Εφιάλτης στον Παράδεισο

Ηεπισήμανση ότι το ελληνικό κράτος ενίοτε ακροβατεί πάνω στο σχοινί που διαχωρίζει τη λογική από την παράνοια και πολύ συχνά πέφτει στη δεύτερη έχει τέτοια προϊστορία που η οποιαδήποτε επιστροφή σε αυτή την κατάσταση κινδυνεύει από την πλευρά της να πέσει στην παγίδα της επανάληψης και τελικά του μπανάλ. Ομως είναι τόσο παράξενες, σχεδόν κινηματογραφικές, οι ιστορίες που ενίοτε μπορείς να ακούσεις, που τελικά δεν μπορείς παρά να υποκύψεις στον πειρασμό και να  επανέλθεις σε αυτήν τη δίχως τέλος δοκιμασία των αντοχών του πολίτη από το κράτος  (ας μου επιτραπεί εδώ η παράφραση του τόσο εύστοχου σχολίου του Γεωργίου  Σεφέρη, ο οποίος φεύγοντας κάποτε από τη θρυλική ταβέρνα του Βασίλαινα στα νότια προάστια, της οποίας το μενού αποτελούνταν από 14 πιάτα, το ένα μετά το άλλο, είχε πει: «όταν ο εστιάτορας δοκιμάζει τις αντοχές του πελάτη»).

Η ιστορία μού μεταφέρθηκε από γνωστό μου επιστήμονα – το όνομά του δεν έχει σημασία – τον οποίο έχω κάθε λόγο να πιστέψω διότι στην κατοχή του βρίσκονται όλα τα σχετικά έγγραφα που επιβεβαιώνουν την αλήθεια της. Ολα ξεκίνησαν πριν από 23 χρόνια, όταν ο γνωστός μου αγόρασε ένα οικόπεδο στο πανέμορφο νησί της Ανδρου, μακριά από την τουριστική περιοχή της και προσβάσιμο μέσω ενός από τους γνωστούς κακούς χωματόδρομους που θα συναντήσουμε σε κάθε γωνία της ελληνικής γης με πρόσβαση στη θάλασσα. Εκεί έχτισε ένα petite maison élégante (μικρό κομψό σπιτάκι – καθότι της γαλλικής κουλτούρας και φινέτσας). Μονώροφο, με νησιώτικα χρώματα – άσπροι τοίχοι, μπλε παράθυρα – χωρίς υπερυψωμένα υπόγεια και τις λοιπές γνωστές παρεκκλίσεις από τον οικοδομικό κανονισμό (είδα τη φωτογραφία του οικήματος). Ο γνωστός μου μού παρουσίασε αντίγραφα των εγγράφων και πράγματι είναι σε όλα υποδειγματικά νόμιμος: διοικητική πράξη από το Δασαρχείο Σύρου ότι το οικόπεδο δεν είναι δασικό, νόμιμη άδεια από την πολεοδομία για 94 τ.μ., νόμιμη ηλεκτροδότηση από τη ΔΕΗ κ.ο.κ.

«Ηταν η εκπλήρωση ενός ονείρου ζωής» μου είπε, «να απολαμβάνω το ελληνικό αρχιπέλαγος που τόσο δόξασε ο Οδυσσέας Ελύτης» (και με το οποίο πάλεψε ένας άλλος Οδυσσέας, εκείνος του Ομήρου, να προσθέσω από την πλευρά μου).

Είκοσι τρία χρόνια αργότερα λοιπόν τι γίνεται; Το ελληνικό κράτος αναρτά δασικούς χάρτες για την Ανδρο και το οικόπεδο του γνωστού μου, το καθ’ όλα νόμιμο και αγορασμένο με χρήματα που κοπίασε για να αποκτήσει, χαρακτηρίζεται, βάσει των χαρτών αυτών, «χορτολιβαδική έκταση». Οπότε ο γνωστός μου καλείται σήμερα να αποδείξει ότι η ιδιοκτησία του δεν αποτελεί δασική έκταση. Μα οι κρατικές διοικητικές πράξεις του αρμόδιου Δασαρχείου που αφορούν αυτό το οικόπεδο και έγιναν νομότυπα εδώ και… 23 ολόκληρα χρόνια δεν σημαίνουν κάτι; Και πολύ φυσικά ακολουθούν τα συμπαρομαρτούντα: τοπογράφοι, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, έξτρα έξοδα και έξτρα άγχος, σαν να μην μας έφτανε αυτό που ζει όλος ο πλανήτης λόγω της πανδημίας…

Α, και να μην το ξεχάσω! Υπάρχει και ένα τρόπον τινά «αίσθημα ομηρείας», καθώς όπως καταλαβαίνουμε όλοι, μέχρι να ξεκαθαριστεί το (ούτως ή άλλως ξεκάθαρο) θέμα και να διευθετηθεί η «εκκρεμότητα», δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε αγοραπωλησία ή γονική δωρεά του ακινήτου.

Ωραίες λέξεις όπως «πρόδηλα σφάλματα», που θα ακουστούν από τους αρμοδίους κυβερνητικούς εκπροσώπους οι οποίοι θα επιβεβαιώσουν ότι με την ανάρτηση των σχετικών πράξεων τέτοιου είδους ζητήματα λύνονται αμέσως, στην πράξη δεν ισχύουν. Τόσο ο συμβολαιογράφος όσο και ο τοπογράφος που ο γνωστός μου συμβουλεύτηκε του είπαν ότι θα πρέπει να περιμένει μεγάλη ταλαιπωρία μπροστά του, όπως εξάλλου θα συμβεί και σε όσους βρίσκονται σε παρόμοια θέση – και δεν είναι λίγοι.

Ασε δε το άλλο. Βάσει των νέων χαρτών, η Ανδρος αποτελείται πλέον κατά… 80% από δασικές εκτάσεις! Μα μιλάμε για την Ανδρο ή τον Αμαζόνιο; «Και να σκεφτεί κανείς ότι τα μόνα δέντρα που υπάρχουν στην περιοχή είναι αυτά που φυτέψαμε εγώ και οι γείτονές μου» μου είπε ο γνωστός μου κλείνοντας με τον πιο στενάχωρο τρόπο αυτή την ιστορία αδικίας που για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνει ότι όλοι οι Ελληνες έχουμε την τύχη να ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, της οποίας ωστόσο το κράτος ταλαιπωρεί καθημερινά τον πολίτη.