατφόρμα Cinear, όπου μπορεί να δει κανείς 1.100 παραγωγές (ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ), τις περισσότερες δωρεάν. Αλλά δεν είναι το ίδιο, δεν είναι καθόλου το ίδιο.

Το άνοιγμα των κινηματογράφων αυτή την εβδομάδα στο Μπουένος Αϊρες έγινε έτσι δεκτό με ανακούφιση, αλλά και κάποιον δισταγμό. Το πρωτόκολλο είναι αυστηρό: η μάσκα είναι φυσικά υποχρεωτική (με υπαλλήλους να είναι παρόντες σε όλη τη διάρκεια της προβολής και να προσέχουν μήπως μια μάσκα γλιστρήσει κάτω από τη μύτη), το μέγιστο ποσοστό κάλυψης των θέσεων είναι 30%, ενώ σε πολλούς κινηματογράφους απαγορεύεται τόσο η κατανάλωση ποτών όσο και οποιαδήποτε ομιλία πριν και κατά τη διάρκεια της προβολής. «Το βρίσκω λογικό, αυτό που δεν καταλάβαινα τόσον καιρό είναι γιατί άνοιγαν άλλες δραστηριότητες κι έμενε κλειστό το σινεμά», είπε στην ανταποκρίτρια της «Monde» η 27χρονη Χούλια, βγαίνοντας από την προβολή του Tenet. «Κρίμα που περίμενα τόσον καιρό για να δω μια τόσο κακή ταινία», γκρίνιαξε η 60χρονη Αλίσια.

Οι κινηματογράφοι άνοιξαν αυτόν τον μήνα και σε πολλές αμερικανικές πόλεις. Στην Ευρώπη, αντίθετα, αργούν. Οι χειμερινές αίθουσες, μάλιστα, μπορεί σε ορισμένες χώρες να ξανανοίξουν το φθινόπωρο. Μαζί με τα γυμναστήρια – αν και δεν υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ τους, όχι ως προς το επίπεδο, αφού το υγιές σώμα είναι εξίσου σημαντικό με τον υγιή νου, αλλά ως προς τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού. Η μάσκα, σε συνδυασμό με την απόσταση, την αφωνία, την αφαγία, την ακινησία, μοιάζει να παρέχει ασφάλεια. Αλλά και πάλι, οι επιστήμονες γνωρίζουν καλύτερα.

Οταν με το καλό όμως επιστρέψουμε στην κανονικότητα, θα υπάρχουν δύο προβλήματα σε αυτόν τον χώρο. Το ένα είναι ότι πολλοί κινηματογράφοι θα έχουν κλείσει για πάντα. Το άλλο είναι ότι πολλοί θεατές θα έχουν συνηθίσει πια τις πλατφόρμες, κάτι που δεν χαλάει αναγκαστικά τους σκηνοθέτες. «Το να προβληθεί μια ταινία σε μια αίθουσα απαιτεί τεράστια δουλειά, συχνά τη βλέπουν λίγοι θεατές κι ύστερα αποσύρεται», λέει ο Μαριάνο Γκονσάλες, που αναγκάστηκε να σταματήσει τα γυρίσματα της τρίτης του ταινίας λόγω της πανδημίας. «Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ να δουν 5.000 άνθρωποι τη δουλειά μου online, παρά 100 στις κινηματογραφικές αίθουσες».

Κι αν θέλουν στο τέλος να χειροκροτήσουν, ποιος θα τους ακούσει;