Αφήστε ήσυχη την ποίηση. Μην την αγαπάτε όσοι καταναλώνετε τηλεσκουπίδια και φθήνια

Πολύ συγκινήθηκα με όλους εκείνους που θυμήθηκαν τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Μα πόσο… πολιτισμένος λαός είμαστε. Πόσο διαβασμένοι και πόσο λάτρεις της ποίησης.

Καμιά σχέση με τους… φραγκολεβαντίνους που όλη μέρα είναι στα μπουζούκια και δεν ξέρουν τι είναι βιβλίο.

Γιατί ως γνωστό, όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί ακόμη βελανίδια έτρωγαν.

Αν κρίνουμε από τα ποσταρίσματα στα social media, από τα όμορφα τετράστιχα που αναρτήθηκαν και τις φωτογραφίες που είδαμε στο instagram, τότε είναι σίγουρο ότι ο ελληνικός λαός είναι πολύ… ποιητικός.

Δεν αποκλείεται καμιά δεκαριά εκατομμύρια Ελληνες να γνωρίζουν ποιητές και ποιήματα, να είναι οι ίδιοι ποιητές ή στην χειρότερη περίπτωση να διαβάζουν ποιήματα και να καταλαβαίνουν τι λένε.

Να μπορούν να αναλύουν δηλαδή αυτά τα δυσνόητα στιχάκια.

Κι αν είναι έτσι τότε γιατί ο ελληνικός λαός είναι από τους λιγότερο «βιβλιοφάγους» λαούς; Ας δούμε τα στοιχεία:

Σύμφωνα με έρευνα του 2019, το 44% των Ελλήνων διάβασε σε ένα χρόνο έστω κι ένα βιβλίο. Μόλις 13% είναι συστηματικοί βιβλιοφάγοι (8 βιβλία και πάνω το χρόνο). Το 11% έχει διαβάσει 4-7 βιβλία, το 10% διάβασε σε ένα χρόνο 2-3 βιβλία.

Επίσης, το 19% διαβάζει ελληνικό μυθιστόρημα, το 16% εκπαιδευτικά βιβλία και μόλις το 1% ποίηση.

Σε σχέση με τους άλλους λαούς έχουμε το εξής: Οι Ελληνες που διάβασαν πάνω από 10 βιβλία σε ένα χρόνο είναι το 7,8% όταν στην Ισλανδία είναι 35,1%, στο Λουξεμβούργο 24,4%, στην Φιλανδία 24,4%.

Θα πει κανείς βέβαια, ότι σε χώρες που οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούν την έξοδο, τι άλλο να κάνουν από το να διαβάζουν βιβλία; Ισως είναι μια δικαιολογία…

Όμως, είναι φανερό ότι η εικόνα των… ποιητών του facebook με την πραγματικότητα απέχει παρασάγγας.

Όχι, δεν ξυπνήσαμε ξαφνικά και γίναμε βιβλιοφάγοι και λάτρεις της ποίησης.

Απλά ακολουθούμε τον συρμό, κάνουμε αναρτήσεις με όμορφα στιχάκια για το θεαθήναι, για τα like, για την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας και την ικανοποίηση της ανασφάλειάς μας.

Όταν ένας λαός γουστάρει με τρέλα το κουτσομπολιό, το ξεκατίνιασμα.

Όταν διαβάζει ό,τι σαβούρα κυκλοφορεί και μαθαίνει τι συμβαίνει στη χώρα και τον κόσμο από τα social media.

Όταν κάνουν 50% και 60% θεαματικότητα τα τηλεσκουπίδια και reality της συμφοράς που προσβάλλουν την χειρότερη αισθητική.

Όταν είναι προτιμότερο να δει κανείς 20 ανόητους ενήλικες να κάνουν αγωνίσματα και να τσακώνονται σαν ανήλικα βλαμμένα.

Όταν βλέπεις νέα κορίτσια να εξευτελίζουν τη γυναικεία τους υπόσταση για τη θεαματικότητα που τους προσφέρει ο ίδιος λαός που καμώνεται πως διαβάζει ποίηση.

Όταν γίνονται όλα αυτά κι ακόμη χειρότερα τότε είναι τουλάχιστον υποκριτικό να υποκρίνονται χιλιάδες ότι ξέρουν από ποίηση.

Ότι γνωρίζουν τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Σολωμό, τον Εγγονόπουλο, τον Λειβαδίτη, την Δημουλά.

Είναι πιο πιθανό να ξέρουν με τα μικρά τους ονόματα τους παίκτες των τηλεσκουπιδιών παρά μεγάλους Ελληνες και ξένους ποιητές και συγγραφείς.

Είναι πιο πιθανό να γνωρίζουν τον ποιητή… Φανφάρα που έλεγε: «Και είναι το μυαλό μου είναι θολό… Πω πω πω πω, πω πω πω πω».

Ολα είναι μόδα

Ολο αυτό το mainstream, η μόδα ή το σοσιαλμιντιακό «πολιτικώς ορθόν» που μας πλασάρεται καθημερινά κάνει τεράστια ζημιά στον πραγματικό πολιτισμό.

Και ο ελληνικός λαός στην πλειονότητά του υποκρίνεται κάτι που δεν είναι.

Βάζει τη μάσκα του ποιητή όταν είναι Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Συγκινείται όταν είναι Παγκόσμια Ημέρα αιμοδοσίας αλλά δεν έχει πάει ποτέ να δώσει αίμα.

Συγκλονίζεται που μια οικογένεια έδωσε τα όργανα του αδικοχαμένου παιδιού της, αλλά ούτε ένας δεν πάει να γίνει δωρητής οργάνων.

Φωνάζει γιατί έκλεισε η κυβέρνηση τους αρχαιολογικούς χώρους, αλλά δεν έχει πάει ούτε μια φορά πάνω στην Ακρόπολη, κι αγναντεύει τις Καρυάτιδες από τις καφετέριες του Θησείου.

Θλίβεται όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος του πολιτισμού, αλλά μέχρι τότε αγνοούσε την ύπαρξή του.

Και παράλληλα, γνωρίζουν τα πάντα για τον κάθε ανθυποσελέμπριτι και την κάθε ανύπαρκτη, ψεύτικη, γραφική περσόνα που κάνει καριέρα με την κενότητά της.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους ψεύτικους χαρακτήρες κι ας φτιάξουμε έναν αληθινό. Ας μορφωθούμε πραγματικά διαβάζοντας βιβλία, ανοίγοντας πνευματικούς ορίζοντες, μαθαίνοντας τον πραγματικά πλούσιο πολιτισμό και την ιστορία της πατρίδας μας.

Κι ας αφήσουμε για λίγο τους ψεύτικους κόσμους και τις… μοδάτες συνήθειες.

Τι έγραψε ο Τίτος Πατρίκιος: «Η ποίηση είναι μια λύτρωση ατομική – αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή.»

Ισως αυτό αλλάξει τη ζωή κάποιων…