Άννα Κουρουπού: “Εμάς χρόνια τώρα μας βιάζουν και μας κακοποιούν”

Η Άννα Κουρουπού ανήκει στην τρανς κοινότητα και άρχισε να ασχολείται με τον ακτιβισμό από τη στιγμή που ένιωσε την κακοποίηση σε όλες τις εκφάνσεις της.

Το δυνατό coming out της πραγματοποιήθηκε με την έκδοση της αυτοβιογραφίας της με τίτλο «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;», από τις εκδόσεις Ποταμός, το οποίο σύντομα θα επανεκδοθεί, και ακόμη πιο έντονα από δεκάδες άρθρα της που δημοσιεύτηκαν, και συνεχίζουν, σε διάφορα sites.

Η ενεργός συμμετοχή της σε ημερίδες, εκδηλώσεις, πορείες και διαδηλώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οδήγησε την Άννα στηνεμπλοκή της με την  ομάδα Red Umbrella Athens ως ιδρυτικού μέλους: ασχολείται έμπρακτα και βιωματικά με τα δικαιώματα και τα προβλήματα των εργαζόμενων στο σεξ, κυρίως στον δρόμο.

Η τρανς ορατότητα είναι κύριο μέλημά της και εργάζεται αγόγγυστα προς πολλές κατευθύνσεις γι’ αυτόν τον σκοπό, όχι μόνο θεμελιώνοντάς τον ιδεολογικά και θεωρητικά, αλλά και πρακτικά, “πιο πρακτικά δεν γίνεται”. Παρά το γεγονός ότι η ίδια δεν είναι πλούσια, ούτε έχει την πολυτέλεια της “φιλανθρωπίας”, δεν ξεχνά ότι υπάρχουν άνθρωποι σε χειρότερη θέση από εκείνη και στέκεται αλληλέγγυα στον βαθμό που μπορεί απέναντί τους.

Στην διάρκεια της πρώτης καραντίνας, σε συνεργασία με την «Θετική Φωνή», συγκέντρωσε με την βοήθεια συμπολιτών μας χρήματα για τους ανθρώπους της σεξεργασίας, ορισμένοι από τους οποίους έμειναν άστεγοι, εκτός από την ανεργία, πείνα και ανασφάλεια που βίωσαν. Το επάγγελμα αυτό προϋποθέτει το πιο στενό είδος ανθρώπινης επαφής, χωρίς αυτήν δεν υφίσταται.

Το κράτος δεν προέβλεψε τις ανάγκες των ανθρώπων που εργάζονται στο σεξ, των οποίων το εισόδημα ανακόπηκε, όπως βέβαια και σε πολλά άλλα επαγγέλματα,σε αντίθεση με τις οικονομικές υποχρεώσεις που δεν σταματούν ποτέ: ενοίκιο, σούπερ μάρκετ, λοιπά έξοδα…

Πριν την καραντίνα, η Άννα εργαζόταν ως barwoman στις Κούκλες, το θρυλικό art-drag show στέκι της Μαριλούς Φραγκιαδάκη

Ανήκοντας(;) σε μια κοινότητα

Η Άννα Κουρουπού σημειώνει:

«Στην κοινότητα των τρανς δεν τυγχάνω και το πλέον αρεστό πρόσωπο. Υπάρχει μια επιθετικότητα, αλλά και συναισθήματα ή διαθέσεις που δεν κατανοώ πάντα.

Πέρσι τον Μάρτιο, λίγο πριν την καραντίνα, έκανα για πρώτη φορά στην ζωή μου μια επέμβαση στο πρόσωπό μου. Ακούστηκε, λοιπόν, μάλλον έφθασε στα αυτιά μου, ότι το έκανα με τα λεφτά που μαζέψαμε για τις σεξεργάτριες και τους σεξεργάτες που βρισκόντουσαν σε ανάγκη και είχαμε δημοσιοποιήσει το αίτημά μας για οικονομική βοήθεια. Δεν είδαν καν ότι αυτό έγινε πριν την καραντίνα!

