Οι αυλάρχες της χοντροκοπιάς

Στο αυτοκίνητο, κάνοντας ραδιοφωνικό zapping έπεσα πάνω στην εκπομπή φίλου που τόλμησε να σχολιάσει με χαλαρό ύφος και μουσική υπόκρουση, στα παραλειπόμενα της Εθνικής Εορτής  την  «καλή» εντύπωση που άφησε ο πρίγκιπας Κάρολος που μας επισκέφτηκε.

Πριν φτάσω στις αντιδράσεις περι Καρόλου, θα σας πω πως δεν ήταν λίγοι «οι ακριβοδίκαιοι»  ακροατές του- που έσπευσαν να εκφραστούν  για τη  γιορτή- διοτι σαν να μην τους άρεσε …όμως πού μπορεί κανείς να βρει «το κακό» σε έναν τέτοιο εορτασμό; Μαλλον πρόκειται για κοινωνικό, πολιτικό «τικ» αντίρρησης και θα ήταν χρήσιμο για τις ζωές μας, ίσως, να συνηθίσουμε πως ανεξαρτήτως διοργάνωσης και διοργανωτών, εφόσον δεν έχουμε χούντα που έκανε εορτές με περικεφαλαίες και χλαμύδες,  μια γιορτή για τα 200 χρόνια από το 1821 είναι σημαντική και η Ελλάδα  προβλήθηκε. Αν δεν υπάρχει κάτι κραυγαλέα, εσκεμμένα  προσβλητικό σε έναν εορτασμό -και σπανιότατα αυτό συμβαίνει διεθνώς – γιατί να μην μένουμε στο εορταστικό της υπόθεσης;

Δεν είναι μπουφές ξενοδοχείου όλα τα πράγματα για να τα συζητάμε με κριτήρια «γούστου» και τελικά τι σχέση έχουν οι εθνικοί εορτασμοί  με τα γουστόζικα;

Φυσικά υπήρξε η παραδοσιακή γκρίνια για τα έξοδα που θα μπορούσαν να «αγοράσουν», κρεβάτια ΜΕΘ και αξίζει  ίσως να αναλογιστεί κανείς πως αυτή η γκρίνια εκφράζεται στην δεδομένη χρονική στιγμή, όπου έχουμε πλέον όλοι καταλάβει πως οι ζωτικής σημασίας  ΜΕΘ χρειάζονται εκτός από εξοπλισμό και εξειδικευμένους  γιατρούς ενταγμένους στο σύστημα των ΜΕΘ  που δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν όταν ξεσπά, μια φορά στα εκατό χρόνια, πανδημία.

Θα επιστρέψω όμως στην ραδιοφωνική εκπομπή που άκουγα, διότι ο παραγωγός θεώρησε πως ήταν αξιο σχολιασμού , το πώς ο πρίγκιπας Κάρολος ,εκπαιδευμένος από γεννησιμιού του για κάτι τέτοια, ήταν ο μόνος που σηκώθηκε και παρέμεινε όρθιος μέχρι να κάτσει η Προέδρος της Δημοκρατίας στη θέση της…

Σαφώς ο Κάρολος δεν ήταν ο πρωταγωνιστής της ημέρας, ούτε είχε πέρα από τα εθιμοτυπικά ιδιαίτερη βαρύτητα η παρουσία του έσπευσαν ωστόσο που λέτε, οι ακροατές να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους: «Το να σηκωθεί ,δεν αναφέρεται στο πρωτόκολλο» (θα ήταν φαντάζομαι αυλάρχης ο συγκεκριμένος). «Αυτές οι κινήσεις είναι σεξιστικές» (ποιος ξέρει πως έφτασε σ αυτό το συμπέρασμα; ). «Οι  καλοί τρόποι είναι «ελιτίστικες σαχλαμάρες»  ή σύμφωνα με άλλον ακροατή «μικροαστικές συνήθειες» (πιο σνομπ αυτός) ή πως «κακώς ο Πρίγκιπας σηκώθηκε διότι αυτά δεν τα έχουμε εδώ».

Όμως ένας άντρας σηκώνεται -εφόσον ακολουθεί τέτοιους κανόνες συμπεριφοράς και είναι κάτι που κάνει, όταν σηκώνεται και μέχρι να κάτσει μια κυρία στη θέση της. Μια κυρία, αντιθέτως παραμένει βιδωμένη στη καρέκλα  της και δεν σηκώνεται για κανέναν, παρα μόνον για μια ηλικιωμένη γυναίκα που σέβεται πολύ και έτσι προκύπτει, κατά την άποψη μου,  μια ωραία «διαφορά» στη ζωή!

Πως μπορεί να θυμώνει κανείς με τους καλούς τρόπους; Τι είναι οι τρόποι ευγενείας πέρα από ένα λιπαντικό εναντίον της τραχύτητας των σχέσεων των ανθρώπων;

Δεν τα κατάλαβα ποτέ αυτά τα άμεσα αντανακλαστικά που έχει ένα ποσοστό του κοινού σε οτιδήποτε παραπέμπει σε ένα κώδικα -άλλης εποχής ενδεχομένως ή άλλης λογικής και δεν θα πω άλλης τάξης διότι όλοι ξέρουμε πως υπάρχουν γαϊδούρια high class και άνθρωποι απλοί βαθύτερα ευγενείς , που θα ανοίξουν μια πόρτα να περάσει μια κυρία ή ένας κύριος ή οποιοσδήποτε, όχι από δουλοπρέπεια , οπισθοδρομικές απόψεις ή σεξισμό αλλά επειδή έτσι έτυχε να λειτουργούν χωρίς να το προσπαθούν ή να το σκέφτονται διότι οι τρόποι , τους εντυπώθηκαν νωρίς και διέπουν την συμπεριφορά τους. Δεν είναι αριστοκράτες και γαλαζοαίματοι, όσοι  έχουν κανόνες  .Όπως δεν μπορεί να είσαι Μαντάμ Σουσού και να σνομπάρεις κάποιον που μπορεί να μην κρατάει τέλεια τα μαχαιροπίρουνα του γιατί  δεν ξέρει και δεν πειράζει που δεν ξέρει,  έτσι δεν μπορείς να απαξιώνεις ή να αντιπαθείς την αστική ευγένεια ή να την θεωρείς και ύποπτη διότι τότε εσύ γίνεσαι  ρατσιστής.

Ακόμη και αν δεν είσαι Κάρολος ,γιατί να σε ξενίζει  που ένας ξένος  πρίγκιπας, στο κάτω κάτω της γραφής έχει μια συγκεκριμένη χειρονομία για να δείχνει σεβασμό στην  Πρόεδρο της  Δημοκρατίας της χώρας σου; Ας είπε την Μπουμπουλίνα, «Πουλουμπίνα», ας ήταν οι πρόγονοι του από την πλευρά του πατέρα του  οι πιο αποτυχημένοι, βασιλιάδες.

Ο Κάρολος ήρθε, είπε αυτά που έπρεπε, στάθηκε κλαρίνο μόνος του, μέχρι και υπασπιστή που φόραγε «κιλτ» έφερε,  διότι με τρόπους και σύμβολα αποτελεί και ο ίδιος  αναπόσπαστο κομμάτι μιας παράδοσης- ενός στέμματος  που κρατάει αιώνες -ποιος θυμάται τώρα τι τους  έσυρε η Μέγκαν τις προάλλες…