Πατρίδα και 1821 δεν είναι μόνο φουστανέλα και γκροτέσκο εορτασμοί

Μήπως να λέμε «πάλι καλά» που έχουμε τον κοροναϊό και δεν θα γιορτάσουμε «όπως πρέπει» την Εθνική Παλιγγενεσία;

Διότι με τα μυαλά που κουβαλά αυτή η χώρα, με την αμορφωσιά, τους ανιστόρητους εθνικισμούς και την τάση που έχουμε να θεωρούμε την Ελλάδα κέντρο του κόσμου, είμαστε ικανοί να κάνουμε τους πιο γραφικούς εορτασμούς στην παγκόσμια ιστορία.

Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 είναι σπουδαίο γεγονός, παγκόσμιας εμβέλειας. Αρκεί να εορτάζεται στην πραγματική του διάσταση, με ανάλυση των πραγματικών δεδομένων, με καταγραφή της πραγματικής, κι όχι της fake, ιστορίας, με σύνεση και κυρίως με βαθιά ενδοσκόπηση ενός λαού που έχει στρεβλή παιδεία.

Αν θέλουμε να γιορτάζουμε με τσολιαδάκια στο Σύνταγμα και με άλογα να κόβουν βόλτες με ιππείς ντυμένους με φουστανέλες και περικεφαλαίες, τότε έχουμε χάσει το νόημα της επετείου.

Αν θέλουμε να μείνουμε στην ιστορία όπως μας την έμαθαν ανόητες ταινιούλες αισθητικής… Τζέιμς Πάρις, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Αν θέλουμε να βλέπουμε τους πρωταγωνιστές της Επανάστασης του 1821 σαν καρικατούρες ηρώων που πετάνε εθνικοπατριωτικές ατάκες για να ανατριχιάζουν δύο φορές το χρόνο στις εθνικές επετείους οι δήθεν πατριώτες της οκάς, τότε καλύτερα που μας «πετσόκοψε» η πανδημία.

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για να γιορτάσουμε και φέτος και του χρόνου και σε 10 χρόνια, είναι να μάθουμε την πραγματική ιστορία της Επανάστασης.

Και να μάθουμε στα παιδιά μας τι σημαίνει να δακρύζεις για την ελληνική σημαία, τι σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα σου.

Άλλο η αγνή πατριωτική διάθεση κι άλλο οι πατριδοκάπηλοι, οι λεβεντοπατριώτες τζάμπα μπάγκες και οι εθναμύντορες για ίδιον όφελος.

Άλλο να καίγεσαι κάθε φορά που ακούς τον εθνικό ύμνο κι άλλο να είσαι «δούλος» της εθνικής σου ταυτότητας και σκοταδιστής που άγεται και φέρεται από ψεύτικους εθνικούς «μύθους», από έλλειψη αυτογνωσίας και αλληλογνωσίας.

Οφείλουμε να βάλουμε το ιστορικό γεγονός της ελληνικής εξέγερσης στα πραγματικά του πλαίσια. Να πούμε αλήθειες κι όχι να βαυκαλιζόμαστε με ψεύτικα στοιχεία προκειμένου να χτίσουμε μια πατρίδα που στην ουσία δεν υπάρχει.

Κι αν η Ελλάδα είναι μια προβληματική χώρα βασική αιτία είναι η έλλειψη γνώσης για το ιστορικό της παρελθόν ή η προσκόλληση σε μυθεύματα που δημιούργησε μια κάστα εθνικοπατριωτών που μόνο στόχο είχε την περιχαράκωση της ελληνικής ιστορίας.

Να πούμε λοιπόν αλήθειες. Να πούμε ότι εκτός από μια εθνική εξέγερση κατά των Τούρκων ήταν και μια βαθιά ταξική επανάσταση των κουρελήδων Ελλήνων απέναντι σε μια ομάδα προδοτών που συνεργάζονταν με τους κατακτητές και περνούσαν μια χαρά επί 400 χρόνια, σε βάρος των εξαθλιωμένων.

Κι εναντίον μιας αστικής τάξης της εποχής που αντέδρασε στην επανάσταση των κουρελήδων.

Να πούμε ότι δεν υπάρχει «καθαρότητα» του ελληνικού αίματος, γιατί αυτό μας περιορίζει σε μια σκοταδιστική αντίληψη περί ανωτερότητας του έθνους.