Η τρανς κοινότητα δεν έχει κάποια ιδιαίτερη συνοχή ή συνδικαλιστική διάθεση, πέραν του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, στο οποίο επί τέσσερα χρόνια, υπήρξα γενική γραμματέας. Είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι, φέρουν πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. Το έχω ξαναπεί: αν υπήρχαμε ως τρανς σε έναν άλλον κόσμο, σε ένα μελλοντικό ή παράλληλο σύμπαν, θα ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι άνθρωποι, πάρα πολύ ευτυχισμένοι. Διότι κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Κι όταν κάνεις αυτό που θες, εκπληρώνεις de facto μια επανάσταση και πράττεις ουσιαστικά την Αναρχία, από το Α ως το Ω: πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, οικογενειακά…

Ακόμα όμως και σε αυτήν την πολύ ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων, τους τρανς, όταν κάποιος “φύγει από το μαντρί” ενοχλεί. Δεν είναι ότι προκαλεί την ζήλια των υπόλοιπων, τους ξυπνά όμως την ανεπάρκεά τους , ίσως, να ξεφύγουν εκείνοι όπως αυτός ή πριν από αυτόν που ξέφυγε και χάραξε την δική του πορεία.

Το bullying στα τρανς άτομα δεν είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Φυσικά, το σοκ του να ακούμε τρανς άτομα να μιλούν δημοσίως ή να τα συναντάμε στην καθημερινότητά μας έχει, ευτυχώς, και σε γενικές πάντα γραμμές ξεπεραστεί νομίζω. Το βλέπω ακόμα και στις αναρτήσεις μου στο facebook αυτό. Πλέον, δεν με πληγώνουν τέτοιες συμπεριφορές κι έχω δουλέψει πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση.»

Τρανς και σεξεργασία: Η ιστορία της Άννας σε πρώτο ενικό

Άννα, δεν είναι άδικο οι λέξεις τρανς και σεξεργάτης να ταυτίζονται;

«Ένα πολύ μικρό μέρος της κοινωνίας, πλέον, δίνει σε τρανς άτομα την ευκαιρία να εργαστούν σε τομείς εκτός της διασκέδασης και της σεξεργασίας. Υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα και εξαιρέσεις που, όμως, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Βοήθησε το νομικό κομμάτι της ταυτότητας-όταν η ταυτότητά σου λέει Μαρία Παπαδοπούλου, είσαι η Μαρία Παπαδοπούλου, τόσο απλά.

Βέβαια, όπως έχω ξαναπεί, και αυτό ενέχει κάτι το κακοποιητικό: ένας δικαστής να αποφασίσει αν εγώ ή η οποιαδήποτε είμαστε γυναίκες για τα μάτια του κράτους. Σε άλλες χώρες, κάνεις απλώς μια αίτηση στο ληξιαρχείο. Με τα νέα παιδιά το πράγμα δείχνει να αλλάζει: σπουδάζουν, διαπρέπουν, κάτι πάει να δείξει ότι αλλάζει, έχουμε βέβαια πολύ δρόμο ακόμα.

Στην περίπτωσή μου, στα χρόνια που ξεκινούσα την ενηλικίωσή μου, την δεκαετία του ‘80 ας πούμε, ήταν απολύτως αδύνατο να βρει ένα τρανς άτομο την δουλειά που αγαπά και να την κάνει.

Γεννήθηκα στο σπίτι μου, και όχι στο νοσοκομείο, σε ένα χωριό στην Πιερία. Όταν η οικογένειά μου πρωτοήρθε Αθήνα, ζήσαμε μερικά χρόνια στην Ακαδημία Πλάτωνος. Μιλάμε για την δεκαετία του ‘70, λίγο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήταν μια άλλη Αθήνα τότε, πολύ όμορφη, με τρόπο διαφορετικό από τον σημερινό.

Η ατυχία και η ευτυχία με μένα και με την γενιά μου είναι ότι προλάβαμε και ζήσαμε την συγκλονιστική δεκαετία του ‘80 και του ‘90 και, ύστερα, έσκασε η τεράστια αλλαγή που ήρθε σε όλον τον πλανήτη: τα κινητά τηλέφωνα, το Internet άλλαξαν πάρα πολύ τα δεδομένα και στην προσωπική μας ζωή, και στο θέμα ορατότητας. Έφεραν πολλά καλά και πολλά κακά μαζί.

