Χαμένος στη μετάφραση του πολιτικού κλίματος και της συγκυρίας βρίσκεται τις τελευταίες εβδομάδες ο Αλέξης Τσίπρας.

Η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παράξει πολιτικό λόγο και να πείσει ότι άφησε πίσω της τα λάθη της κυβερνώσας Αριστεράς και ότι κάνει μια νέα αρχή, οδηγεί σε μια πολιτική ασάφεια που κοστίζει.

Κοστίζει σε ουσία, μιας και οι περισσότερες πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ σκοντάφτουν στην πραγματικότητα της χώρας και στα «ξεροκέφαλα» γεγονότα.

Αλλά κοστίζει και σε εικόνα αφού ένα κόμμα που επαναδιεκδικεί την ψήφο του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εμφανίζεται πότε ως… άκρα Αριστερά που θέλει να επιστρέψει στους «δρόμους της φωτιάς» του 2008 και στις γεμάτες πλατείες του 2011, και πότε ως σοβαρό, θεσμικό κόμμα που ζητεί πολιτικό μορατόριουμ μέχρι να περάσει η πανδημία.

Παρά το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεφύγει από τη λογική του κόμματος του 3%, εντούτοις τις τελευταίες εβδομάδες βγήκαν μπροστά οι «γραφικοί» και οι εκπρόσωποι της λεγόμενης «παλαβής» Αριστεράς.

Αφορμή στάθηκε η προσπάθεια να ισορροπήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις πολιτικές ακροβασίες ενός μη πολιτικού που διεκδικεί όμως πολιτική ταυτότητα και χώρο.

Ο λόγος για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος απέτυχε να κερδίσει στο πολιτικό μπρα ντε φερ με την κυβέρνηση. Απέτυχε να προκαλέσει ρήγμα στη ΝΔ σε μια ενδεχομένη υποχώρηση στον εκβιασμό της απεργίας πείνας.

Πέτυχε, όμως, να προκαλέσει ιδεολογικο-πολιτικό βέρτιγκο στον ΣΥΡΙΖΑ και μια ουσιαστική ήττα σε επικοινωνιακό επίπεδο.

Όταν ακόμη και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κάνει δήλωση υπέρ των δικαιωμάτων του Κουφοντίνα, αλλά ο εκτελεστής της «17Ν» ουσιαστικά απεμπολεί τα δικαιώματα αυτά σπάζοντας τον δίκαιο, όπως ο ίδιος υποστήριζε, αγώνα ζωής, τότε τι μένει στους υποστηρικτές του;

Ένα… άδειο πουκάμισο και μια μάχη χαρακωμάτων που ταύτισε τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία και όσα ο «Λουκάς» της «17Ν» είχε κάνει στο παρελθόν.

Ακόμη και η προσπάθεια των «Κουφοντινίστας» να πουν ότι κάνουν αγώνα για τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα που υποτίθεται καταπατώνται, κατέρρευσε στα δικαστήρια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αμέσως μετά την αποδοχή από τον Κουφοντίνα σίτισης και ιατρικής βοήθειας, όλοι όσοι βγήκαν στους δρόμους, και μαζί ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας.

Αυτό που έμεινε ήταν η παρουσία της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και γνωστών στελεχών του σε πορείες με μπροστάρηδες αναρχικούς με πανό «γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Ή με συνθήματα τύπου «όταν οι αντάρτες μπούνε στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του αυτοεγκλωβίστηκαν σε μια στρατηγική που στόχο είχε να ξαναγεμίσει τις πλατείες, αλλά με διαφορετικό πλέον πρόταγμα.

Οι τότε αγανακτισμένοι που απογείωσαν το κόμμα του 3% και το έκαναν κυβέρνηση, διαμαρτύρονταν για την οικονομική κατάρρευση, για τη διάλυση ενός μοντέλου ζωής.

Οι σημερινοί αγανακτισμένοι, τα «κουφοντινάκια» στα οποία πόνταρε ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχαν ούτε τη δυναμική, ούτε την ευρεία κοινωνική αποδοχή. Γι’ αυτό κι έσβησε η «φωτιά» γρήγορα.

Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ… στάθηκε τυχερός στη στρατηγική της επιστροφής στις πλατείες, καθώς τα φαινόμενα αστυνομικής βίας και ειδικά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, αναζωπύρωσαν το αφήγημά του, χωρίς, όμως, μεγάλη επιτυχία.

Η επάρατος Δεξιά

Η πρόσκληση στο λαό να συμμετέχει μαζικά σε 30 και πλέον διαδηλώσεις το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν είχε αποτέλεσμα και πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει σε μια νέα στρατηγική που υλοποιείται κυρίως μέσω των social media.
Είναι η στρατηγική του ξυπνήματος των αντιδεξιών αντανακλαστικών μεγάλου μέρους της κοινωνίας, κυρίως του κέντρου.

Στην Κουμουνδούρου πιστεύουν ότι περνάνε περισσότερο στον κόσμο συνθήματα τύπου «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» ή «Χούντα είναι θα περάσει».

Το… αφήγημα περί «Χούντας Μητσοτάκη» ήρθε σε συνέχεια της κεντρικής γραμμής που δόθηκε για τα hashtag «ΝΔ παιδεραστές» μετά την υπόθεση Λιγνάδη και «Μητσοτάκη δολοφόνε», όσο ο Κουφοντίνας έκανε απεργία πείνας.

Κι αν όλη αυτή η αντιπολιτευτική τακτική μοιάζει με λογική «μακελειού» και ενός ακραίου λαϊκισμού στην πιο άθλια σοσιαλμιντιακή της έκφανση, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει πιστούς οπαδούς στην Κουμουνδούρου.

Το αντίθετο μάλιστα. Ακόμη και πρώην υπουργοί ακκίζονται στα social media με εκφράσεις άκρως διχαστικές κι εμφυλιοπολεμικές σε μια προσπάθεια να αναβιώσουν τις πλατείες και τους χορούς στο Σύνταγμα.

Το πρόβλημα, όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως μεγάλο μέρος του κόσμου δεν «τσιμπάει» με τον ακραίο λαϊκισμό. Αντιθέτως, ζητά σοβαρή αντιπολίτευση, χωρίς κραυγές, με πρόγραμμα και ιδέες από ένα αριστερό κόμμα που θέλει να φέρει την αλλαγή.

Η δε περίπτωση Κουφοντίνα ουσιαστικά ζημίωσε τον Αλέξη Τσίπρα καθώς τον απομάκρυνε οριστικά από το παραδοσιακό κέντρο τους νοικοκυραίους ή όπως σκωπτικά τους χαρακτηρίζουν ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ, του «κυρ – Παντελήδες».

Η ανοικτή υποστήριξη στον Κουφοντίνα, με πρόσχημα τα δικαιώματά του, προκάλεσε ράγισμα στη βιτρίνα του κεντροαριστερού προσκλητηρίου κατά της… επαράτου Δεξιάς. Πολλοί πλέον δεν θέλουν να βγουν στις πλατείες είτε γιατί επιχειρήθηκε ένα… θεσμικό ξέπλυμα του αρχιδολοφόνου της «17Ν», είτε γιατί το 2021 δεν έχει σχέση ούτε με το 2008, ούτε με το 2011.

Ισως, ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε ότι πλέον οι πλατείες δεν γεμίζουν με εμφυλιοπολεμικά τσιτάτα και γι’ αυτό ζήτησε πολιτικό μορατόριουμ.

Το θέμα είναι πόσο θα αντέξει την πίεση του δυναμικού 3% στο κόμμα του.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ

Headlines