Ήταν και τότε φάση προκριματικών. Όχι Μουντιάλ, όπως τώρα, αλλά του Euro 2004. Ηταν Σάββατο 7 Ιουνίου 2003. 18 χρόνια παρά κάτι μήνες πίσω. Ήταν το δεύτερο ματς που έδινε η Εθνική ομάδα στον όμιλο απέναντι στην Ισπανία του Σάεθ, η οποία στη Λεωφόρο είχε επικρατήσει με 0-2.

Ήταν μετά από τις νίκες με Αρμενία και Βόρεια Ιρλανδία. Ήταν – εν τέλει – το ματς που επί της ουσίας άνοιξε την πόρτα της Ελλάδας προς τα γήπεδα της Πορτογαλίας. Και στη συνέχεια γράφτηκε το πιο όμορφο ποδοσφαιρικό παραμύθι που ζήσαμε ποτέ.

Πρωταγωνιστής; Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, τον οποίο ο Ότο Ρεχάγκελ χρησιμοποίησε σε εκείνο το παιχνίδι στα αριστερά της μεσοεπιθετικής γραμμής και όχι στα δεξιά που ήταν η φυσική του θέση. Ένα γκολ του Στέλιου δεν έγραψε μόνο την ιστορία εκείνης της βραδιάς και το τελικό 1-0 υπέρ της Εθνικής. Έγραψε την ιστορία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος εκείνης της περιόδου.

Αν η Ελλάδα δεν τα κατάφερνε εκείνο το ζεστό βράδυ στη Σαραγόσα; Ο Βασίλης Γκαγκάτσης, πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας τότε, είχε ήδη πάρει την απόφασή του. Ο Ότο Ρεχάγκελ θα αποτελούσε παρελθόν από την Εθνική ομάδα. Ήδη είχε ακουστεί και το όνομα του βασικού υποψήφιου να τον αντικαταστήσει. Ήταν του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα.

Εκείνο το γκολ του Γιαννακόπουλου άλλαξε όλη την ιστορία και μας χάρισε την πιο ενδιαφέρουσα 11ετία της Εθνικής ομάδας. Με την κατάκτηση του EURO, με συνεχόμενες προκρίσεις σε τελικές φάσεις των μεγάλων διοργανώσεων, με συμμετοχή στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, με μεγάλες νίκες, μεγάλες προκρίσεις, με μια Εθνική ομάδα που δεν φοβόταν κανέναν και πουθενά, που τη σέβονταν όλοι. Με παίκτες που τα ονόματά τους άνηκαν στην ελίτ της Ευρώπης. Μια Εθνική ομάδα που έψησε το κοινό της να ασχοληθεί μαζί της. Που γέμιζε το γήπεδό της. Που σε έκανε να ταυτιστείς, να πορωθείς, να ενωθείς.

18 χρόνια μετά από εκείνη τη σπουδαία βραδιά στη Σαραγόσα, η Εθνική ομάδα ετοιμάζεται και πάλι για ταξίδι στην Ισπανία. Στην πόλη Γρανάδα θα αντιμετωπίσει τους «Ρόχας» το βράδυ της Πέμπτης. Τι έχει μείνει από τότε; Τι έχει μείνει από εκείνα τα 11 χρόνια σεβασμού και απόλυτης ποδοσφαιρικής συνέπειας; Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η Ελλάδα έφτασε σε ιστορικό χαμηλό στο Ranking. Οι μεγάλες διοργανώσεις υπάρχουν μόνο στις αναμνήσεις. Οι νίκες και οι προκρίσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε βραδιές – ντροπής και ήττες από ομάδες που δεν υπάρχουν στο ποδοσφαιρικό χάρτη.

Και το ταξίδι στην Ισπανία… μυρίζει φόβο. Φόβο για τα χειρότερα. Φόβο πως αυτή η προσπάθεια να βρεθεί η Εθνική στο Κατάρ το 2022 και να αγωνιστεί στο Μουντιάλ θα ξεκινήσει με μια βαριά ήττα. Μια ομάδα που πια δεν τη σέβεται η Ευρώπη, όπως τότε. Μια ομάδα που ψάχνει να βρει λίγη από τη χαμένη της αίγλη. Αλλά που δεν της το επιτρέπει το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο και όσοι το διοικούν στις μαύρες εποχές που ζει τα τελευταία χρόνια.

Headlines