Σε οποιαδήποτε στοιχειωδώς σοβαρή χώρα μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της ΕΠΟ και την σαρωτική επικράτηση των «καφετζήδων»» και των επαγγελματιών ανέργων επί των πρωταθλητών Ευρώπης, ο πολιτικός προϊστάμενος του αθλητισμού (στην περίπτωση μας ο κ. Ελευθέριος Αυγενάκης) θα είχε ήδη θέσει την παραίτηση του στη διάθεση του πρωθυπουργού και θα μάζευε τα πράγματα από το γραφείο του.

Προηγουμένως, θα είχε ζητήσει δημόσια συγνώμη από τους πρωταθλητές του 2004 για την άφρονα και ανιστόρητη πολιτική του να τους εμπλέξει σε μια υπόθεση εκλογών καταδικασμένη εξαρχής, αυτούς που είναι (και θα είναι για πάντα) τεράστιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, το κύρος των οποίων δεν πρόκειται ούτε να αγγίξει στη ζωή του.

Ο Αυγενάκης δεν βρήκε το θάρρος στη δήλωση του ούτε να αναφερθεί στις υποψηφιότητες τους, τις οποίες ο ίδιος επεδίωξε, πέτυχε και πατρονάριζε όλο αυτό το διάστημα, εμπλέκοντας σε μια υπονομευμένη από την πασίδηλη ανικανότητα του εκλογική διαδικασία ανθρώπους – σύμβολα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αντ΄ αυτού τόλμησε, σε μια ακραία επίδειξη μεγαλομανίας να συγχαρεί το νέο Πρόεδρο της ΕΠΟ και την εκλεγμένη διοίκηση και να επαναφέρει, ο αστείος, την υπόθεση της Ολιστικής Μελέτης στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ως εάν να μην αντιλαμβάνεται ότι τις παραινέσεις του αυτοί που εκλέχτηκαν υπό τον Γιαννάκη και τον Θωμά τις έχουν γραμμένες εκεί που δεν πιάνει μελάνι, στο ίδιο σημείο που έχουν γραμμένο και τον ίδιο και την κυβέρνηση του.

Έβαλε μια ολόκληρη κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό σε μια τρομακτική περιπέτεια. Διευκόλυνε με τις οργανωτικές πρωτοβουλίες του την «εξυγίανση» να διεκδικήσει και να πάρει αυτό που ήθελε, έμπλεξε σε μια περιπέτεια που δεν θα τελειώσει ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα το Μέγαρο Μαξίμου και οδήγησε τον πρωθυπουργό σε μια κορυφαία παγίδα, να βλέπει τον εκλεκτό του για τη θέση του Προέδρου της ΕΠΟ να περιμένει να μιλήσει να του το επιτρέψει ο Γιαννάκης με τον Θωμά και τον Δανιήλ.

Δεν κατάφερε ούτε για μια στιγμή να καταλάβει το τεράστιο πολιτικό βάρος να επιλέξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός τον υποψήφιο για τη θέση του προέδρου, να τον παρουσιάσει και να επενδύσει πάνω του τις ελπίδες όλης τη ελληνικής ποδοσφαιρικής οικογένειας για ένα διαφορετικό αύριο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Ελευθέριος Αυγενάκης αποδείχθηκε « ο καλύτερος παίκτης της εξυγίανσης», ο άνθρωπος – κλειδί για να καταφέρει το παρεάκι στο Πάρκο Γουδή να επιβεβαιώσει την εξουσία του και, τώρα, μετά τις εκλογές, να περιγράφει με αποθεωτικούς χαρακτηρισμούς την «πανωλεθρία που έπαθαν οι παλιοί διεθνείς».

Ολίγιστος πολιτικά και άσχετος ποδοσφαιρικά οδηγήθηκε ο ίδιος και οδήγησε την κυβέρνηση σε μια βαρύτατη ήττα, καθώς ποτέ του δεν κατάλαβε ποιους είχε απέναντι του, με ποιους ακριβώς συνομιλούσε, τι (υποτίθεται) πως συμφωνούσε και με ποιους διαπραγματεύονταν την επόμενη μέρα στην ΕΠΟ.

