Σταμάτης Σπανουδάκης: Τα ναρκωτικά, η θρησκεία και το ευχαριστώ στη Ρούλα Κορομηλά

Νίκος Χατζηνικολάου και Σταμάτης Σπανουδάκης συναντήθηκαν τηλεοπτικά μετά από 20 ολόκληρα χρόνια. Στο πλατό του «Ενώπιος Ενωπίω» ο συνθέτης μίλησε για την μουσική διαδρομή του, τα ναρκωτικά και την πολιτική.

Ο ίδιος αφηγήθηκε την περιπετειώδη διαδρομή του στα μονοπάτια της μουσικής, από το ροκ στην κλασική μουσική και από εκεί στο βυζαντινό μέλος, τον εθισμό του στα ναρκωτικά αλλά και τον ρόλο που παίζει η θρησκεία στη ζωή του.

Αναφερόμενος στην πανδημία ο συνθέτης είπε: «Προσπαθώ πάντα να έχω μια άλλη οπτική και μ’ αυτή να ξεφεύγω. Προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε καλό λογισμό.

Στο πόλεμο που ζούμε δεν φταίμε εμείς. Ο θεός μας λέει να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας. Όσοι το κάνουν θα βρουν απαντήσεις. Θα έλεγα κοιτάξτε μέσα σας και θα βρείτε πολλές απαντήσεις εκεί. Η τωρινή κατάσταση δεν επηρεάζει τη μουσική μου. Κάνω ταξίδια του νου. Προτιμώ τα μέσα μου τοπία.»

Ο ρόλος της θρησκείας στη ζωή του

«Κάποια στιγμή ενώ παίζω έρχεται κάτι που ξέρω ότι δεν είναι δικό μου. Γονατίζω κλαίω και λέω: «Χριστέ μου, ευχαριστώ». Είναι ένα δώρο. Συγκινούμαι όταν έρθει αυτή η μελωδία. Περισσότερο συγκινούμαι την ώρα της έμπνευσης παρά στο χειροκρότημα» είπε ο συνθέτης.

«Το ότι πίστεψα στον Χριστό με έβγαλε από τη μαυρίλα των ναρκωτικών»

Ο συνθέτης αναφέρθηκε στις σκοτεινές περίοδος της ζωής του- όταν πάλευε τον εθισμό του στα ναρκωτικά- αλλά και στον τρόπο που η πίστη τον βοήθησε να ξεφύγει: «Οι αποτυχίες μέτρησαν με έκαναν καλύτερο. Ήμουν ροκάς στην Αγγλία νόμιζα ότι θα γίνω ροκ σταρ και έφαγα τα μούτρα μου. Όταν τελείωσε ο κύκλος του ροκ πήγα στη Γερμανία και σπούδασα σε αυστηρό κολέγιο μουσική. Εκεί έγινε η μεταστροφή μου στον Χριστό.

Πριν από αυτό υπήρξε μια δύσκολη περίοδος με ουσίες. Σκεφτόμουν ακόμα και την αυτοκτονία με την γυναίκα μου. Ένας άνθρωπος που μίλησε για τον Χριστό. Γέλασα στην αρχή.

Όταν έφτασα σε άλλη μαυρίλα μίλησα στον Χριστό και είπα αν υπάρχεις δείξ’ το μου και εγώ θα σ’ ακολουθήσω και μου το έδειξε. Δεν εξηγείται με λόγια αυτό. Την επόμενη στιγμή πίστευα πως υπάρχει. Παράτησα τις σπουδές.

Μια Κυριακή είπα δεν αντέχω άλλο και πήγα σε μια μικρή εκκλησία. Πέφτω κάτω στη λειτουργία και αρχίζω να κλαίω και να λέω θέλω τον Χριστό και προσευχηθήκαμε όλοι μαζί. Σηκώθηκα και ήμουν χριστιανός. Έπειτα διάβαζα τη βίβλο 2 μήνες χωρίς να κουνιέμαι απ’ το σπίτι και βρήκα απαντήσεις σε όλα» είπε.

«Η Ρούλα Κορομηλά ήταν το προσωπικό μου Υπουργείο Πολιτισμού»

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης αναφέρθηκε και στη πρώτη τηλεοπτική του συνάντηση με τη Ρούλα Κορομηλά η οποία, όπως είπε, του έδωσε βήμα όταν δεν το έκανε κανείς άλλος: «Το ‘95 δεν την ήξερα τη Ρούλα. Με φοβερό τσαμπουκά και δική της έκθεση, ενώ δεν ήθελαν απ’ το κανάλι της, έκανε αφιέρωμα σε εμένα. Μου άνοιξε τον δρόμο να επικοινωνήσω με τον κόσμο.

Την ευχαριστώ με όλη μου τη καρδιά. Ήταν το προσωπικό υπουργείο πολιτισμού μου. Μου έδωσε αυτό που δεν μου έδωσε η πολιτεία, βήμα. Από την ελληνική πολιτεία δεν υπήρξε ποτέ στήριξη. Δεν είναι παράπονο, είναι ιερή αγανάκτηση, δεν μπορώ να είμαι ίσος με τους άλλους;».

Στο «Ενώπιος Ενωπίω» εμφανίστηκε μάλιστα και η ίδια η παρουσιάστρια μιλώντας για την πρώτη της συνάντηση με τον Σπανουδάκη αλλά και την συναυλία στο Ηρώδειο στην οποία την ευχαρίστησε προκαλώντας την συγκίνησή της.

Για την ομοφυλοφιλία και τις κατηγορίες περί ομοφοβίας

«Δεν ήταν ομοφοβικό το σχόλιο για το Γιάννης και Σοφία και όχι Γιάννης και Γιάννης. Αν ζούσε ο Ρήγας Φεραίος και έλεγε τώρα αυτά που έλεγε τότε θα τον θεωρούσαμε ομοφοβικό και τόσα άλλα. Και εμένα δεν με θεωρούν ομοφοβικό οι κανονικοί Έλληνες, αλλά οι politically correct».

Μάλιστα δεν έμεινε εκεί αλλά συνέχισε αναφέροντας σχετικά με τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους: «Οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν ομοφυλόφιλοι. Οι κολλητοί μου φίλοι ήταν πάντα ομοφυλόφιλοι. Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον τους. Στο Παρίσι ζούσα με φίλο μου ομοφυλόφιλο, εγώ δεν ήμουν.

Δεν έχω τίποτα απολύτως τίποτα εναντίον αυτών των ανθρώπων ή εναντίον του Μάνου Χατζηδάκη ή του Βασίλη Φωτόπουλο που ξέρω ότι ήταν. Είναι 100% άντρες στην συμπεριφορά τους και πολλές φορές περισσότερο από εμάς αλλά το να βγαίνω στην πλατεία Συντάγματος με ένα μαστίγιο κι ένα σορτς ως άντρας ότι γ…ε και δέρνουμε, δεν είναι αυτό άντρας. Το κάνουν γιατί θέλουν να ενοχλήσουν.

Ξέρω ότι έχουν υποστεί τα πάνδεινα, ότι τους κοροϊδεύαν και στις ελληνικές ταινίες και λοιπά. Δεν έχω τίποτα μαζί τους, έχω με τους οργανωμένους που πηγαίνουν να επιβάλουν μια άποψη, όπως και με τους πολιτικούς που τρέχουν σε όλες τις παρελάσεις για να κάνουν τους προοδευτικούς»