Επενδύοντας στις… μακέτες

Την περασμένη Tρίτη ακούσαμε με προσοχή τον υπουργό Οικονομικών κ. Σταϊκούρα να υποστηρίζει στη Βουλή το (πολλοστό) νομοσχέδιο για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Ελληνικού και να λέει:

«Το υπουργείο Οικονομικών, ακόμα και υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η πανδημία, συνεχίζει την προώθηση μεταρρυθμιστικών και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, που στόχο έχουν την τόνωση της δυναμικής και βιώσιμης προοπτικής της ελληνικής οικονομίας.

Η εκκίνηση της επένδυσης στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού αποτελεί, σταθερά, μια από τις πιο σημαντικές αναπτυξιακές προτεραιότητες της κυβέρνησης, καθώς αφορά τόσο το σύνολο του κοινωνικού ιστού που δραστηριοποιείται πέριξ του ακινήτου του Μητροπολιτικού Πόλου Ελληνικού – Αγίου Κοσμά όσο και εν γένει την οικονομία, λόγω της εμβέλειας του επενδυτικού σχεδίου.

Αφορά όμως και την ανάπτυξη του μεγαλύτερου και πιο εντυπωσιακού πάρκου στην Ευρώπη, το οποίο θα είναι ανοιχτό στο κοινό.

Με μέγεθος μεγαλύτερο των 2.000.000 τ.μ., θα αποτελέσει τον πυρήνα της σύνδεσης του θαλάσσιου μετώπου με τον ορεινό όγκο του Υμηττού και έναν σημαντικότατο και αναγκαίο πνεύμονα πρασίνου για τον αστικό ιστό της Αθήνας».

Αλήθεια, πόσα χρόνια θα περάσουν ακόμη να διαβάζουμε, να ακούμε, να βλέπουμε σε παρουσιάσεις και μακέτες το εμβληματικό έργο του Ελληνικού το οποίο ακόμη δεν έχει ξεκινήσει; Αλήθεια, σε ποιες μεταρρυθμίσεις αναφέρεται ο υπουργός που χρειάζονται και προωθούνται τώρα και προφανώς δεν γνώριζε όταν πριν από δύο χρόνια πίστευε ότι το έργο εμποδίζεται από τους αντιπολιτευόμενους τη σημερινή κυβέρνηση δημάρχους και την ανίκανη κυβέρνηση του κ. Τσίπρα;

Επειδή το ζήτημα του Ελληνικού έχει πάψει να προκαλεί το ενδιαφέρον οποιουδήποτε, πλην των μετόχων που περιμένουν τη μεταβίβαση της έκτασης από το Δημόσιο, καλό θα ήταν ο υπουργός να αναζητήσει τι μπορεί να φταίει στην ελληνική δημόσια διοίκηση, στο κράτος, και μια μεγάλη επένδυση ζει στα χαρτιά εδώ και πέντε χρόνια (ο διαγωνισμός πώλησης επικυρώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Ιουνίου 2016), όταν μάλιστα η διαδικασία διαγωνισμών για τον υποψήφιο επενδυτή είχε ξεκινήσει το 2012(!). Και το κυριότερο, να ενδιαφερθεί για το γεγονός ότι το Δημόσιο που δανείζεται σχεδόν κάθε εβδομάδα από τις αγορές για να καλύψει τα ελλείμματα της πανδημίας, δεν έχει ακόμη εισπράξει ούτε ένα ευρώ από την πώληση. Το χειρότερο είναι ότι ούτε ο κ. Σταϊκούρας ούτε κανείς δεν αισθάνεται υπεύθυνος για αυτό το χάλι…