Αλλά, ας πούμε, θυμάμαι νοσταλγικά καμιά φορά τα χρόνια που έβγαινες έξω στο κρύο για να τηλεφωνήσεις στον καλό σου ή σε έναν φίλο από το περίπτερο…

Άφησα το πατρικό μου γύρω στα 18 με 19 μου χρόνια, έχοντας ήδη ξεκινήσει να αλλάζω εμφανισιακά. Είχα καταλάβει τι συμβαίνει με μένα από πολύ μικρή ηλικία. Από τα 15 είχα κάνει την…αποκάλυψη, η οποία για τους γονείς μου δεν ήταν αποκάλυψη, μάλλον επιβεβαίωση. Είχα ακούσει την μάνα μου να λέει στον πατέρα μου κάτι σε στιλ: “Αν τυχόν και πεις ή κάνεις κάτι στο παιδί, δεν θα φύγει αυτό από εδώ μέσα, εσύ θα φύγεις”. Ένιωσα πως έβγαζα φτερά εκείνη την στιγμή. Ένιωσα όμορφα.

Είχα χωρίσει τότε στα 15 μου με ένα μεγαλύτερό μου αγόρι και κλαίω, ακούω ερωτικά τραγούδια και, κάποια στιγμή, η μαμά μου μπήκε στο δωμάτιό μου και μου είπε ότι ξέρει τι γίνεται και ότι έχει καταλάβει τα πάντα. Μου ζήτησε, ξεκάθαρα, να μην την αφήσω έξω από αυτή την ιστορία. Δεν την άφησα, όντως, ποτέ.

Στο μεταξύ, από Ακαδημία Πλάτωνος όπου νοικιάζαμε, πήγαμε Κολωνό σε δικό μας σπίτι. Σιγά την διαφορά, αλλά, από την άλλη, ένιωθα κάπως σίγουρη και ασφαλής που είχαμε δικό μας σπίτι, μου παρείχε ένα είδος υπεροχής, ότι μπορώ να πω πια κάποια πράγματα που θέλω. Δεν ξέρω ακριβώς πώς λειτούργησε ψυχολογικά αυτό το πράγμα.

Με την αδερφή μου έχω σχέση ζωής, είναι άνθρωπός μου και νομίζω αυτό είναι κάτι πέρα από τον δεσμό του αίματος. Με τους δύο μου αδελφούς έχω πιο τυπικές σχέσεις, αλλά κυρίως λόγω συνθηκών και απόστασης, όχι λόγω των δικών μου αποφάσεων για το ποια είμαι και πώς ζω. Θα βρεθούμε στις γιορτές, σε κάνα τραπέζι, ζούμε την ζωή μας  χωρίς να ενοχλούμε ο ένας τον άλλο, κι ας έχουμε τις διαφωνίες μας. Δεν θα το άφηνε και η μάνα μας, άλλωστε, να δημιουργούσαμε πρόβλημα ο ένας στην ζωή του άλλου. Μεγαλώσαμε σε μια ξεκάθαρα μητριαρχική οικογένεια.

Με την μαμά μου έχουμε πολύ ιδιαίτερη σχέση και, με τον χαμό του πατέρα μου, νομίζω πως ήρθαμε ακόμα πιο κοντά.

Έφυγα σε τόσο μικρή ηλικία από το σπίτι μου, γιατί ένιωθα πως η παρουσία μου τους έξυνε πληγές: μιλούσε η γειτονιά, ακόμα κι οι συγγενείς… Ίσως να έκανα και λάθος, η αλήθεια είναι ότι αρκετά αργότερα κατάλαβα πόσο δυνατή ήταν η μάνα μου. Όχι ότι δεν θα είχε ακούσει πράγματα που την στενοχωρούσαν…

Καλοκαίρι στο χωριό οικογενειακώς θυμάμαι, εγώ κάπου στα 25, μια συγγενής που μόλις είχε χάσει τον μοναχογιό της σε τροχαίο, λέει στη μάνα μου ότι ο πόνος της δεν συγκρίνεται με τον δικό της γολγοθά, εννοώντας εμένα. Ξαναλέω: είχε μόλις σκοτωθεί το παιδί της.

