Η πανδημία των αυτοεξαιρέσεων

Μπορεί να βολευτεί κανείς με την αριθμητική. Σε πόσες διαδηλώσεις συμμετείχε ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε 151. Πόσες βαπτίσεις έκανε ο Αδωνις Γεωργιάδης; Μία. Πόσοι ανταποκρίθηκαν στις 151 προσκλήσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Χιλιάδες. Πόσοι παρακολούθησαν το μυστήριο της μιας βάπτισης; Εξι μαζί με τον ιερέα. Οι δρόμοι, λέει ο υπουργός, ήταν γεμάτοι, αλλά η εκκλησία άδεια. Τι είναι λοιπόν όλος αυτός ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε γύρω από την κολυμβήθρα; Υποκρισία.

Οι αριθμοί δεν παραπλανούν. Ενδεχομένως να μην παραπλανά ούτε η συλλογιστική που επιστρατεύει αυτούς τους αριθμούς στην υπηρεσία της. Αν υπάρχει κάπου μια εστία υπερμετάδοσης, θα είναι εκεί όπου μαζεύονται οι πολλοί. Οχι στις εκκλησίες που μυρίζει λιβάνι, αλλά στους δρόμους όπου εκτός από καυσαέρια μυρίζει καμιά φορά και δακρυγόνα. Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται στη διασπορά του ιού. Βρίσκεται στη διασπορά των αυτοεξαιρέσεων. Στην αίσθηση πως οι κανόνες ισχύουν για τους πολλούς αλλά όχι για την κυβέρνηση που τους επιβάλλει και πως η άσκηση της ατομικής ευθύνης είναι χρέος των πολιτών αλλά όχι των κυβερνητικών αξιωματούχων.

Κάνουν διασπορά τρία-τέσσερα κρούσματα; Ασφαλώς όχι στον κόσμο των ιών. Αλλά στο σύμπαν της πολιτικής μια βόλτα με ποδήλατο στο Τατόι, μια συγκέντρωση του κόμματος στην Ικαρία, μια Τσικνοπέμπτη στη Helexpo, μερικά εμβόλια κομματικών στελεχών και μια βάπτιση στον Αγιο Διονύσιο μπορεί να φανούν σαν πανδημία ανομίας. Μπορεί να δώσουν την εντύπωση πως η κόπωση των περιοριστικών μέτρων έχει καταβάλει πρώτα εκείνους που έχουν επιφορτιστεί με την τήρησή τους. Πως οι κυβερνητικοί ξέμειναν από ανάσες και ψάχνουν μια ανάσα, πάντα κατ’ εξαίρεση, από τον καθαρό αέρα του βουνού έως τη βαριά ατμόσφαιρα ενός ναού.

Από αυτή την άποψη, δεν είναι η αριθμητική που μετατρέπει το έλασσον σε μείζον, αλλά η ανακολουθία. Και μπορεί να μην είναι θανάσιμη η πανδημία των αυτοεξαιρέσεων, είναι όμως το πρόδρομο σημάδι μιας φθοράς, την οποία καμία επικοινωνιακή διαχείριση δεν μπορεί να αποτρέψει. Οπως συμβαίνει με τη διασπορά του ιού, έτσι και με αυτή των αυτοεξαιρέσεων, έρχεται η στιγμή που είναι πολύ αργά για να κάνει κανείς οτιδήποτε – ακόμη και να πει πως η βάπτιση των έξι είναι ένα κατ’ εξαίρεση πταίσμα απέναντι στην έξη της αντιπολίτευσης να καλεί σε διαδηλώσεις των χιλιάδων.

Το βλέπει κανείς και χωρίς να ξεβολευτεί από τη βολή της αριθμητικής. Η καρδιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να χτυπάει πάντα σε εκείνο το «κινηματικό» 3% που μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του με ένα απλωμένο πανό στον δρόμο και μόνο. Αυτό κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν το μοναδικό κόμμα του δημοκρατικού τόξου στην Ευρώπη που καλεί τους πολίτες σε διαδηλώσεις. Αλλά τι κάνει αυτή η εξαίρεση από τον ευρωπαϊκό κανόνα αν προστεθεί στις κυβερνητικές αυτοεξαιρέσεις; Αυτό που έχει καταγραφεί ως «ελληνικός εξαιρετισμός». Και με το αριθμητικό πρόσημο να είναι πάντα αρνητικό…