Όλες οι μεγάλες στιγμές της ιστορίας, αυτές που ορίζουν το πραγματικό αποτύπωμα ενός τόπου και ενός λαού, σηματοδοτούνται και από ένα στοιχείο ηρωικό.

Συχνά μέσα στην εξιδανίκευση του παρελθόντος τείνουμε να θεωρούμε ότι σε εκείνες τις εποχές που θεωρούμε «ηρωικές», οι άνθρωποι ήταν κατά κάποιο τρόπο διαφορετικοί, πιο έτοιμοι να αρνηθούν το βόλεμά τους, να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο και να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για ένα ανώτερο ιδανικό.

Μόνο που εάν κοιτάξει κανείς την ιστορία, θα διαπιστώσει ότι αυτό μάλλον δεν ισχύει.

Δεν υπάρχει κάτι που κάνει τους ανθρώπους σε εκείνες τις στιγμές τόσο διαφορετικούς.

Μάλιστα, εάν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά το ιστορικό κλίμα μπορεί να διαπιστώσει ότι μάλλον προς την αντίθετη κατεύθυνση φαίνονταν να τείνουν τα πράγματα.

Τις παραμονές της επανάστασης όλοι αυτοί που στρατεύτηκαν στον αγώνα, θα μπορούσαν να είχαν απλώς κοιτάξει τη δουλειά τους. Και μάλιστα οι δουλειές πήγαιναν σχετικά καλά μέσα σε μια Οθωμανική Αυτοκρατορία που ήδη ήταν σε κρίση και άφηνε περιθώρια να αναπτύσσουν οικονομική δραστηριότητα και οι μη οθωμανικοί πληθυσμοί της.

Όμως, ήταν πολλοί που παρ’ όλα αυτά αισθάνθηκαν ότι δεν πήγαινε άλλο, που εμπνεύστηκαν από τον Θούριο του Ρήγα και το κάλεσμα της Φιλικής, αλλά και την πρόσκληση των αγωνιστών οπλαρχηγών. Και άφησαν οικογένειες και χωράφια και στρατεύτηκαν στον αγώνα με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπαγόταν.

Το ίδιο θα έλεγε κανείς και τις παραμονές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει, λίγα σχετικά χρόνια μετά τη φρίκη των χαρακωμάτων στη Δυτική Ευρώπη, αλλά και το βαρύ κόστος της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ούτε μπορεί να πει κανείς ότι ενέπνεε πολύ η δικτατορία του Μεταξά.

Όμως, όταν ήρθε η ώρα κανείς δεν δείλιασε. Οι ίδιοι άνθρωποι, που πριν ανησυχούσαν για πολύ πιο ταπεινά και καθημερινά θέματα και που μπορεί να ασφυκτιούσαν μέσα στη μεταξική δικτατορία και που ένιωθαν δέος για τη μορφή που έπαιρνε ο σύγχρονος πόλεμος, όταν ήρθε η ώρα την απόφαση την πήραν χωρίς δεύτερη σκέψη και πήγαν στο μέτωπο.

Κι όταν ήρθε η Κατοχή, πάλι οι άνθρωποι είχαν πολύ σημαντικά πράγματα να ασχοληθούν, ξεκινώντας από το να μην πεθάνουν από την πείνα και να αποφύγουν την οργή των κατακτητών. Κάποιοι, άλλωστε, εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία και κραυγάζοντας «Βάστα Ρόμελ», έκαναν περιουσίες στη μαύρη αγορά. Όμως, οι πιο πολλές και οι πιο πολλοί δεν δίστασαν.

Στην Αντίσταση πήγαν πάλι γιατί αισθάνθηκαν ότι οι στιγμές ήταν πολύ πιο σημαντικές από τις άμεσες ανάγκες τους και ας σήμαινε αυτό υπαρκτό κίνδυνο να εκτελεστούν.

Και αργότερα, ποιος θυμάται πια ότι τους νέους του Πολυτεχνείου λίγο καιρό πριν τους σχολίαζαν οι πιο παλιοί ως τη γενιά που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και τα σφαιριστήρια. Και όμως, όταν ήρθε η ώρα έγραψε και αυτή ιστορία με το δικό της ηρωισμό.

Και σήμερα δεν λείπουν οι ήρωες.

Τους βλέπεις πρώτα από όλα εκεί που σήμερα δίνεται η μεγάλη μάχη: στα νοσοκομεία. Γιατί μάχη είναι και όχι δουλειά να πρέπει να αναμετριέσαι με μια πανδημία, να παλεύεις να μη χάσεις τον ασθενή σου, να καταφέρεις να αντιστρέψεις την κατάσταση και να κερδίσεις άλλη μια παρτίδα με τον θάνατο.

Τους βλέπεις, όμως, έστω και έμμεσα εκεί που άνθρωποι επιμένουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, γιατί καταλαβαίνουν ότι από αυτό που κάνουν κρίνονται πολλά, ακόμη και εάν κανείς δεν τους το αναγνωρίζει. Σκεφτείτε τι σημαίνει ένα χρόνο τώρα, χιλιάδες άνθρωποι, από την καθαριότητα και τον κρατικό μηχανισμό μέχρι τις εφοδιαστικές αλυσίδες να μην διαλέγουν να «μείνουν σπίτι» γιατί χωρίς αυτούς οι υποδομές θα καταρρεύσουν.

Τους βλέπεις σε όλους αυτούς που αισθάνονται ότι αυτή τη στιγμή, τη γνώση τους, την επιστημονική τους κατάρτιση, την ερευνητική τους ικανότητα θα πρέπει να την θέσουν στην υπηρεσία των μεγάλων μαχών για την αντιμετώπιση της πανδημίας και την οικονομική ανασυγκρότηση.

Τους βλέπεις και σε όλες και όλους που αναμετριούνται με την οικονομική κρίση και την ανεργία και δεν βάζουν το κεφάλι κάτω και παλεύουν καθημερινά να τα φέρουν βόλτα, να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά τους, να μην παραιτηθούν από τον αγώνα.

Γι’ αυτό και επιμένω, δεν μας λείπουν οι ηρωίδες και οι ήρωες. Το ακριβώς αντίθετο.

Τα ιδανικά μας λείπουν και οι απτοί στόχοι για να βρει διέξοδο όλος αυτός ο καθημερινός ηρωισμός.

Headlines