Κοινώς, είπε δηλαδή, ότι καλύτερα νεκρός, παρά τρανς. Η μάνα μου αντέδρασε, φυσικά, είπε ότι αυτή το παιδί της το έχει και το ακουμπάει, “πώς τολμάς”, της είπε, “να μιλάς έτσι;”

Δεν έζησα εξ αρχής μόνη. Έκανα το βήμα της ανεξαρτητοποίησης με δύο παιδιά που ήμασταν μαζί στο σχολείο, τρανς επίσης. Ήμασταν μια αχώριστη τριάδα και γι΄ αυτό μάς λέγανε Αγγέλους τους Τσάρλι. Ο Τσάρλι μάς έλειπε, αλλά τον βρήκαμε μετά… Πιάσαμε ένα υπόγειο στο Κουκάκι. Δίπλα στην πιάτσα.

Σε μια σχολική γιορτή, ως ένδειξη ενόχλησής μου σε όλο το bullying και το κράξιμο που τρώγαμε, ένα πουκάμισο με χαλκομανία τους Αγγέλους του Τσάρλι. Ήταν μια άμυνα ή μια επίθεση που λειτούργησε νομίζω καλά. Σημειωτέον, άφησα το σχολείο στην πρώτη τάξη του λυκείου, γιατί δεν άντεχα άλλο συμπεριφορές καθηγητών και συμμαθητών.

Έτσι λόγιζα πάντως την αντίδρασή μου, μέσω της τέχνης ή μιας πράξης με θετικό πρόσημο. Δεν μπορούσαν να διανοηθώ να κάνω κακό σε άνθρωπο ή σε περιουσία ανθρώπου, να σπάσω, να καταστρέψω. Δεν ξέρω, ίσως αυτό να είναι φόβος ή ηττοπάθεια. Μετά, άλλαξαν τα πράγματα.

Γενικώς, σε αυτήν την ζωή είπα πολλά “ναι” που δεν τα εννοούσα, για να είμαι αρεστή και να με δέχονται. Πλέον, έχω φθάσει στο άλλο άκρο και λέω πολλά “όχι”.

Έχω κάνει τόσα σεξ στην ζωή μου που δεν τα γούσταρα. Ήταν κι η δουλειά στην μέση… Αλλά, δεν ήξερα εξ αρχής ότι και στην δουλειά μου μπορούσα και μάλιστα δικαιούμουν να επιλέξω.  Την πλήρη φυλομετάβαση την έκανα έξι χρόνια αφού βγήκα στην δουλειά, στον δρόμο, στην Συγγρού-πάντως, τότε, μαζεύαμε χρήματα, αν και είχαμε αρκετές υποχρεώσεις με τα έξοδα του σπιτιού και όσα χρειαζόμασταν για την δουλειά, ρούχα, μακιγιάζ…

Στα 17 μου ξεκίνησα με τακούνια και  περούκα. Η επέμβαση ήταν κάτι σαν αναβάθμιση. Άρχιζες μετά να δουλεύεις σε οίκο ανοχής ή όπου ήθελες. Μετά από κάποια χρόνια και αφού το επεξεργάστηκα και το σκέφτηκα, αποφάσισα να κάνω και εγώ την επέμβαση. Στην Καζαμπλάνκα την έκανα. Αφού έγινε, δούλεψα σε οίκους ανοχής στο Μεταξουργείο ή στη Φυλής. Δούλεψα πολύ και στην επαρχία, ξαναγύρισα στην Αθήνα αργότερα, σε studio. Στο τέλος, δούλεψα με αγγελίες στο σπίτι.

Στο ξεκίνημά μου, δεν υπήρχαν ευκαιρίες για άλλες δουλειές. Σέρβις τότε έκαναν μόνο άντρες. Πέρασα κάποια φεγγάρια από μαγαζιά με ρούχα και υφάσματα, ως πωλήτρια. Η δουλειά μου, ας μην κρυβόμαστε, ήταν στο σεξ. Κι όταν με ρωτούσαν τι δουλειά κάνεις στις κοινωνικές συναναστροφές, εκεί να δεις… Τι να έλεγα; Είχα ψάξει τα πάντα σχετικά με διάφορα επαγγέλματα για να μπορώ να είμαι πειστική. Μια παγίδα κι αυτή.

