Ο Ζαγοράκης και ο ελέφαντας στο σαλόνι

Πιθανότατα θα συμβεί την Πέμπτη στη Μάλαγα. Όπως συνήθως συμβαίνει πριν από κάθε ματς εθνικών ομάδων. Θα είναι εκεί ο Λουίς Ραμπιάλες ως πρόεδρος της Ισπανικής Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου με όλη την καλή διάθεση για να υποδεχτεί τους «αξιωματούχους» της δικής μας ΕΠΟ. Να τους κεράσει ένα ποτό. Και ίσως με συμπάθεια να τους ρωτήσει για το πως τελικά ένα εθνόσημο που ως το 2014 το συναντούσες σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, έφτασε να ασφυκτιά στο 55 της παγκόσμιας κατάταξης.

Ίσως πάλι και όχι. Δεν αποκλείεται άλλωστε ο άλλοτε πρόεδρος των ποδοσφαιριστών της Ισπανίας να είναι ήδη ενημερωμένος, για τον… θίασο και την περιοδεία του. Να ξέρει όχι το «πως» αλλά το «ποιοι» είναι αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και η δεύτερη «απάντηση» ομολογουμένως λύνει προκαταβολικά τις απορίες και για την πρώτη. Άρα ποιος ο λόγος για τέτοιες συζητήσεις.

Απλά, συμβαίνει. Ακατανόητα, σχεδόν εξοργιστικά αλλά συμβαίνει. Στις Επιτροπές της ΕΠΟ συναντά κανείς εκπροσώπους από τους συμπαθείς χώρους των «καφετζήδων» και των «ελαιοχρωματιστών». Βρίσκει «άεργους» που με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνουν όχι μόνο να λύσουν τα προβλήματα τους αλλά να νοιάζονται και για εκείνα της μπάλας. Κάποιους όμως που να έχουν κανονική σχέση με το αντικείμενο δεν υπάρχει περίπτωση να ανταμώσει.

Αν λοιπόν ο άλλοτε ποδοσφαιριστής της Ατλέτικο Μαδρίτης θέλει όντως να φανεί καλός οικοδεσπότης; Ας τους ρωτήσει για τα «χρώματα» που θα μπορούσαν να ανακαινίσουν το «Ροσαλέδα». Ή για τον τρόπο που πρέπει να δουλεύουν οι «καντίνες» του. Είναι μάλλον ο μοναδικός τρόπος να μην πετάξει τον χρόνο του… Απλά να τον σπαταλήσει.

Αυτός είναι ο ελέφαντας που έχει αράξει στο «σαλόνι» και όλοι παριστάνουν πως δεν βλέπουν. Ένα ποδόσφαιρο χωρίς ποδόσφαιρο, που έχει το θράσος να κοιτά στα… δόντια την υποψηφιότητα του Θοδωρή Ζαγοράκη και των άλλοτε συμπαικτών του εν όψει των εκλογών του Σαββάτου. «Μα δεν ξέρουν αυτοί, μπάλα έπαιζαν» λένε στο Πάρκο Γουδή. Δεν ξέρουν αυτοί: Ο Γιούρκας, ο Χαριστέας, ο Παπαδόπουλος, ο Καφές. Και ξέρουν οι… άλλοι. Εκείνοι που επιβεβαιώνουν την μαθηματική πράξη «ελέγχω με κάθε τρόπο τις ΕΠΣ, τοποθετώ στις Επιτροπές άντρες πρόθυμους για όλα, ελέγχω με το έτσι θέλω και την Ομοσπονδία». Μάλιστα.

