Η ιστοριογραφία πέραν του Ηροδότου (Μέρος Δ’)

Είναι αξιοσημείωτο ότι με τα δύο βιβλία της Ατθίδας ο Ελλάνικος δημιούργησε μιαν ιδιαίτερη παράδοση αττικής συγγραφικής δραστηριότητας.

Από αυτόν έως τον ιστοριογράφο Φιλόχορο, που συνέγραψε το δεκαεπτάτομο έργο του τον 3ο αιώνα π.Χ., εκτείνεται η σειρά των συγγραφέων που αποκαλούμε ατθιδογράφους.

Ο Ελλάνικος, που επιθυμούσε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο μύθο και την ιστορική παράδοση, κατάφερε να συγκροτήσει έναν κατάλογο των αθηναίων αρχόντων φθάνοντας έως την εποχή της βασιλείας.

Αξιοπρόσεκτα είναι, επίσης, τα βιβλία του Ελλάνικου για τους νικητές των Καρνείων (Καρνεονίκαι) και τις Ιέρειες της Ήρας στο Άργος, καθώς σε αυτά επιχείρησε να επιλύσει το πρόβλημα της χρονολόγησης των γεγονότων.

Στο πρώτο από τα δύο έργα του, ο κατάλογος των νικητών στους μουσικούς αγώνες των Καρνείων στη Σπάρτη χρησίμευσε ως χρονολογικός άξονας μιας ιστορίας της μουσικής και της λυρικής ποίησης.

Με το δεύτερο έργο του ο Ελλάνικος προσπάθησε να συγγράψει το πρώτο πλήρες ελληνικό χρονικό με άξονα τη θητεία των ιερειών της Ήρας στο Άργος.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο έθεσε τις βάσεις για τα συστηματικά χρονογραφικά έργα των Ελληνιστικών κυρίως Χρόνων.

Ως μαθητής του Ελλάνικου αναφέρεται ο Δαμάστης από το Σίγειο (τέλη περίπου του 5ου αιώνα π.Χ.), ο οποίος δεν περιορίστηκε σε μυθογραφικές, γενεαλογικές και εθνογραφικές αναφορές, αλλά συνέγραψε και ένα βιβλίο Περί ποιητών και σοφιστών.

Τέλος, όσον αφορά την ιστοριογραφία στην ελληνική Δύση, δύο είναι τα ονόματα που πρέπει να συγκρατήσουμε.

Το πρώτο είναι ο Ίππυς ο Ρηγίνος, ο οποίος εμφανίζεται στο λεξικό της Σούδας ως ο παλαιότερος ιστορικός της Μεγάλης Ελλάδας.

Το δεύτερο είναι ο Αντίοχος ο Συρακούσιος, ο οποίος καταπιάστηκε στο τελευταίο μάλλον τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ. με τη συγγραφή της ιστορίας της Σικελίας και της Ιταλίας, εμφανώς επηρεασμένος από τον Ηρόδοτο.

Η ιστοριογραφία πέραν του Ηροδότου (Μέρος Α’)

Η ιστοριογραφία πέραν του Ηροδότου (Μέρος Β’)

Η ιστοριογραφία πέραν του Ηροδότου (Μέρος Γ’)