Χιλιάδες θεατές απόλαυσαν το ντοκιμαντέρ διάρκειας 47 λεπτών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, την ημέρα της Εθνικής Επετείου. Προσωπικά, το βρήκα απολαυστικά ετερεόκλητο στις αναφορές και την αλληλουχία των εικόνων του, αρκετά πρωτότυπο και σίγουρα χρήσιμο και κατατοπιστικό.

Η σύντομη κουβέντα μας με τον σκηνοθέτη του είχε στόχο να ρίξει λίγο φως στις συνθήκες δημιουργίας του, αλλά και να τον συστήσει σε ένα κοινό που αξίζει να αναζητήσει και να παρακολουθήσει και άλλες δουλειές του.

Κωνσταντίνε, πώς προέκυψε η συνεργασία με την Επιτροπή για τα 200 χρόνια;

Γύρω στα τέλη Δεκεμβρίου του 2020 έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Βασίλη Κ. Καραμητσάνη (Εκτελεστής Παραγωγός), ο οποίος μου είπε ότι εκείνος και η Δέσποινα Μουζάκη (Καλλιτεχνική Επιμέλεια) ήθελαν να μάθουν αν θα με ενδιέφερε να σκηνοθετήσω μια ταινία για τα 200 χρόνια από την επανάσταση για την Επιτροπή 2021. Το σκέφτηκα γύρω στα 20 δευτερόλεπτα, και είπα «Εννοείται πως ναι!». Μια δύσκολη χρονιά έκλεισε πολύ όμορφα. Είναι πολύ σημαντικό τόσο μεγάλοι οργανισμοί, όπως η Επιτροπή 2021, να δίνει το βήμα σε νέους καλλιτέχνες.

Σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Σε γνωρίζω από την Όψη»

Ποιος ήταν, σκηνοθετικά, ο στόχος σου ασχολούμενος με αυτό το ντοκιμαντέρ; Πόσος χρόνος σου χρειάστηκε; Επετεύχθη ο στόχος;

Στο αφήγημα αυτό με ενδιέφερε να μεταφέρουμε στον θεατή μια συνομιλία του αποτυπώματος της ιστορίας με το σήμερα. Να έχουμε μια ψύχραιμη και όσο πιο αντικειμενική ματιά, η οποία θα υπενθυμίσει πως για χρόνια ανάμεσα στις δυσκολίες υπάρχει το φως, το φως των ανθρώπων που απαρτίζουν την χώρα και την ιστορία τους. Παρά τον λίγο, λόγω ορισμένων συνθηκών, χρόνο, πιστεύω ότι ο στόχος επετεύχθη.

Μίλησέ μας για την ομάδα των ανθρώπων που εργάστηκαν για αυτό το αποτέλεσμα και την συμβολή τους στο τελικό αποτέλεσμα.

Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που εργάστηκαν εντατικά για αυτό το πρότζεκτ, που πραγματικά θα χρειαστώ πάρα πολλές λέξεις ώστε να εκφράσω το πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του καθενός ξεχωριστά για το τελικό αποτέλεσμα.

Το σενάριο του Νίκου Ακτύπη με την δραματουργία της Αρτέμιδος Γρύμπλα και την συνεργασία της Μαρίας Σαμπατακάκη ως ιστορικής συμβούλου, έδωσε τροφή όχι μόνο σε εμένα, αλλά και στην Ευανθία Ρεμπούτσικα που έγραψε την μουσική, στον Γιώργο Μαργάρη που έκανα τη Διεύθυνση Φωτογραφίας, στους υπεύθυνους της έρευνας ιστορικών αρχείων (Λεωνίδας Λιάμπεης, Ηλίας Πανταζής και Τάσος Φίντζος) και των κινηματογραφικών ταινιών (Λευτέρης Αδαμίδης) να φανταστούμε εικόνες και ήχους για να συνθέσουμε το έργο αυτό.

Όλα αυτά με την καλλιτεχνική επίβλεψη της Δέσποινας Μουζάκη, και την στήριξη πολλών ακόμα συνεργατών.  Είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν μέλος μιας τόσο δημιουργικής ομάδας που δούλεψε άκοπα και με αφοσίωση.