Στο μεταξύ το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι πια γεμάτο από… Ζαγοράκηδες. Από προέδρους και διοικήσεις Ομοσπονδιών που μπαίνουν στα γήπεδα και τα πρόσωπά τους εμφανίζονται στα «μάτριξ» για να τους χειροκροτήσει το κοινό. Φτάνει μια ματιά στον χάρτη για να το διαπιστώσεις. Και για να απορήσεις, γιατί το συζητάμε ακόμη;

Ο Νταβόρ Σούκερ πήρε διαλυμένο το Κροατικό ποδόσφαιρο στα χέρια του (μετά τον τυφώνα Μάμιτς) και έφτασε η εθνική τους ομάδα ως τον τελικό του Μουντιάλ. Ο σπουδαίος Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ ανέβασε την Πολωνία στο 19 του ranking της FIFA. Ο Ντέγιαν Σαβίσεβιτς το Μαυροβούνιο το έβαλε στον ανταγωνισμό, με πληθυσμό που δεν φτάνει ούτε 1/20 της Ελλάδας. Ο Λεβάν Κομπιασβίλι που ανέλαβε την ευθύνη στην Γεωργία.

Ζαγοράκηδες και εκείνοι για τις πατρίδες τους. Μεγάλοι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν κοστούμι και δίνουν απαντήσεις. Πρόεδροι στις ομοσπονδίες τους.

Και βέβαια άλλοι πολλοί. Παράδειγμα τρανό ο Γέσπερ Μόλερ από το 2014 στην ισχυρή Δανία. Ή ο άλλοτε διαιτητής Μίχαελ Φαν Πράαγκ στην Ολλανδία που έφτασε ως και αντιπρόεδρος της UEFA και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην «αποπομπή» κοτζάμ Μπλάτερ. Ο Ντομινίκ Μπλαν, στην Ελβετία. Ο Ραντένκο Μιγιάτοβιτς στην Σλοβενία που πρόσφατα μας έδειξε… τα δόντια της στο Nations League. Άνθρωποι του ποδόσφαιρου. Παντού. Ως την Ισλανδία που θαυμάσαμε στο Euro 16, τη Λιθουανία, την Ανδόρα και τα συμπαθή Φερόε που μας έγιναν βραχνάς. Με γνώση για το αντικείμενο. Με μεράκι. Με ιδέες. Ικανοί να κοιτάξουν το φεγγάρι και όχι το… δάχτυλο.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έφτασε τυχαία εδώ. Το επέλεξε. Δεν εμφανίστηκαν μόνοι τους όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι, στο κεντρικό τραπέζι. Ούτε τυχαία συνέβησαν και τα υπόλοιπα. Το «οικονομικό κραχ» που το πάρκο Γουδή παριστάνει ότι δεν συνέβη ποτέ. Η κατρακύλα της εθνικής ομάδας. Η διάλυση ιστορικών θεσμών όπως του κυπέλλου. Η απαξίωση. Η αναγκαστική «εποπτεία» των συνομοσπονδιών. Το «μνημόνιο» που πήρε το όνομα «ολιστική μελέτη» και έφτασε από την FIFA και την UEFA στα χέρια του Πρωθυπουργού.

Και όμως την Κυριακή κλείδωσαν οι υποψηφιότητες για τις εκλογές. Και υπάρχει άνθρωπος που στέκεται απέναντι από τον Ζαγοράκη για την προεδρία, εκπροσωπώντας την τρέχουσα διοίκηση. Κάποιος πρόεδρος ΕΠΣ που η… ΕΠΣ του (στην επίσημη ιστοσελίδα της) λέει πως στηρίζει Ζαγοράκη!

Όπως υπάρχει και μια ολόκληρη «εντεκάδα»… «εξυγίανσης» έτοιμη να διεκδικήσει τις ισάριθμες θέσεις στην Εκτελεστική Επιτροπή. Ενδεκάδα απέναντι στον Χαριστέα, στον Γιούρκα και τους άλλους! Άραγε τους ξέρουν; Αν τους δουν στον δρόμο θα τους αναγνωρίσουν; Δύσκολο. Όπως δύσκολο είναι να ξέρουν κάτι ακόμη, που έχει το ενδιαφέρον του σύμφωνα με το ρεπορτάζ των τελευταίων ωρών. Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ δεν είναι το Κοινοβούλιο που εξασφαλίζει πάσης φύσεως «ασυλία». Ας το κρατήσουν αυτό και οι 11+1. Σαν μια καλή συμβουλή.