«Γάμα Παπανδρέου», Σχέδιο Ανάκαμψης και το πλιάτσικο που πρέπει να αποφευχθεί

Ενας αστικός, πολιτικός μύθος από τη μακρινή δεκαετία του ’60 λέει το εξής:

Πρωθυπουργός είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας, και γίνεται μια κινητοποίηση από τις μαίες (τις μαμές δηλαδή) της εποχής, οι οποίες έχουν κάποια αιτήματα.

Η συγκέντρωση είναι αρκετά μεγάλη και οι γυναίκες – μαίες έχουν πάει στο Καστρί, στο ιστορικό σπίτι των Παπανδρέου. Βρίσκονται κάτω από το παράθυρο του τότε πρωθυπουργού και φωνάζουν υπέρ του συνθήματα λέγοντας το όνομά του: «Γάμα Παπανδρέου, Γάμα Παπανδρέου».

Ακούει αυτό το σύνθημα ο Γέρος της Δημοκρατίας και με το γνωστό τρομερό του χιούμορ, γελώντας με αυτό που του έλεγαν και κάνοντας τους σχετικούς… συνειρμούς, γυρνά και λέει σε συνεργάτες του: «Μα το υπεσχέθημεν και αυτό;»

Προφανώς ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να… υποσχεθεί κάτι τέτοιο, όμως, είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής σκηνής και των πολιτικών που υπόσχονται από… θάλασσα στη Λάρισα μέχρι γεφύρια σε ανύπαρκτα βουνά.

Και μου τη θύμισε την ιστορία αυτή η περίπτωση του Ταμείου Ανάκαμψης και των προσδοκιών που καλλιεργούνται σε εκατομμύρια πολίτες.

Ακούει ο κόσμος ότι θα μπουν στην Ελλάδα 32 δις, ή 50 δις. ή 70 δις ευρώ που μαζί με τις μοχλεύσεις μπορούν να διπλασιαστούν.

Η κυβέρνηση έφτιαξε ένα καλό πρόγραμμα, ένα καλό σχέδιο με έργα που θα μπορέσουν να προσφέρουν χιλιάδες θέσεις εργασίας, να δώσουν καλύτερους μισθούς, να αυξήσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας σε μια οικονομία η οποία επί μια δεκαετία και πλέον βρίσκεται στην εντατική και διασωληνωμένη.

Το πρόβλημα είναι το εξής. Μπορεί η κυβέρνηση να έχει φτιάξει ένα συνεκτικό σχέδιο ανάπτυξης, με επενδύσεις παντού.

Και μπορεί οι Ευρωπαίοι που «τυπώνουν χρήμα» και το μοιράζουν αφειδώς να αποτελούν «φύλακες» σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν πλιάτσικο.

Όμως, το θέμα είναι πώς βλέπει η ελληνική κοινωνία το Ταμείο Ανάκαμψης; Και πόση πίεση θα ασκήσει στο πολιτικό σύστημα για να μοιραστεί χωρίς έλεγχο, χωρίς προοπτική, χωρίς καμιά λογική.

Οι περισσότεροι Ελληνες –και ψηφοφόροι φυσικά- νομίζουν ότι το Ταμείο είναι κάτι σαν τα «λεφτόδεντρα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ή πιστεύουν ότι είναι κάτι σαν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα του Ανδρέα Παπανδρέου ή το «πακέτο Ντελόρ» που δόθηκαν χωρίς έλεγχο, γέμισε η χώρα χρήμα, έφαγαν πολλοί με χρυσά κουτάλια, αλλά η Ελλάδα έμεινε πίσω.

Όχι, το Ταμείο Ανάκαμψης δεν είναι κάποιο λεφτόδεντρο που θα πάμε όλοι και θα τραβήξουμε όσα χρήματα θέλουμε.

Δεν είναι μια τεράστια δεξαμενή με ευρώ που ο καθένας θα πηγαίνει και θα παίρνει όσα του λείπουν για να κάνει τρυφηλή ζωή αδιαφορώντας για τη χώρα.

Και φυσικά δεν είναι όπλο στα χέρια κανενός κόμματος προκειμένου να μοιράζει λεφτά και να εκμαυλίζει συνειδήσεις υφαρπάζοντας την ψήφο τους.

Αλίμονο να στηθεί από την εκάστοτε κυβέρνηση ή από την επόμενη ένα άθλιο παιχνίδι υποσχέσεων, προσδοκιών και μοιράσματος χρήματος με αδιαφάνεια και χωρίς κανένα σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας.

Δεν πρέπει να χαθεί μια χρυσή ευκαιρία για την ελληνική οικονομία. Δεν πρέπει τα λεφτά αυτά να γίνουν μπαρ στην Εθνική, Καγιέν στη Θεσσαλία και χιλιάρικα που πετιούνται σαν μαρουλόφυλλα στα πανηγύρια του καλοκαιριού.

Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ισχύσει ξανά το «μαζί τα φάγαμε», όπου κάποιοι βεβαίως έφαγαν τα περισσότερα, αλλά και η «μαρίδα» δεν πήγε πίσω.

Η Ελλάδα δεν έχει άλλη ελπίδα ως μια χώρα που η μόνη της ενασχόληση είναι ο τουρισμός, είναι οι υπηρεσίες.

Τα χρήματα του Ταμείου δεν πρέπει να πάνε στις τσέπες κανενός απευθείας.

Πρέπει να γίνουν μεγάλες επενδύσεις, να χτιστούν βιομηχανίες, να αναπτυχθεί ο κλάδος της ενέργειας, να αναβαθμιστεί το τουριστικό προϊόν, να ανακάμψει η οικοδομική δραστηριότητα, να στηριχθεί η εξαγωγική δραστηριότητα και οι νεοφυείς επιχειρήσεις, να δοθούν κίνητρα (θεσμικά, φορολογικά κ.λπ) για να επιστρέψουν τα παιδιά μας από το εξωτερικό.

Αν κάποιοι, πολιτικοί ή πολίτες βλέπουν το σχέδιο ανάκαμψης της χώρας ως μια ακόμη ευκαιρία για πλιάτσικο σε χρήμα που δεν είναι όλο τζάμπα, αλλά θα το πληρώσουμε σε βάθος χρόνου, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Απαιτείται, επομένως, συγκεκριμένη στόχευση, σύνεση και πολιτικό όραμα από την ηγεσία του τόπου. Χωρίς να κάνει αναπαραγωγή άθλιων πρακτικών του παρελθόντος όπου το ρουσφέτι πήγε σύννεφο, το δημόσιο χρήμα κατασπαταλήθηκε χωρίς έλεγχο και τελικά η οικονομία βούλιαξε στα μνημόνια και τις χρεοκοπίες.

Αλλά απαιτείται και από τους πολίτες αυτοσυγκράτηση. Το ταγκό, όπως και το πλιάτσικο χρειάζονται δύο. Βεβαίως κανείς δεν αδικεί τον κόσμο που θέλει να βελτιώσει τη ζωή του.

Τουλάχιστον τώρα αυτό να γίνει μέσα από επενδύσεις, δουλειές, ανάπτυξη, νέες ιδέες από τους Ελληνες που πάντα ήταν πολυμήχανοι και πάντα πετυχημένοι, όπου κι αν πήγαν.

Ας μη χάσουμε κι αυτή την ευκαιρία ως χώρα. Δεν είναι η ώρα να χύσουμε ξανά την καρδάρα με το γάλα, δεν είναι η εποχή για νέους αυτοχειριασμούς.