Ο κ. Αυγενάκης είδε τον ίσκιο του το βράδυ στον τοίχο και πίστεψε ότι είναι μέγας και τρανός να αναλάβει να φέρει σε πέρας μια συμφωνία μεταξύ της χειρότερης φάρας του ελληνικού ποδοσφαίρου και της κυβέρνησης. Κατέστησε με την τακτική του «συνομιλητές» του Μαξίμου και του πρωθυπουργού μέλη μιας «συμμορίας» που δέρνει προέδρους σωματείων σε εκλογές Ενώσεων, που απειλεί τις οικογένειες τους, που κανονίζει διαιτητές και στοιχήματα σε αγώνες, που μεταφέρει μαύρες σακούλες με ευρώ προς διάθεση εκλογική, που επιβιώνει λάθρα, που έχει πάρει αιχμάλωτο το ελληνικό ποδόσφαιρο και το ξεφτιλίζει καθημερινά στα πέρατα του κόσμου.

Κι όταν ήρuε η ώρα να αποδειχθεί ( οι παλιοί στο κουρμπέτι το γνώριζαν από την πρώτη στιγμή) ότι και τον ίδιο τον Αυγενάκη και το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρωθυπουργό η «εξυγίανση» τους έχει εγγεγραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων της ( για να μην αναφέρουμε άλλο σημείο του σώματος) ο κυρ Λευτέρης την είδε «λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή;» βγήκε να πανηγυρίσει την εκλογή του Ζαγοράκη, χωρίς να βρει να πει ούτε μια κουβέντα για τους ανθρώπους που παρέσυρε με την πανθομολογούμενη ανικανότητα του.

Η κυβέρνηση έχασε και στο χαμό της πήρε μαζί και τον Ζαγοράκη, οι σχέσεις του οποίου πλέον με τους υπόλοιπους διεθνείς περνάνε κρίση, καθώς άλλα τους είπε και άλλα βρήκαν μπροστά τους. Όταν ο παντοτινός σκόρερ της εθνικής ομάδας ο Χαριστέας πείθεται να πάρει μέρος σε μια εκλογική διαδικασία και καταντάει ( περί κατάντιας πρόκειται χωρίς ο ίδιος να ευθύνεται) να ψηφίζεται από το 1/3 των μελών της Γενικής Συνέλευσης σε σχέση με τον καφετζή από τη Δράμα και τον άνεργο ( πρώην καφετζή του Κούγια) από την Πάτρα έχει κι ο Ζαγοράκης ένα θέμα, άσχετα με το ότι «αυτά του έλεγαν κι αυτός τα μετέφερε».

Ο Ζαγοράκης πήρε μέρος (άθελα του πιστεύω) σε μια σκληρή διαδικασία αποκαθήλωσης των συμπαικτών του στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 κι αυτό θα το χρεωθεί.

Την πορεία του Ζαγοράκη θα την κρίνει ο χρόνος, δηλαδή το επόμενο δίμηνο το πολύ. Η λογική των αριθμών λέει ότι θα είναι μια γλάστρα πολυτελείας, τοποθετημένη στο προεδρικό γραφείο κοντά στο παράθυρο για να τη βλέπει ο ήλιος και να την ποτίζει ο Γιαννάκης. Αν μπορεί να αλλάξει τη λογική των αριθμών μπράβο του, θα τον χειροκροτήσουν όλοι, αλλά πρακτικά αυτό είναι αδύνατο.

Την πορεία του Αυγενάκη προς την πολιτική απαξίωση δεν μπορεί να τη σταματήσει, πλέον, κανένας. Ό,τι και να κάνει, ό,τι και να πει από εδώ και πέρα θα είναι ο υφυπουργός Αθλητισμού που έκανε τον Γιαννάκη και τον Θωμά αφεντικά στην ΕΠΟ και με τη βούλα.
Κι αυτό δεν αλλάζει ούτε με ένα εκατομμύριο δηλώσεις.

Headlines