Ερωτεύτηκα και με ερωτεύτηκαν. Μπήκα σε οικογένειες, ζούσα σε καθεστώς σχέσης. Συχνά, κάποιοι έβλεπα ότι είχαν όνειρα για κάτι παραπάνω. Φοβόμουν να τους πω ότι είμαι τρανς (δεν ήξερε και τότε ο κόσμος τι ακριβώς είναι όλο αυτό) και έλεγα πως είμαι γυναίκα, κορίτσι. Από μια άποψη, την αλήθεια έλεγα. Γιατί αυτό ήμουν και είμαι. Κάτι με έτρωγε όμως, συχνά δεν αισθανόμουν έντιμη απέναντί τους.

Είχα και τον φόβο μήπως το καταλάβει ο εκάστοτε σύντροφός μου, μήπως κάποιος του το πει ή μήπως πάθει επιφοίτηση ένα πρωί και δει την πραγματικότητα. Ήμουν ανήσυχη πολλές φορές σχετικά με αυτό το θέμα. Έλεγα, “τι θα κάνω, θα με σκοτώσει ή θα με απορρίψει”. Κι ύστερα, έφτασα κάποια στιγμή, στο άλλο άκρο. Από τις πρώτες κουβέντες μιας γνωριμίας, το έλεγα. “Χαίρω πολύ, είμαι η Άννα, είμαι τρανς”. Κι ήμουν πιο ήσυχη έτσι.

Μία φίλη μου τρανς παντρεύτηκε Χανιώτη ποδοσφαιριστή, πολύ ερωτευμένος μαζί της, που τον έδιωξαν από την ομάδα και αντιμετώπισε διάφορα ζητήματα στην προσωπική του ζωή. Πόσες είναι αυτές οι περιπτώσεις; Ελάχιστες.

Κι εγώ ακόμα, δεν ήμουν ανέκαθεν ανοιχτόμυαλη. Έχω υπάρξει έως και συντηρητική. Ας πούμε, δεν είχα αντιληφθεί πλήρως την διάκριση και την διαφοροποίηση ανάμεσα στις έννοιες σεξουαλικός προσανατολισμός (με ποιον επιθυμούμε να συνευρεθούμε σεξουαλικά) και ταυτότητα φύλου. Ας πούμε, μια τρανς γυναίκα μπορεί να προτιμά να πλαγιάζει με γυναίκες. Τόσο απλά.»

Από δράση της Red Umbrella

Η κακοποίηση των σεξαργατ(ρι)ών και ο βιασμός της Άννας

Για έναν άνθρωπο είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να βγει και να μιλήσει για κάποια κακοποίηση που έχει υποστεί-ακόμα περισσότερο, είναι για κάποιον άνθρωπο που εργάζεται στο σεξ. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο σεξ είναι γυναίκες.

“Εμένα θα πιστέψουν; Την πουτάνα;”, σκέφτεται κάποια. “Αν είχαμε μητριαρχία ή, εν πάση περιπτώσει όχι πατριαρχία, θα συνέβαιναν αυτά; Ίσως όχι, τολμώ να σκεφτώ”, λέει η Άννα Κουρουπού.

“Πιο παλιά, μου φαινόταν κάπως υπερβολικός ο χαρακτηρισμός λειτούργημα για την σεξεργασία. Τώρα τελευταία, το έχω πιστέψει για τα καλά, σκεπτόμενη όλον αυτόν τον χρόνο, άτομα που βγαίνουν στον δρόμο ή κλείνουν ιντερνετικά ραντεβού με κίνδυνο την υγεία τους, την ίδια τους την ζωή-κάποια είναι και ευάλωτες ομάδες. Και πες ότι κακώς το κάνουν και ρισκάρουν. Οι πελάτες που βρίσκουν; Υπάρχει τρομερή ζήτηση και με το κλείσιμο των σπιτιών πολλοί άνδρες είχαν πρόβλημα, ήταν μέρος της ρουτίνας τους σε εβδομαδιαία, μηνιαία και, σπανιότερα, καθημερινή βάση.

Ύστερα, σκέφτηκα πόσους ανθρώπους έχω συναντήσει σαν πληρωμένη γυναίκα, που εκείνη την στιγμή της ζωής τους δεν είχαν άλλη δυνατότητα για διάφορους λόγους.”