Να πούμε για τα δήθεν «κρυφά σχολειά», για ήρωες που δεν ήταν και τόσο ήρωες αλλά ήταν κανονικοί πλιατσικολόγοι, για το γεγονός ότι την ελευθερία την έδωσαν οι ξένες δυνάμεις και τα δικά τους συμφέροντα στο μοίρασμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Και να μη μείνουμε στους ήρωες που μας «πασάρουν» ως μοναδικούς. Σπουδαίος ο Κολοκοτρώνης, απίστευτος πατριώτης και μεγάλο μυαλό. Το ίδιο και ο Καραϊσκάκης ή όποιος άλλος προβεβλημένος ήρωας, αλλά υπάρχουν κι άλλοι. Για παράδειγμα οι Υψηλάντηδες ήταν ίσως περισσότερο σπουδαίοι γιατί άφησαν αξιώματα και περιουσίες για τη Μεγάλη Ιδέα.

Ή ο «καλαμαράς» Αδαμάντιος Κοραής μπορεί να μην έπιασε καριοφίλι αλλά η προσφορά του είναι τεράστια ως προς την προετοιμασία της Επανάστασης με όπλο τις πανανθρώπινες αξίες του Διαφωτισμού.

Ο νέος πατριωτισμός

Και να μιλήσουμε πραγματικά για το τι είναι νέος πατριωτισμός, κι όχι να μένουμε στις φουστανέλες και στις παρελάσεις.

Νέος πατριωτισμός είναι η υπηρέτηση των πραγματικών αξιών για τις οποίες άλλωστε αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας, έστω κι αν κάποιοι δεν το γνώριζαν.

Η ελευθερία, η συναδέλφωση των λαών, η ισότητα, η αδελφότητα κι όλες οι ιδέες που μεταλαμπάδευσε η Γαλλική Επανάσταση, θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες στη σύγχρονη Ελλάδα.

Γιατί πατριωτισμός είναι να αγαπάς τη χώρα σου αλλά να μην υποτιμάς τους άλλους.

Πατριωτισμός είναι να μην είσαι σκατόψυχος με τους «διαφορετικούς», τους αλλοεθνείς ή τους αλλόθρησκους.

Πατριωτισμός είναι να χαίρεσαι με την καρδιά σου γιατί ο Αντετοκούνμπο κρατάει την ελληνική σημαία, τραγουδάει τον εθνικό ύμνο και δακρύζουν τα τσιμέντα των ΗΠΑ.

Είναι το μικρό μαυράκι, το αλβανάκι, το αφγανάκι που πάει στο ελληνικό σχολείο, μετέρχεται της ελληνικής παιδείας, είναι άριστο, και σηκώνει ψηλά τη σημαία.

Διότι σημαιοφόρος γίνεσαι αν έχεις καρδιά κι όχι με το δήθεν «καθαρό» αίμα σου.

Νέος πατριωτισμός είναι να μην μισείς με τόσο μένος όποιον έχει διαφορετική γνώμη από σένα. Να είσαι ανεκτικός με αυτό που δεν ταιριάζει σε σένα. Να μην είσαι φασίστας που θέλει να σκοτώσει τον «αντίπαλο».

Πατριωτισμός είναι να κάνεις καθημερινά πράξεις προσωπικής αλλά κι εθνικής ανάτασης.

Πατριωτισμός είναι να κάνει την Ελλάδα καλύτερη, μια σύγχρονη, πολιτισμένη χώρα.

Πολιτισμένη χώρα, με δικό της πολιτισμό σύγχρονο, με δικούς της ποιητές, συγγραφείς, ανθρώπους του πνεύματος.

Κι όχι «μηρυκάζοντας» τους αρχαίους μύθους και φορώντας τα… αρχαία στολίδια, κάθε φορά που πρέπει να ζητιανεύεις βοήθεια από τους… ξένους.

Αυτά και άλλα πολλά είναι ο νέος πατριωτισμός, αλλά κυρίως είναι ένας λαός που μορφώνεται, σκέπτεται, αυτενεργεί, δεν ετεροπροσδιορίζεται, δεν περιβάλλεται από εθνικούς μύθους, δεν απορρίπτει τον ιστορικό αναθεωρητισμό.

Και που τους ήρωες της Επανάστασης του 1821 δεν τους χρησιμοποιεί για την εθνική περιχαράκωση αλλά για μια Ελλάδα που θα ζήσει άλλα 200, 400 και 1.000 χρόνια, με νέους ήρωες και νέους αγώνες, όπου κι όποτε χρειαστεί.

Να μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του 21, αλλά μην το «νερώνουμε» με τις νεοελληνικές παθογένειές μας.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας ή όπως έγραψε ο Ελύτης:

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα»