25η Μαρτίου: Τελετή έναρξης ή λήξης;

Η συμπλήρωση ακριβώς 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 έκανε τη φετινή επέτειο παγκόσμιο θέμα.

Ιστορικά κτίρια και κτίσματα της υφηλίου φωταγωγηθήκαν γαλανόλευκα, ενώ χαιρετισμοί αρχηγών κρατών έφτασαν στην Αθήνα απ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Η Ελλάδα ξέχασε για λίγο τον κορωνοϊό και ασχολήθηκε με την άφιξη του γαλαζοαίματου πρίγκηπα της Βρετανίας Καρόλου, με τα εγκαίνια της Εθνικής Πινακοθήκης, το δείπνο των επίσημων καλεσμένων στο Προεδρικό Μέγαρο, την έπαρση της σημαίας στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και τη στρατιωτική παρέλαση.

Όμως, η πολυαναμενόμενη «25η Μαρτίου των 200 ετών» είναι πλέον παρελθόν.

Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα.

Για να είμαστε πιο ακριβείς, στην προχθεσινή επέτειο που, για να μην ξεχνιόμαστε, έγινε για να τιμήσουμε ως λαός, τη συμπλήρωση δυο αιώνων από την Επανάσταση του 1821, αυτά που τελικά μονοπώλησαν το ενδιαφέρον ήταν αν το ζιγκούνι της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη ήταν η ενδεδειγμένη ενδυματολογική επιλογή, αν το μενού του σεφ, κυρίου Λευτέρη Λαζάρου, στο δείπνο του Προεδρικού Μεγάρου, ήταν αντάξιο της περίστασης, και αν η αοιδός κυρία Αναστασία Ζαννή εκτέλεσε τον εθνικό μας ύμνο κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Λίγο πολύ αναμενόμενο. Έτσι κι αλλιώς έχουμε μία σχετική δυσκολία στο να εντοπίζουμε ποιο είναι το ουσιώδες και ποια τα παρελκόμενα.

Το πραγματικό δυστύχημα όμως θα είναι αν αντιμετωπίσουμε τους προχθεσινούς εορτασμούς όχι ως τελετή έναρξης για όσα θα θέλαμε να πούμε και να κάνουμε σχετικά με το 1821, αλλά ως μια τελετή λήξης.

Αν θέλουμε πραγματικά να γνωρίσουμε την ιστορική αυτή περίοδο, ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία.

Και μάλιστα, χωρίς τον ψυχαναγκαστικό βομβαρδισμό ρεπορτάζ, αφιερωμάτων, ντοκιμαντέρ και ταινιών πατριδογνωσίας που βιώσαμε τις τελευταίες ήμερες.

Η συμπλήρωση των 200 χρόνων μάς επιτρέπει, στους επόμενους μήνες, μελετώντας τα μικρά και μεγάλα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά τον Μάρτιο του 1821, να ερευνήσουμε, να συζητήσουμε και, αν υπάρξει λόγος, να διαφωνήσουμε για την ουσία της Επανάστασης του ’21.  Να συζητήσουμε για τους πρωταγωνιστές της, τους ήρωες και τους προδότες της. Για τις ημέρες δόξας αλλά και ντροπής. Για τις ιστορικές αλήθειες, τα πραγματικά γεγονότα, τους πολύτιμους αλλά και κάποιες φορές παραπλανητικούς λαϊκούς μύθους.

Θα μπορούσαμε να ξαναδούμε το 1821 πιο ψύχραιμα. Χωρίς τις στρεβλώσεις με τις οποίες, κατά καιρούς, διάφορες πολιτικές δυνάμεις, προς ιδίον όφελος, το παραμόρφωσαν βαθιά και μόνιμα.

Μπορούμε βέβαια να κάνουμε ό,τι κάνουμε κάθε χρόνο.

Να παραδεχτούμε πως η 25η Μαρτίου, είναι η ημέρα όπου γιορτάζονται ταυτόχρονα η τελετή έναρξης και η τελετή λήξης της ενασχόλησής μας με την Ιστορία του 1821.

Δικαίωμά μας είναι στο κάτω – κάτω να πούμε «Του χρόνου πάλι» και να επιστρέψουμε τον Μάρτιο του 2022, με αιχμή του δόρατος, τη σίγουρη και διαχρονική λύση του Δημήτρη Παπαμιχαήλ ως Παπαφλέσσα.