Φυσικά, αυτή η δουλειά έχει στιγμές που δεν μπορείς να προβλέψεις ή μάλλον εύχεσαι να μην μπορείς να φανταστείς. Στιγμές υποτίμησης, ασέβειας, κακοποίησης, πόνου. Στο βιβλίο της Άννας Κουρουπού, “Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;”, υπάρχει ένα απόσπασμα, το οποίο περιγράφει τον βιασμό της:

«Γελούσαν σαν παρανοϊκοί. Σε λίγα λεπτά έμεινε εντελώς γυμνό (σ.σ. τότε ακόμη η Άννα ήταν ένα αγόρι που ανακάλυπτε τον εαυτό του), ένιωθε άγρια αγγίγματα σε όλο του το σώμα. Άκουσε φερμουάρ να ανοίγουν χωρίς να μπορεί να δει και πολλά πράγματα. Ένα γκρι δάπεδο και ρούχα να πετιούνται σωρό, ολόγυρα. Ο πρώτος τού άρπαξε το κεφάλι και το έσπρωξε προς τα κάτω. Προσπάθησε να φέρει αντίσταση, μα δεν κατάφερε απολύτως τίποτα. Ένα πνίξιμο στον λαιμό και δάκρυα ποτάμια. Και δεκάδες δάχτυλα να το αγγίζουν. Τα περισσότερα άγαρμπα. Ένα δυνατό τσούξιμο πίσω».

Το βιβλίο της Άννας έχει εξαντληθεί-σύντομα, θα κυκλοφορήσει ξανά σε ανανεωμένη έκδοση

Πίσω στο σήμερα, η Άννα έχει την δύναμη να το επαναφέρει ψύχραιμα στην συζήτηση-πάνε χρόνια που έχει γράψει αυτό το βιβλίο, άρα το έχει βγάλει από μέσα της. Φυσικά, η πληγή δεν επουλώνεται έτσι απλά. Επίσης, η μόνη πληγή που έχει υποστεί δεν έχει προέλθει από την πράξη του βιασμού.

Η ίδια λέει:

“Έχω υποστεί κακοποίηση εντός και εκτός δουλειάς. Άσχημες κουβέντες, να περνάει ο κάθε άσχετος από μπροστά μου, από μπροστά μας, τα χρόνια του δρόμου, να λέει ότι θέλει, να φτύνει, να πετάει καρφιά(μου έχει συμβεί και αυτό). Η ζωή ενός ατόμου που τα υπόκειται όλα αυτά για χρόνια είναι δύσκολη. Για να αντέξει, φτιάχνει μια χάρτινη, έστω, πανοπλία και συνεχίζει να πορεύεται. Βέβαια, την μπουνιά  δεν την αντέχει, γιατί σιδερένια πανοπλία δεν υπάρχει.

Το κακό είχε και έχει πολλές εκδοχές. Όμως, εκείνα τα χρόνια, χωρίς social, χωρίς καθόλου ορατότητα στην κοινωνία, το περνούσες σχεδόν μόνος, αν όχι απολύτως μόνος.

Και δεν μιλώ μόνο για τους τρανς, τους γκέι, τις πουτάνες, για άτομα απομακρυσμένα από φίλους και οικογένεια κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία. Μιλώ και για μια κοπέλα σε ένα χωριό, σε ένα σπίτι. Σιγά μην έβγαινε το άλλο πρωί να πει “ο τάδε με βίασε”. Κρατούσαμε πολλά μέσα μας, ως κοινωνία, θαμμένα για χρόνια.

Έχω την άποψη ότι ο βιασμός είναι άλλο πράγμα από την σεξουαλική παρενόχληση ή την εν γένει κακοποιητική συμπεριφορά. Όλα πονούν, απλώς ο βιασμός είναι αλλού-καταστρέφει ζωές, αλλάζει ψυχές για πάντα.

