Το Royal Albert Hall έγινε 150 ετών : «Είναι το Ιερό Δισκοπότηρο των μουσικών»

Το Royal Albert Hall έγινε 150 ετών. Με ένα σχέδιο που βασίζεται σε ρωμαϊκό αμφιθέατρο, τα στοιβαγμένα μπαλκόνια φέρνουν το κοινό κοντά στη δράση – και με χωρητικότητα που αγγίζει τους 6.000, ο αριθμός των επισκεπτών που διασκεδάζουν στο χώρο του Λονδίνου φτάνει τα πολλά εκατομμύρια.

Αλλά πώς είναι να παίζεις ως ερμηνευτής; Το Guardian ζήτησε από τους καλλιτέχνες και τους αθλητές για τις αναμνήσεις τους σε αυτόν τον εμβληματικό χώρο.

Roger Daltrey, οι Who

Παίξαμε για πρώτη φορά στο Albert Hall το 1969, την ίδια μέρα οι Stones έπαιζαν Hyde Park για τη μνήμη του Brian Jones. Νωρίτερα εκείνο το έτος κυκλοφορήσαμε το «Tommy».

Αυτή ήταν η πρώτη μας ζωντανή παράσταση, υποστηριζόμενη από τον Chuck Berry. Κάναμε δύο παραστάσεις εκείνη την ημέρα. Ο Chuck πήρε την ομπρέλα όταν ήταν δεύτερος σε μια ομάδα χίπις.

Το κοινό ήταν 95% δικό μας, αλλά τον θαυμάσαμε, οπότε συμφώνησε να πρωτοστατήσει σε μια παράσταση. Τον υποστηρίξαμε, χωρίς προβλήματα.

Matt Bellamy, Muse

Είναι ο αγαπημένος μου χώρος, χωρίς αμφιβολία και όχι μόνο ως ερμηνευτής. Όταν βρίσκομαι στο Λονδίνο, θα κλείσω δύο συναυλίες την εβδομάδα: από μια προβολή Jurassic Park έως μια συνεδρίαση στη σκηνή με στόχο να παρακολουθήσω τον Evgeny Kissin.

Αυτό που έχω δει εκεί επηρέασε πολύ τη μουσική μου. Ο χώρος είναι μια μοναδικά διαπολιτισμική εμπειρία.

Όταν παίξαμε εκεί το 2008, ήμουν απελπισμένος να παίξω στο τεράστιο όργανο. Έχουμε αυτό το τραγούδι, Megalomania, από το δεύτερο άλμπουμ μας, το οποίο δεν είχαμε κάνει ζωντανά εδώ και χρόνια. Πρέπει να παίξεις το όργανο μέσα από το πλήθος, οπότε ενώ το υπόλοιπο συγκρότημα ήταν στη σκηνή είχα το κοινό της αίθουσας γύρω μου.

Marin Alsop

Το ντεμπούτο μου στην αίθουσα ήταν με τη Συμφωνία του Bournemouth το 2003. Μιλώ για κάθε καλλιτέχνη που έχει περπατήσει ποτέ εκεί όταν λέω ότι είναι μια καταπληκτική στιγμή.

Έκτοτε έφερα πολλές ορχήστρες από όλο τον κόσμο και έχω παρακολουθήσει με απόλαυση καθώς κάθε μουσικός είχε την ίδια ακριβώς αντίδραση.

Μια δεκαετία αργότερα, έκανα το Last Night of the Proms. Ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν απίστευτος. Ναι, είναι και η τοποθεσία, αλλά οι προσφορές ανοίγουν τον κόσμο της μουσικής και τα πλήθη έχουν την προτίμηση να έχουν μια ειδική εμπειρία.

Ήμουν ενθουσιασμένη που ήμουν η πρώτη γυναίκα που το έκανε, αλλά και με στενοχώρησε. Στεναχώρια για το γεγονός ότι αν και 21ος αιώνας, θα μπορούσαν να βρίσκονται σε αυτήν την «πρωτιά» πολλές ακόμα γυναίκες.

Dame Shirley Bassey

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έπρεπε να εμφανιστώ στο Royal Albert Hall. Το τουριστικό μας λεωφορείο καθυστέρησε, πράγμα που σήμαινε ότι δεν υπήρχε χρόνος για πρόβες.

Θυμάμαι έντονα το περπάτημα στη σκηνή και καθώς ακολούθησα τη ράμπα για να κάνω τη μεγάλη μου είσοδο, το πρώτο πράγμα που μπορούσα να δω ήταν ο κόσμος.

Το Albert Hall είναι διαφορετικό, το κοινό σε περιβάλλει και είναι απλά εκπληκτικό. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, αλλά μου λένε ότι έπαιξα εκεί πάνω από 60 φορές. Ερωτεύτηκα αμέσως την ομορφιά του.

Robert Plant – Jimmy Page, Led Zeppelin

Μεγαλώνοντας, είδα μόνο την αίθουσα στη δόξα της από έξω. Το να ανεβαίνω ως μέλος των Led Zeppelin ήταν αγχωτικό: αυτό ήταν το μέρος των Elgar, Vaughan Williams και Britten. Ήμασταν μόνο μήνες στο τολμηρό και γελοίο ταξίδι μας – μόλις μετά την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου – όταν έπρεπε να παίξουμε.  Ήμουν συγκλονισμένος από την αξιοπρεπή εμφάνιση του χώρου.

Το 1970 ανοίξαμε με το We’re Gonna Groove και ευτυχώς το κάναμε – ήταν απίστευτο. Για δύο ώρες υπήρχε μια έκρηξη ενέργειας και χαράς.

Μπήκα για πρώτη φορά μέσα στην αίθουσα τον Μάιο του 1965 για να δω τον Bob Dylan. Ήταν ένα ακουστικό σετ και δε θα είχα βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Ένα μήνα περίπου, επέστρεψα για να δω τη Διεθνή Eνσάρκωση της Ποίησης: ερμήνευσαν οι Adrian Mitchell, Michael Horovitz και Allen Ginsberg. Και τα δύο αυτά shows έκαναν τεράστια διαφορά στην εξέλιξή μου, είπε o Jimmy Page.

Βίντεο