Το καλύτερο, νομίζω, από όσα παρακολουθήσαμε στο επετειακό διήμερο των διακοσιοστών γενεθλίων της ανεξαρτησίας μας ήταν ο Κάρολος και, ειδικά, η ομιλία του στο Προεδρικό. Την εντύπωση αυτή σχημάτισα, αφού μίλησα με αρκετό κόσμο και μάλιστα με πρόσωπα που δεν διάκεινται φιλικά ή, τέλος πάντων, δεν αισθάνονται άνετα με τον θεσμό που εκπροσωπεί.

Δεν ήταν τόσο ο στίχος του Σολωμού, τον οποίο απήγγειλε στα ελληνικά – αυτό είναι πια μια καθιερωμένη χειρονομία αβρότητας από υψηλούς προσκεκλημένους και δεν εξέπληξε ιδιαιτέρως. Ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου πραγματικά συγκίνησε, κυρίως επειδή το ύφος και ο τρόπος της εκφώνησης σε έπειθαν ότι αυτά που έλεγε και τα πίστευε και τα αισθανόταν. Με τη γνησιότητά του κέρδισε το ακροατήριο. Μετά από αυτό, νομίζω ότι όλοι είμαστε πια μοναρχικοί, όσον αφορά τη Βρετανία.

Φαντάζομαι όμως ότι και ο Κάρολος πρέπει να πρόσεξε τη μεγάλη διαφορά εν σχέσει με την προηγούμενη επίσκεψή του προ τριετίας. Βρήκε άλλη Πρόεδρο, άλλον Πρωθυπουργό, άλλη μαγειρική, άλλο διάκοσμο, άλλους τρόπους. Στο επίσημο δείπνο της Τετάρτης όλα έδειχναν ότι η Ελλάδα πολιτισμικά έχει ενταχθεί ξανά στη Δύση. Παρότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε τις εντυπώσεις που του άφησε η αναπόφευκτη σύγκριση με το παρελθόν (μόνον η δούκισσα της Κορνουάλης και ο γραμματέας του μπορούν να το ξέρουν αυτό), ωστόσο το υπαινίχθηκε σχολιάζοντας ευμενώς την ανακαίνιση του Μαξίμου, που επιτέλους σουλουπώθηκε.

Μόνον ο Τσίπρας είχε απομείνει στο δείπνο της Τετάρτης ως θλιβερή υπόμνηση του παρελθόντος. Ο μόνος εκεί μέσα χωρίς γραβάτα, αλλά με σινιέ μανικετόκουμπα. Φαίνεται ότι νόμιζε, ο καημένος, ότι μια πινελιά πολυτέλειας ήταν αρκετή για να αντισταθμίσει τη χοντράδα της απρέπειας.

Η απουσία της συζύγου του – σωστότερα, της συντρόφισσσάς του – προξένησε απορίες, δεδομένου ότι την προηγούμενη φορά η κ. Περιστέρα είχε πρωτοστατήσει στο δείπνο προς τιμήν του Καρόλου, ένα δείπνο που θύμιζε περισσότερο πάρτι. Τη θυμόμαστε μάλιστα τότε να χαριεντίζεται με τον διάδοχο του βρετανικού θρόνου και να τον πιάνει (φιλικά…) από τον ώμο, λες και επρόκειτο για κολλητάρι από την ΚΝΕ. Η δικαιολογία που έδωσε, ότι δεν ήθελε να παρευρεθεί επειδή δεν είχε εμβολιασθεί, θα ήταν βάσιμη, αν την επομένη δεν απουσίαζε και από την παρέλαση. Υποθέτω ότι η πραγματική αιτία της απουσίας της ήταν μάλλον η ενόχλησή της με τον εθνικό χαρακτήρα της γιορτής. Εκτός αν ντρεπόταν επειδή ο σύζυγός της ήταν ο μόνος χωρίς γραβάτα, που το θεωρώ λογικό μεν αλλά απίθανο…

ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ

«Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, ακούμε συχνά να γίνεται λόγος για «εθνική ενότητα» και «εθνική ομοψυχία». Μάλιστα ορισμένοι επικαλούνται γι’ αυτό και το «αθάνατο κρασί του ’21». Είναι όμως έτσι; Στην πραγματικότητα, όπως αποδεικνύεται από τη μελέτη της Ιστορίας της Επανάστασης του 1821, αλλά και απ’ όλη την Ιστορία της ανθρωπότητας, η «εθνική ενότητα» δεν υπήρξε ποτέ και ούτε είναι δυνατό να υπάρξει σε συνθήκες ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων και πάλης». Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το μήνυμα του Δημήτρη Κουτσούμπα για την επέτειο και, κατά τη γνώμη μου, επιβεβαιώνει την άποψη ότι το μεγαλύτερο δυστύχημα της πολιτικής ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι το ΚΚΕ.

Ωστόσο, εκτός από την τραγωδία, στην Ελλάδα γεννήθηκε και η κωμωδία, εξού και στον δημόσιο βίο μας έχουμε την τάση να συνδυάζουμε τα δύο είδη στη μορφή της ιλαροτραγωδίας. Αυτός είναι και ο λόγος, πιστεύω, για τον οποίο το μήνυμα του Κουτσούμπα κατέληξε με μια πινελιά ιλαρότητας: «Αν η αστική – απελευθερωτική Επανάσταση του 1821 γέννησε το ελληνικό αστικό κράτος, η Σοσιαλιστική Επανάσταση στον 21ο αιώνα θα γεννήσει εκείνο το κράτος, στο οποίο θα πάψει – οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά – η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που θα ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όλους τους πόθους των εργαζομένων και της νεολαίας». Καλά κρασιά ή, μάλλον, κρασά…

Headlines