Τόσο οριακό συμβάν είναι ένας βιασμός που αυτό το σκηνικό με τα εφτά άτομα το οποίο γράφω και στο βιβλίο αδυνατώ να το επαναφέρω καθαρά στη μνήμη μου, έχω θολές αναμνήσες γύρω από αυτό. Για το πριν, θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια, για το μετά επίσης, την μία ώρα του βιασμού δεν την θυμάμαι σχεδόν καθόλου…

Νομικά δεν κινήθηκα ποτέ, φυσικά. Δεκαπέντε χρονών ήμουνα…Ούτε στη μάνα μου δεν το είπα. Το έμαθε διαβάζοντας το βιβλίο και νομίζω πως το έχει ξεχάσει, καθώς δεν το αντέχει. Όταν πρωτοπήρε το βιβλίο στα χέρια της, με πήρε τηλέφωνο και ούρλιαζε. Ναι, αυτό το θυμάμαι!

Φωτογραφία από παλαιότερη συνέντευξη της Άννας Κουρουπού στο Oneman.gr

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, πάντως, και η συζήτηση (και διεκδίκηση) γύρω από αυτά από πολιτεία ή πολίτες δεν έχουν ώρα και στιγμή. Κάθε ώρα είναι κατάλληλη για μια Βουλή να συνεδριάσει για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην υιοθεσία, κάθε ώρα είναι σωστή για μια γυναίκα να βγει και να καταγγείλει μια κακοποιητική συμπεριφορά…

Νιώθω την ανακούφιση των θυμάτων που βγαίνουν και μιλούν, την λύτρωσή τους. Μοιάζει να σπάει μια κανάτα και το νερό τρέχει από μέσα της ελεύθερο. Οι άνθρωποι που τολμούν να βάζουν γελαστές φατσούλες σε αναρτήσεις σχετικές ή να παίρνουν στην πλάκα ειδήσεις σαν αυτές, χωρίς να θέλω να τους δικαιολογήσω, τελούν υπό μούδιασμα ή κάτι μέσα τους, σαν άμυνα, αρνείται να το πιστέψει. Δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να χαίρεται με την αφήγηση ενός τραύματος ανεπανάληπτου, σαν αυτά που ακούσαμε και διαβάσαμε όλον αυτόν τον καιρό.

Ούτε χρειάζεται βέβαια να το έχει περάσει κάποιος αυτό το πράγμα για να νιώσει τον πόνο του άλλου. Υπάρχει, γαμώτο μου, και κάτι που λέγεται ενσυναίσθηση… Ή μήπως δεν υπάρχει;

Όσο για εκείνους που διαπράττουν την κακοποίηση, είμαι σίγουρη ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κάνουν εκείνη την στιγμή. Ότι παραβιάζουν το σύνορο ενός ανθρώπου που με την στάση του, το πρόσωπό του, συχνά και την φωνή του, τους λέει “όχι”. Είναι η εξουσία για μένα ξεκάθαρος λόγος και θέση για να το κάνει κάποιος αυτό το πράγμα.

Έχουμε ακούσει ποτέ ζητιάνος να βιάσει; Κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, κάτι αδικαιολόγητο μεν, αλλά που έχει αιτιολογία, θα σκεφτόμουν ότι είναι κάποιος πεινασμένος από όλα στη ζωή, περιορισμένος από όλα, κάποιος που ξεσπά. Ασυγχώρητος, αλλά κάπου η ψυχολογία μπορεί να κατανοήσει, ας πούμε.

Ο άλλος που έχει όλα τα καλά, την ζωή του σε μία σειρά, τα πράγματα που ονειρεύτηκε, ασχολείται με την τέχνη του, είναι πασίγνωστος, τον αγαπάει ο κόσμος… Εκεί δεν καταλαβαίνω. Ή μάλλον, καταλαβαίνω. Και πονάω, και παραξενεύομαι, και αγριεύομαι. Εννοείται πως άνθρωποι σαν εμένα ήμασταν ανέκαθεν εξοικειωμένοι με τον πόνο των κακοποιητικών ενεργειών και των βιασμών και των προσβολών-εμείς τα έχουμε ζήσει στο πετσί μας.

Τώρα, τα είδαν φάτσα φόρα και οι Άλλοι, οι…νορμάλ, οι διαπρεπείς και οι οικογενειάρχες. Εύχομαι να ανοίξουν πραγματικά μάτια, αυτιά και ψυχές.”