Την δραματουργική επεξεργασία του νοτκιμαντέρ ανέλαβε η ταλαντούχα Α. Γρύμπλα, γνωστή από την ενεργό θεατρική της παρουσία τα τελευταία χρόνια

Ποια φιγούρα του ελληνικού, επαναστατικού αγώνα σε εμπνέει σε προσωπικό επίπεδο περισσότερο;

Θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιον, όπως ακούγεται όμως και στην ταινία, θα πω ότι ήταν όλοι «Τόσο διαφορετικοί, αλλά και τόσο αφοσιωμένοι στον κοινό αγώνα». Αυτή η ορμή προς έναν κοινό αγώνα είναι που με εμπνέει, και αναζητώ στους επαναστάτες.

Πώς αισθάνεσαι που δεν σχολιάστηκε καθόλου από επισήμους και μη ότι η επέτειος της ελληνικής επανάστασης βρήκε τον Πολιτισμό «σφραγισμένο» και σιωπηλό; Ποιες είναι οι σκέψεις σου;

Δυσυχώς δεν σχολιάστηκε όσο θα ανέμενε κανείς, αλλά οι άνθρωποι της τέχνης κάθε άλλο παρά σιωπούν. Υπάρχουν πολλές οργανωμένες πρωτοβουλίες με σοβαρές έρευνες και προτάσεις.Ο Πολιτισμός είναι αρκετό καιρό τώρα σε «καραντίνα», και πριν εμφανιστεί ο ιός. Ελπίζω να σταθεί αυτή η κατάσταση αφορμή για ριζικές αλλαγές.

Μέσα σε αυτά τα 200 χρόνια, έχεις ζήσει τα τελευταία 35 περίπου. Ποια χρονική περίοδο θα επέλεγες να γεννηθείς και να ζήσεις μέσα σε αυτούς τους δύο αιώνες αν είχες την δυνατότητα;
Είναι δύσκολο να διαλέξεις,  μιας και απ’την τωρινή απόσταση γνωρίζουμε τα καλά και τα κακά κάθε περιόδου. Το παρόν έχει το πλεονέκτημα να σου προσφέρει την ελπίδα ενός μέλλοντος καλύτερου, άρα γιατί (και βέβαια πώς!) να το αλλάξεις. Θα ήθελα εξαιτίας της άνθισης του κινηματογράφου στην εποχή, να ζήσω στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ‘60, να φύγω πριν την χούντα και να πάω λίγο πιο πίσω, να βρεθώ σ’ ένα τραπέζι με την γενιά του ‘30, να μιλήσω με τον Εμπειρίκο κι ύστερα βέβαια, να επιστρέψω πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο, στο σήμερα. Θα ήθελα ένα ταξίδι στον χρόνο.

Άλλη μια χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία

Ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο κάτι καινούργιο καλλιτεχνικά;

Ετοιμάζω αρκετά πράγματα, τίποτα που να μπορώ να ανακοινώσω ακόμα. Είναι δύσκολοι καιροί για τα καλλιτεχνικά, ευτυχώς όμως, παρά τις συνθήκες, υπάρχει ακόμα κόσμος με όρεξη για δημιουργία.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ εδώ.

Λίγα λόγια για τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο

Ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Παράλληλα με το λύκειο, το οποίο τέλειωσε στο Brockwood Park School της Αγγλίας, σπούδασε κινηματογράφο.

Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αθήνα, στο τμήμα κινηματογράφου του New York College. Εργάζεται επαγγελματικά ως σκηνοθέτης από το 2002 έχει γυρίσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ και διαφημιστικά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως σκηνοθέτης στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τη διαφήμιση.

Εργογραφία

Το Πέλμα του Πίθηκα (2002)
Kony (2004)
Περπατώντας (2006)
The Series (2007)
Τι είναι αυτό; (2007)
Μικρές Χαρές (2008)
Fatherly Love (2011)
Ο Παραμυθάς και οι Ιστορίες του (2014)
Δ+Α (2018)

Headlines